THE OPEN SOCIETY AND ITS FRIENDS

Το διάταγμα ήταν απόλυτα σαφές
Ώριζ' επιτέλους τι θα 'πρεπε στο εξής

να κάνουν

οι άνθρωποι

και όχι τι

Και ώριζε ακόμα τις προβλεπόμενες διάρκειες
Των ενεργειών, ο,τιδήποτε εκπρόθεσμο

θα θεωρείτο άκυρο

Οι άνθρωποι το άκουσαν αυτό με κάποια
Αμηχανία στην αρχή, όμως εν τέλει

συνηγόρησαν

σε αυτή τη νέα ποιότητα

του χρόνου

Το δε κέρδος που ανέμεναν από την όλη
Εξέλιξη δεν διαπιστώθηκε ακόμη ποιο

ήταν

Συνέχισαν να περπατούν στους δρόμους
Αλληλοκοιταζόμενοι με υπονοούμενα

κάνοντας νεύματα κωμικά

χωρίς να μπορούν να αποφύγουν

και κάποια χαμόγελα

Επειδή πιθανώς το χρέος της αναμονής
Επιτέλους εξαλείφθη - ή μπορεί ακόμα

από ανάδραση αμηχανίας

και ολοένα σκόνταπταν ο ένας

πάνω στον άλλον

από κεκτημένη ευθυμία

Συμπαρασύροντας έτι πολλούς
Κατατροπώνοντας ακόμη περισσότερους

Η αναρχία που δημιουργήθηκε στους

δρόμους

Δεν εμποδίστηκε προς στιγμήν

Η δε καταστολή αυτής απ' τις αρχές
Περιορίστηκε

σε μερικά ακόμη χαμόγελα

ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ (ή Ars Poetica)

Το μεγάλο συνέδριο επρόκειτο
Να λάβει σοβαρές αποφάσεις

Οι σύνεδροι προσήρχοντο με χαρά
Έφεραν χαρτοφύλακα και ένα ποτήρι

νερό,

Καθήστε παρακαλώ ν' αρχίσουμε,
Ακουγόταν η αγχωμένη φωνή

από το

προεδρείο

Που 'στεκε απόμακρο κι ο φωτισμός
Ήταν ελάχιστος ίσα που φαίνονταν τα

περιγράμματα

των

ανθρώπων

Τα δε μικρόφωνα της αίθουσας ήταν
Απεγκατεστημένα και οι ομιλητές σχεδόν

κραυγάζαν,


Δεν μας ενδιαφέρει τι λες, είπε το προεδρείο
Σε ένα ομιλητή, δεν θα καθήσουμε δα

Ν'ακούσουμε και όλα που έχεις να πεις
Προς τούτο σε διακόπτουμε και κάτω σε

καθίζουμε

Ο ομιλητής βλαστημούσε, ωστόσο έπαιρνε
Τη θέση του ξανά στο σκοτάδι και ανέμενε

τον επόμενο

Και αυτός μετά από χρόνο ελάχιστο
Απεμακρύνετο με ενόχληση από το

βήμα,

Όχι όχι αυτά δεν μας ενδιαφέρουν, συνόψιζε
Γρήγορα πάλι το προεδρείο σε μια ξαφνική

αποφορά,

Μην μας ενοχλείτε άλλο επί του θέματος
Δεν πρόκειται ν' ακούσουμε εισήγηση

που θ' ασχολείται

με τα ζητήματά μας,

Είπαν και τραβήχτηκαν προς τα πίσω
Σαφώς εκνευρισμένοι και σαφέστατα

αποφασισμένοι,


Πείτε μας γιατί δεν μπορούμε να διαβάσουμε
Ό,τι ήδη έχουμε ετοιμάσει, ρωτήσαν το

προεδρείο,

Είθισται στα συνέδρια να ακούγονται
Εισηγήσεις και ανακοινώσεις εν τούτοις

Κάθε άλλο παρά κάτι τέτοιο εδώ συμβαίνει
Παρατηρούμε έκπληκτοι ότι το προεδρείο

Μετ' αποστροφής τις όλες κινήσεις μας
Αποκρούει αν όχι εκδιώκει, τούτο δεν μπορεί

Παρά μεγάλο ερωτηματικό να μας αφήνει
Τούτο είναι σκανδαλώδες ασφαλώς και

Μας προκαλεί την απορία την πλέον άφευκτη
Αν όντως σε συνέδριο ευρισκόμαστε ή σε άλλη

σύναξη

αδιευκρίνιστη

εισέτι όχι οριζόμενη,


Κατέληξαν και με ύφος σιγουρότατο
Περί του ακριβούς της εκτιμήσεώς των

ανέμεναν την ετυμηγορία

από ψηλά

Κάποιες φορές μας απασχολεί αυτό που λέτε,
Απάντησαν στους συνέδρους, χωρίς ωστόσο

Να σημαίνει ότι νοιώθουμε γι' αυτό πως
Κάτι πρέπει ν' αλλάξει στο συνέδριο

Την όλη κατάσταση κρίνουμε ικανοποιητική
Κατά συνέπεια δεν μας νοιάζουν και πολύ οι

λογικές παρενέργειες

μιας διεργασίας μάλλον φυσικής

στην εξέλιξή της,

Καλώς δεν επιμένουμε τότε, απάντησαν
Οι σύνεδροι, ας συνεχιστεί η διαδικασία

και σε ό,τι καταλήξουμε

όπως και αν καταλήξουμε

συναινούμε εκ των προτέρων,

Απεφάνθησαν εν χορώ όλοι μαζί και άφησαν
Τα πράγματα στη δεδομένη ροή των,

Συναινούμε εκ των προτέρων, ξανάπαν,
Και το λευκό ανοιχτό βλέμμα των

κατέπεφτε ξανά στο προεδρείο

με κάτι ανάμεσα συγκατάβαση

και προτροπή,


Όμως θα πρέπει να ξεκαθαρίσετε
Αν αυτό εδώ είναι συνέδριο ή όχι,

συμπλήρωσαν ανήσυχοι

Για να μη λάβουν απάντηση ποτέ

Το προεδρείο

Συνέχιζε να διαβουλεύεται μέσα του
Στη θαμπή αχλύ του αόρατο σχεδόν

Τα δε κρυφομιλήματα τα γέλια και οι
Εκνευρισμοί από κάτω προσέθεταν

ένα ξεχωριστό

τόνο

στα συμφωνημένα

Κι η όλη εκκρεμότητα στην ατμόσφαιρα
Κατά τρόπο ευτυχή δεν αποσοβείτο

από κάποια επόμενη

ορισμένη κίνηση

Και οι ώρες που περνούσαν αφειδώς
Στις μηδέποτε εκφωνηθείσες αποφάσεις

ουδόλως συνηγόρησαν

Και τα ποτήρια με το νερό στεκόνταν
Αδειανά επί των τραπεζίων με μεγάλη

αίγλη έννοιας

Σταλάγματα και σκέλεθρα ενός συμβάντος
Που 'χε ακόμη πλεονέκτημα και πολυτέλεια

όντας σε πλήρη εξέλιξη

να μην συμβαίνει

Επαναπροσδιορισμός και αναδιάταξη ενός
Κόσμου που'χε την πλήρη δράση κι ευλογία

όντας σε πλήρη ύπαρξη

να μην υπάρχει

Η ΣΥΝΘΗΚΗ

Κατά την καταβίβασή του το φέρετρο
Λύθηκε αιφνιδίως και προσέκρουσε

στις γωνίες του ανοιχτού

τάφου

Ο νεκρός εξήλθε βιαίως της κάσας
Και περιεστράφη προς το έδαφος

Ωσάν τερματοφύλακας σε πλονζόν
Που σφιχταγκαλιάζει τη μπάλα,

Οι δε κινήσεις της περιστροφής δεν διέφυγαν
Της προσοχής των συγκεντρωμένων,

Παρατηρούμε ότι το πτώμα περιφέρεται
Ασκόπως ώσπου να καταλήξει σε ακινησία

ξανά,

Διεπίστωναν με επιμέλεια και συνέχιζαν,
Και η όλη εκτεταμένη κίνηση του νεκρού

έρχεται σε θαυμαστή αντίφαση

με το τετελεσμένο και

σίγουρο του θανάτου του

Σαν μια ανάμνηση ζωής σαν μια απαίτηση
Επαναφοράς στα πρότερα πριν την

οριστική κατάδυση

στη γη

Οι δε κινήσεις του πτώματος
Πέρ' από την υπερκόσμια επιθυμία

για λίγη βόλτα στην επιφάνεια

πριν από τον εγκλεισμό

ίσως δηλώνουν και άλλο τι,

Ίσως η τόση βιάση εξόδου να θέλει
Να μας προειδοποιήσει εγκαίρως

Εμάς τους εναπομείναντες ζωντανούς
Τους επιβιώσαντες με μάλλον αβέβαιη

τύχη

για κάτι σημαντικό

με τρόπο υπαινικτικό

Όπως ας πούμε για παράδειγμα
Ότι κι εμείς δεν είμαστε παρά

άψυχα κινούμενα αυτόματα

Έτσι όπως περιστασιακώς κατέστη και αυτό
Το πτώμα, ή αν όχι τότε κάτι παρεμφερές -

της πλήρους

προσπάθειας για ερμηνεία

ας μην φεισθούμε ότι

Το θέμα ασφαλώς μπορούμε να το εκλάβουμε
Ως σημάδι ουρανόθεν ή εκ μίας σκοτεινής

αρχής

εκπορευόμενο

Σίγουρα πάντως το ευχάριστο της έκπληξης
Μέλλει να άρει το δυσάρεστο της συνθήκης

κι εμείς στα χέρια μας

Το ολόζεστο εκ του συμβάντος δίδαγμα
Να κρατήσουμε, κάτι θα εξάγουμε δεν μπορεί

σήμερα είναι ίσως

για μας

μια καινούργια ημέρα

Ότι ο νεκρός ετούτος διόλου απίθανο
Θείο δώρο προς εμάς να αποδειχθεί,

Κατέληγαν και με ιδιαιτέρα στόχαση
Επιχειρούσανε το μέγα πόρισμα

Ενώ ο ιερεύς δεν είχε καταπαύσει
Τους ψαλλόμενους μηκυθμούς του

Ο δε εξελθών νεκρός

Φαινότανε ειλικρινής στη πρόθεσή του
Του όλου προβληματισμού να μένει

αμέτοχος

H MΕΓΑΛΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ

Κατά τη διάρκεια της μεγάλης διαδήλωσης
Το πλήθος είχε χωριστεί σε τρία μέρη

Πρώτη θέση, δευτέρα θέση και θέση τρίτη
Οι διαδηλωτές στη πρώτη θέση είχαν

μεγαλύτερη άνεση κινήσεων

και χώρο

περισσότερο

Οι διαδηλωτές της δευτέρας θέσεως βρισκόνταν
Σε μια ανεκτή κατάσταση κάθε άλλο όμως

παρά άνετη

Ενώ οι διαδηλωτές της τρίτης θέσεως
Σχεδόν δεν μπορούσαν να περπατήσουν

από την τόση

στενοχωρία

Ανάλογο ήταν και το διαμοίρασμα
Των εξαρτημάτων, οι της πρώτης θέσης

Είχαν τα χέρια τους συνήθως άδεια
Τα περιττά δεν τους απασχολούσαν

Οι της δευτέρας αγκομαχούσαν από βάρη
Ενώ οι της τρίτης σχεδόν δεν υπήρχαν

Από τα πεζοδρόμια οι θεατές χειροκροτούσαν
Οι διαδηλωτές πού και πού υποκλίνονταν

και συνεχίζαν την μεγάλη πορεία τους

δεν φαινόταν να καταλήγουν

κάπου

Πήραν να κάνουν κάποια στιγμή
Μεγάλους κύκλους μέσα στη πόλη

χωρίς να μπορούν να σταματήσουν

Οι άνθρωποι που τους χειροκροτούσαν
Δεν έφευγαν ούτε κι αυτοί απ' τη θέση τους

Συνέχιζαν να χειροκροτούν ενθέρμως
Κι οι διαδηλωτές υποκλίνονταν ξανά

Ενώ η εκφώνηση των συνθημάτων
Είχε προ πολλού σταματήσει

Βουβά περιστρέφονταν στη πόλη
Και βουβότερα η πόλη τους περιέστρεφε

για ώρες

Πού και πού ακούγονταν οι άτακτοι ήχοι
Των συνωστισμών και τα ολίγα βηξίματα,

Θα υπάρχει κάποιος σκοπός, σκέφτηκαν
Οι διαδηλωτές, που δεν σταματούμε

Σίγουρα οι της πρώτης θέσεως ξέρουν τι κάνουν
Εμείς ας ακολουθήσουμε με εμπιστοσύνη

και τον σκοπό της διαδηλώσεως

ας μην τον αμαυρώσουμε

με κάποια άκομψη πρόωρη φυγή,

Ενώ ήταν σαφές πως θέλαν να φύγουν
Και η κυκλική εντός της πόλης πορεία

δεν φαινόταν

πως θα κατέπαυε

Ας σταματήσουμε επιτέλους εδώ, σκέφτονταν,
Κανείς ωστόσο δεν ελάττωνε το ρυθμό του

Ο ολοένα παρασυρμός του βήματος
Τους μετέθεσε κάποια στιγμή

σε ελαφρό τροχάδην

Κι η ολοένα αυξανόμενη επιτάχυνση
Ήταν πολύ φανερό πως θα οδηγούσε

κάποτε

Σε τρέξιμο στους δρόμους

Από όχι μακριά η όλη προετοιμασία
Έμοιαζε μάλλον με παρεξήγηση

Και από λίγο μακρύτερα

Σαν ελαφρά διασκέδαση

Ενώ η όλη φυσική αυλαία φωτός
Που επέσυρε ο ήλιος καθώς άρχιζε

να ανατέλλει

Δεν φαινόταν ικανή να αναχαιτίσει
Τη διαδικασία της περιφοράς

Ούτε όμως και να ρίξει κάποιο φως

επ'αυτής

DIES IRAE

Απ' το διαμέρισμα που βρισκόταν
Δίπλα στην ανθρωπότητα ακριβώς

Οι ένοικοι κάναν μεγάλη φασαρία
Σπρώχναν με δύναμη τα έπιπλα

και χτυπούσαν

τους τοίχους,

Θα κάνουμε σάλο, διετείνοντο,
Πρόκειται λοιπόν να δημιουργήσουμε

τη νέα ημέρα

Θα βγάλουμε απ' εδώ τη ψυχή μας
Θα βγάλουμε έξω από το σπίτι

και το μυαλό μας

Θα επιχειρήσουμε να ηρεμήσουμε
Προς τούτο ταραχής δεν θα φεισθούμε

θα καταφέρουμε

να σιωπήσουμε για πάντα

Πλέον το βάρος των ημερών ας μην
Σηκώνουμε έξω από το χρόνο ας

συρθούμε

και εν πληρότητι ακινησίας

ας παραμείνουμε

Θα σταματήσει ο τροχός της Ιστορίας
Να γυρίζει πλέον και εμείς θα πάψουμε

να είμαστε

ο τελευταίος

τροχός της άμαξας

Και οι ιστορικοί τις αχρείες σελίδες των
Δεν θα γεμίζουν πια, τη ματαία σκόνη

σε μας

δεν θα επαναποστείλουν ,

Λέγανε με μάτια κατακόκκινα από
Την μεγάλη έξαψη των αιώνων

Και συνέχιζαν να ξηλώνουν το πάτωμα
Και να πετάνε τα βιβλία από το μπαλκόνι

Οι τοίχοι αν και εδέχθησαν ισχυρότατα
Χτυπήματα με βαριοπούλες ουδόλως

επλήγησαν

Ενώ από το διπλανό διαμέρισμα
Της ανθρωπότητας δεν ακουγόταν άχνα

τα φώτα ήταν πάντα κλειστά

Η ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ

στη Regina



Τα υπόγεια του κόσμου ήταν φωταγωγημένα
Ο Ενδυμίων έτρεχε στους δρόμους να πάει

να συναντήσει τον άνεμο

Η Σελήνη έτρεχε

Απ' την αντίθετη πλευρά του κόσμου
Να πάει να συναντήσει το νερό

οι ψίθυροι για την αναγέννηση

οι ωραίες ημέρες

ίσως ξανάρχονταν

Αργά τη νύχτα μια υδάτινη μορφή
Σηκώθηκε από τα όνειρα των ανθρώπων

και προσέγγισε το κέλυφος

του χρόνου

Είδε ότι ήταν άδειο και χάρηκε
Στράφηκε προς τους ανθρώπους

Και τους είπε χρόνος ουκέτι έσται
Και αυτοί μαζεμένοι στο μεγάλο στάδιο

της γης

Ανταπάντησαν χρόνος ουκέτι έσται
Η πλήρης εύθυμης ιερότητας σύναξη

των ανθρώπων

δεν διαλύθηκε ποτέ

Ήταν όλοι τους παιδιά

Ο Ενδυμίων ερχόταν τρέχοντας
Από την μια άκρη

Η Σελήνη από την άλλη

Κατά την εναντιοδρομία αυτή
Σχηματίστηκε η ανθρώπινη Ιστορία

Ήταν μια βαρειά σκιά που έδειχνε
Σα να πάλευε ν' απαλλαγεί απ' τη πηγή της

σα να σάλευε μόνη της

κάπως

στο μισοσκόταδο




***********************************************************
***********************************************************
Και με το ποίημα αυτό τελειώνει η σειρά "ΕΝΔΥΜΙΩΝ και η Βίλλα Αφροδίτη" η οποία αριθμεί 28 ποιήματα, εκ των οποίων τα 10 (συν)ανήκουν και στην ενδοσειρά της "Βίλλας Αφροδίτη". Ευχαριστώ θερμά όλες τις φίλες και τους φίλους που παρακολουθούσαν τη σειρά και είχαν την ευγενή καλοσύνη να μου αποστέλλουν τα σχόλιά τους με τις σκέψεις τους.

GROTESQUE

Και συνέχιζαν να ζουν την κάθε μέρα
Στεντόρειοι μα με ψυχή ψιθυρίζουσα

Νεκροί όντες τους νεκρούς αποστρεφόμενοι
Ζωντανοί θεωρούμενοι τους ζωντανούς

δις αποστρεφόμενοι

Μην γνωρίζοντας προς τα πού να πάνε
Διαρκώς εντοπιζόμενοι ακίνητοι στα

σταυροδρόμια

Με πόση χάρη αυτοματική αποστρέφονταν
Και την κλίση απ' τη μια μα κι από την άλλη

πλευρά,

Βαδίζουμε ίσια, έλεγαν, εκλογικεύοντας
Με ύφος τολμηρό την ατολμία

Ενώ από δεξιά τους ανέμενε ο θάνατος
Και απο αριστερά πάλι ο θάνατος

Είχαν κατά μία έννοια δίκιο συνεπώς
Και δίχως άλλο η όλη στάση τους

συνετή λογίζετο

όπως και ήταν

Κι η τόση φασαρία της ζωής των
Σπανίως διεκόπτετο απ' την

διακριτική ευχέρεια του θανάτου

Δεν τους αφαιρούσε όλους μαζί
Μα συνήθως έναν έναν

Το όλο συστηματικό της απώλειας
Ουδόλως επιδρούσε στο ευθύ ρεύμα

Η δε ακαμψία της γραμμής προς τα εμπρός
Ως rigor mortis δεν θεωρείτο ποτέ

Και οι φωνές τα γέλια οι συνομιλίες
Δίναν κάποιο τόνο στην απαρχής του

κόσμου

πένθιμη πομπή

Και οι συνουσίες των φαντάζανε

Σαν το τρελλό αναπάτημα τ' αναστενάρη
Σε φωτιά που ως σήμερα τίποτε

έτσι κι αλλιώς

δεν κατέκαψε






****************************************
********************************************
Μπορείτε να ακούσετε στο gcast, δίπλα δεξιά στη παρούσα σελίδα, ολόκληρο το αριστουργηματικό War Requiem (1962) του Benjamin Britten. Επίσης στα video του vodpod προσετέθη και ένα μικρό απόσπασμα από το έργο αυτό με τον Μstislav Rostropovich να διευθύνει τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βαρκελώνης.

ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΗ ΒΙΛΛΑ ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Η πτώση ήταν ακαριαία και άμεση
Όλοι οι καλεσμένοι βρέθηκαν σε μια

στιγμή άχρονη

Στη μισοκτισμένη Βίλλα Αφροδίτη·
Η ανέγερσή της συνεχιζόταν καθ'όλη

τη διάρκεια της Ιστορίας

ανθρώπινης και μη·

Πέσαμε τόσο ξαφνικά, μονολογούσε
Η Σελήνη, που δεν προλάβαμε καν

να νοιώσουμε τον ίλιγγο

Πτώση δεν καταλάβαμε ποτέ, μόνον
Το βάδισμα επί εδάφους επιπέδου

Ναι, έτσι,

Φτάσαμε μεν αλλά τούτο δεν φάνηκε ποτέ
Χωρίς καμμία μαρτυρία ήλθαμε εδώ κάτω

από τόσο μεγάλη απόσταση

όσο ακριβώς απέχει το ένα μάτι από το άλλο

ή

όσο απέχει η ψυχή από το σώμα·

Ο Ενδυμίων άκουγε προσεχτικά
Και προβληματιζόταν σοβαρά

Ότι είχε ξυπνήσει βέβαια και είναι
Αλήθεια πως το στοχαστικό των λόγων

της αιώνιας ερωμένης του

Ουδόλως παρεμβλήθη στην πρόθεσή του
Να την καβαλήσει εκείνη τη στιγμή

από πίσω

Η Σελήνη σκύβοντας πρόθυμα τον δέχθηκε
Καταπαύοντας την ιώδη σκέψη της

λίγο πριν

Απωλεσθεί πληρέστατα στις δίνες και τους
Ενιαυτούς μίας μακρηγορούσης ηδονής

Η Βίλλα άρχισε να τρεμοπαίζει στην όραση
Μέχρι που έγινε ο πλανητικός ήλιος

σε αιώνιο μεσημέρι εκτός ιστορίας

στρείδι χρυσέης θαλάσσης

σε καταρροή αναστενάγματος

Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ

Υπάρχει σίγουρα κάποιος εγκέφαλος,
Ήταν η στερεότυπη φράση των ανθρώπων

Πίσω από κάθε κίνηση και κάθε πράξη
Διαβλέπανε και μία σκοπιμότητα

αρίστης εμπνεύσεως

και οργανώσεως επιτελικής,

Δεν ξέρουμε ποιος κρύβεται πίσω απ' αυτά
Μα σίγουρα κάποιος είναι - ας είναι

Τούτο ας μην μας αναχαιτίζει ότι δύναται
Αυτός ο εγκέφαλος κάποια στιγμή

κάτι

να κάνει και για μας

Ο εγκέφαλος της δημιουργίας, ο εγκέφαλος
Της ληστείας, ο εγκέφαλος των επιθέσεων,

Ο εγκέφαλος της επιχείρησης και ο εγκέφαλος
Του Einstein όπως επίσης και ο εγκέφαλος

του ανθρώπου

Όλοι αυτοί μάλλον αθέατοι και σκοτεινοί
Την μύρια διακλάδωση των γεγονότων

ας την χρεωθούνε

Ίσως έτσι αποδίδοντας σε μια ρευστή
Κι αμφίβολη αιτία την κάθε μας ημέρα

Την κάλλιστη ζωή να συνεχίσουμε
Απαλλαγμένοι από την βραδεία υποψία

Πώς οι τόσες σκέψεις που εγείρονται
Σε μια στιγμή του χρόνου μόνον

από την μιαν άκρη της γης

έως την άλλη

Ένα τόσο μη προβλέψιμο μπορούνε
Σύνολο όπως αυτός ο κόσμος

να δημιουργούνε

Η αρμονία και η συνοχή ας είναι
Η δική μας η αρμοδιότητα αν όχι άλλως

Αποδίδοντάς αυτήν στους εγκεφάλους
Όχι των εμών αλλά των άλλων

Αν δεν μπορούμε χειριστές να είμαστε
Ας είμαστε τουλάχιστον

οι εκτιμητές

Τούτο βέβαια δεν θα μας κάνει αφέντες
Μα ούτε κι υπηρέτες

Ας το κρατήσουμε αυτό

Δεν είναι άσχημη ιδέα

Κι ας το κρατάμε πάντοτε
Στα χέρια μας βαρύ δεν είναι

Από τον εαυτό μας πάντως σίγουρα
Βάρος λιγότερο μοιάζει να έχει

Ο ΕΧΘΡΟΣ

στη meril


Όλοι ανεξαιρέτως έλεγαν
Φυλάττουμε Θερμοπύλες

Ενώ ήταν φανερό πως απλώς
Δεν είχαν άλλο τι να φυλάξουν

Οι δε πύλες τους ήταν τόσο
Κλειστές

Που γι'αυτό ακριβώς ήταν
Πανεύκολο να διαπεραστούν,

Ο εχθρός βρίσκεται προ των πυλών,
Διαβεβαίωναν τον εαυτό τους,

Ιδιαίτερα τώρα που τη λύση ανάγκης
Έχουμε βάσιμες ελπίδες πως θα την

περάσουμε ως λύση τιμής

Ηρωικά θα αντισταθούμε και
Ηρωικότερα θα ηττηθούμε

Μάλλον η νίκη δεν ταιριάζει τόσο εδώ

Ο κόσμος συμπαθεί τους ηττημένους
Περισσότερο - αυτό ας το λάβουμε

υπ' όψιν

σοβαρά,

Συμπλήρωναν με στομφώδη μιζέρια
Κι αίφνης ρωτούσαν τους περαστικούς,

Ο εχθρός δεν φάνηκε ακόμη, -
Γνωρίζετε μήπως πού είναι ο εχθρός;

Ματαίως δεν περιμέναμε τόσο
Τούτο δεν συνάδει με την

ευγενική μας

πρόθεση

Όμως δεν πειράζει, αύριο πάλι
Θα συνεχίσουμε να φυλάττουμε

τις

ωραίες

Θερμοπύλες

Στο κάτω κάτω αν μη τι άλλο
Δεν κάνουμε τίποτα κακό!,

Και όδευαν πίσω πάλι στην οικία των
Με βήματα πολύ βαρειά μιας ύπαρξης

Μάλλον ελαφράς

Τα μηδέποτε χρησιμοποιηθέντα όπλα
Στον τοίχο κρεμασμένα

αφηγούντο τις ιστορίες

των μεγάλων επών

των αναμενομένων

Οι δε ήχοι της μηδέποτε δοθείσης μάχης
Ακούγονταν καθ' όλη τη διάρκεια

του επαγρυπνούντος βίου των

MONA LISA

Τα απογεύματα τοποθετούσαν προσεχτικά
Ολόκληρη την ανθρωπότητα σε ένα δωμάτιο

Της παίρναν πρώτα το στέμμα και τη θλίψη
Και μετά την ακουμπούσαν αναπαυτικά

στο καναπέ

Συνήθως οι άνθρωποι δεν αντιδρούσαν
Τους βάζανε ν' ακούσουν Schumann

και αυτοί μασάγαν τσιχλόφουσκες

Δεν αντιδρούσαν γενικώς

Καληνύχτα τους έλεγαν
Και κοιτούσαν όλοι μαζί τα

μπαστούνια του γκολφ

Καλημέρα τους ξανάλεγαν
Και χαμογελούσαν στα χέρια τους,

Σας αγαπάμε, τους φώναζαν,
Τίποτα αυτοί, σας μισούμε,

ξανά τα ίδια

Ξάφνου κάποιος ερχόταν να τους
Υπενθυμίσει ότι έπρεπε να βγουν

απ' το δωμάτιο

Να πάνε να κουρέψουν το γκαζόν

Αρνούντο όμως όλοι να βγουν
Απ' το δωμάτιο

Άγνωστο γιατί

Και τα μάτια τους ανοιχτά χωρίς
Τρεμόπαιγμα των βλεφάρων

Στρέφονταν αργά στο αχανές
Πολύ πιο πέρα από το οπτικό πεδίο

Φαινόταν σα να προσπαθούσαν
Να δούνε κάτι

Αν και δεν είναι απόλυτα σίγουρο
Αυτό

Δεν ήταν εύκολο να εξακριβωθεί
Τι έβλεπαν με τόση επιμονή

αν έβλεπαν κάτι

Οι επόπτες κατά κανόνα
Αποσύροντο για κολατσιό

ΤΟ ΣΟΥΡΟΥΠΟ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Είναι οι άνθρωποι οι πρόσφυγες της αλήθειας
Και η επικράτεια της γης το μεσοδιάστημα

ανάμεσα

σε δυο επιθυμίες,

Σκεφτόταν ο Ενδυμίων κοντά στην όχθη
Του ποταμού Ερυσίχθονος στο κέντρο

του βαρέως κόσμου

του βυθιζομένου

Σε μετέωρα έννοιας και καπνούς λέξεων,

Η πρώτη επιθυμία μας απάγει από το κτίσμα
Και μας επιφέρει σε θύελλα μνήμης

ταχέως αναλώσιμης

Ουδέν εκ των πραγμάτων λαμβάνεται
Ουδεμία ανάμνηση παγιώνεται

ώστε η στέψη δεν ετελέσθη

Και η θέα φθίνουσα οράται σαν χρόνος
Και ο συνωστισμός ερημούται

αλήθεια είναι πως

Οι τόσοι περιπλανώμενοι δεν κατέληξαν
Οι τόσοι προορισμοί δεν υπήρξαν

μα ουδέν περαιούται κι όλα μένουν μισά

Σε τόξο κατατονικό ο κύκλος δεν πληρούται
Απ' τον εαυτό του, διέλαθε της προσοχής μας

διέλαθε

Και απ' την αντίπερα όχθη η δεύτερη επιθυμία
Κατά την αυγή με μαχαίρι τυφλό λαξεύει

το σθένος της παιδικότητας

Είμαστε ικανοί να διαγράψουμε τα πάντα
Και να φύγουμε προς τον σκοτεινό ορίζοντα

της ελευθερίας

Σαν μοναχιασμένες φωνές από μακριά
Που αίφνης ξεφύγαν απ' τους κατόχους των

Και χάνονται στην σχισμή του εσπερινού ήλιου
Καθώς αυτός κατέρχεται στο φρέαρ του κόσμου

Μπορούμε βέβαια αν θέλουμε να τηρήσουμε
Τη μεγάλη φυγή στο μένος των οριζόντων

Και μπορούμε ακόμη

Να εφεύρουμε πολλές αφορμές γι' αυτό
Ωστόσο δεν είναι σίγουρο πως επιτέλους

το νέο όνομα

θα αποκτήσουμε

Και στη νέα πόλη των ευλογημένων αγνώστων
Κάποτε να καταφθάσουμε χωρίς αποσκευές

βέβαιο δεν είναι

Πάντα θα μένει ένα φθαρμένο υπόλοιπο
Που θα μας βασανίζει με την ελαχίστη

διακριτική παρουσία του

Πάντα μια χαμηλόφωνη αναφορά
Στο σκοτάδι εν τέλει θα γκρεμίζει

χιλιάδες ήλιους γενεών

απ' το αμέτοχο στερέωμα

ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΜΟΥ

Κοντεύουμε πλέον να πεισθούμε
Πως η διάταξη αυτή η πλήρως

αποσοβούσα

το μοιραίο

όποιο μοιραίο

Κάθε στιγμή που εξ υπάρξεως
Υπερπληθωρικοί στην ύπαρξη

προκύπτουμε

Είναι μάλλον ευεργετική,

Λέγαν οι άνθρωποι μεταξύ τους
Ενώ ρίχναν κλεφτές ματιές γύρω

και ψιθυρίζοντας συνεχίζαν,

Κανένας δεν μας εγγυάται πως αυτό
Το αιφνίδιο κλέος που εγγίζουμε

Όταν σε μια στιγμή πτερούται η ζωή
Δωρεάν μας αποδίδεται και δωρεάν

μας αποδίδει πίσω

στη

πραγματικότητα

Εμείς ωστόσο ας είμαστε ξεκάθαροι
Στις συναλλαγές κι ανταλλαγές μας

Ας μην υπερβαίνουμε ποτέ
Τον λελογισμένο θάνατο

την λελογισμένη έγερση

ας μην διαβούμε

Περισσότερο να λάβουμε μα και
Να δώσουμε δεν ημπορούμε

Εμείς πατάμε με τα πόδια

γερά στη γη

Όχι δεν είμαστε κορόιδα εμείς
Είμαστε το μέλλον της χρυσής τομής

Χωρίς γι' αυτό να αναγκαζόμαστε
Καν να επιχειρούμε μια τομή

Ας είμαστε όχι ο ποταμός μα κάθε
Παραπόταμος και ακριβώς γι αυτό

Τ' άγρια νερά κι όλα τα ρεύματα
Αδιάφορους ας μας αφήνουν

Είμαστε μια ακατανόητη σκοτεινή
Απειλή μες στο μυαλό του ανθρώπου

σιγά σιγά

Κυριεύουμε το κόσμο χωρίς κόπο
Και το κυριώτερο: χωρίς καν να το

ξέρουμε

εμείς οι ίδιοι

Οι συνέπειες εκ της υπάρξεώς μας
Είναι πάντα μακροπρόθεσμες

η δε ηρεμία που προσφέρουμε

αμεσοπρόθεσμη

Είμαστε μάλλον ένα είδος φθηνής
Συντέλειας προσιτής σε όλους

Δεν απαιτούνται μεσσίες κι εγχειρίδια
Μα και καμμία προπαρασκευή

Για να αφομοιούται πλήρως
Το εσχατολογικό μας έργο

Δεν απαιτείται ίσως καν ζωή

Μα κι αν ακόμη δεν μπορεί αυτή
Ν' αποφευχθεί

Πως είμαστε αναγκασμένοι
Να τη ζήσουμε δεν είναι

αυτονόητο

Έτσι κι αλλιώς την κάθε υπερβολή
Δεν την συμμεριζόμαστε

Κι ίσως με κάθε υπερβολή την κάθε
Έλλειψη οσαύτως αποφεύγουμε

Κι απομένει μοναχά ένας κύκλος
Καθαρός προθέσεων εγνωσμένων

Να μας αναπάραγει σε βάθος χρόνου
Αχανές χωρίς γι αυτό να χρειαστεί

να βγεί έστω μια άχνα

Πόσο σιωπηρά αλήθεια ήλθαμε και πόσο
Σιωπηρά - είναι κι αυτό αλήθεια-

απ' την αρχή του κόσμου

ποτέ δεν φύγαμε

Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες
Η ζωή ήταν ένας κινηματογράφος

παλαιός

μη ανακαινιζόμενος

Οι θεατές παρακολουθούσαν την
Ωραία ταινία αναμένοντας πάντα

κάτι

Πεθαίναν ξαναγεννιόνταν και
Κάθονταν υπάκουα πίσω πάλι

στα καθίσματα

Η ταινία βέβαια προβλέπετο
Ότι θα τελειώσει κάποτε

Διαρκούσε ωστόσο πολύ καίτοι
Οι διαμαρτυρίες ότι διαρκούσε

λίγο

δεν ήταν λίγες,

Εμείς βλέπουμε, λέγαν τα στόματα
Τα ανοιχτά απ' την πλατεία,

Βλέπουμε μια ταινία που διακρίνεται
Για την αρχή τη μέση και το τέλος της

Το γεγονός ότι μπορεί και η ταινία
Nα μας βλέπει εξίσου

Αυτό ας το αφήσουμε καλύτερα
Ότι τρόμος πολύς συνάγεται

Από μια τέτοια πιθανότητα
Αν το πανί αυτό μας βλέπει

Εμάς όλους τους τήδε κακείσε
Συναχθέντες ως ταινία

εμάς

Που άλλο τι δεν κάνουμε
Καθ' όλη τη διάρκειά μας

Απ' το να παρακολουθούμε
Τότε το όνειδος ίσως είναι

μέγα

Τοσαύτη η αναζήτηση του
Πρωταγωνιστή και μάλλον

δεν είμαστε

Αν και αυτό το μάλλον
Που μπορεί να γέρνει απο δω

Μπορεί όμως να γέρνει κι από κει
Ίσως και να 'ναι

όλη μας η ταινία

Κι η δική μας και αυτή που βλέπουμε
Κι ο κινηματογράφος όλος

μάλλον

Ποτέ ας μην βεβαιωθούμε
Ποτέ το μάλλον να μη γίνει

Κατάφαση ή άρνηση
Αυτές ποτέ ας μη γνωρίσουμε

Ένα λιγόθυμο ίσως
Ας μας συντροφεύει

Κι η ζωή μας όλη σε αποσιωπητικά
Προχείρως ας εξαντληθεί

Κάποτε μπορεί να υπαινίσσονται
Με χάρη ελλείψεως περισσή

πως είμαστε

ο πρωταγωνιστής

Και κάποτε μια συγκατάβαση και άφεση
Να λάβουμε εξ απορρήτων και εξ αμελείας

Αυτό μπορεί να μη μας χρησιμεύσει τόσο
Όμως μία κατηγορηματικότητα ωμή

θα 'ταν καταφανώς

χειρότερη

Το μη χείρον βέλτιστον το χώμα ας γίνει
Μαλακό που μας καλύπτει

Και η ωραία ταινία ενώπιόν μας
Το ιδανικό προπέτασμα καπνού

για να χαθούμε

ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΤΗΣ ΒΙΛΛΑΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Ενδυμίων, το αίμα που αιωρείται είναι πολύ...,
Ψιθύρισε η Σελήνη καθώς ακουμπούσε

τρυφερά τα χείλη στα δικά του,

Και ο Ενδυμίων γύρισε τότε να κοιτάξει
Και είδε έκταση και γη και πόλεις

Και επ'αυτών τα αμφιθέατρα του Κάιν
Να πάλλονται απ' τις χορδές του λαούτου

Δεν είμαι εγώ αυτός που τα έφτιαξε, άρχισε
Να μονολογεί πετώντας σαν κάποιος να

τον τράβηξε με ένα σύρμα από πάνω,

Είμαι ωστόσο ο έχων την εποπτεία και είμαι
Ακόμη ο θερίζων τη τρέλλα των επιγόνων,

Θα σε κάψω, Ενδυμίων, του είπε ξαφνικά
Η Σελήνη, θα καταπιώ τις σάρκες σου

και θα φτύσω τα κόκκαλά σου

στον άνεμο

Είσαι το δικό μου φάσμα καθώς φυλλομετρώ
Την κόλαση, η σάρκα σου είναι ο μετρητής

της δικής μου ενοχής

Και είμαι εγώ που δοκιμάζω τον εαυτό μου
Στην πιο ακραία ενοχή εγώ είμαι που θέλω

να έλθω

στην

ενδεδυμένη κρίμα επικράτεια


Δεν είναι σαφές προς τα πού προχωρούμε,
Είπε τότε ο Ενδυμίων, οι γενεές της γης

θα έρθουν γελαστές

και με παιδικές ιαχές

θα πληρούν

Τους διαδρόμους και τις σάλες των αιώνων
Θα χτιστούνε ζωντανές σε τείχη νοητικά

μιας

ομιχλώδους

αναγκαιότητας

Προς χάριν μίας φάρσας μιας απτής απάτης
Η τόση σοβαρότης του σκοπού ότι ήταν

παιδικό αστείο

ουδείς υποπτεύετο·

Το τόσο

Έγκλημα που διεκπεραιώθη δεν ετελέσθη
Ο τόσος πόνος που ελήφθη δεν απεκομίσθη

τούτο θα το πούμε

με ασφάλεια

στο τέλος

Και τα πτώματα κείνται ως εάν ήταν κούκλες
Τεταγμένες εν ώρα παιγνίου, οι δολοφόνοι

ποτέ δεν υπήρξαν

και αυτό το είδαμε

στην αρχή,

Ενδυμίων, τον διέκοψε η Σελήνη αγαπώντας τον,
Είναι το δικό μας λάγνο παιγνίδι που σύρεται

κάτω κει

σ' αυτούς

Απ' τον αρχέγονο καθρέπτη του θεού

Σε μύριες αντανακλάσεις χώρου
Και φάσμα ύστερο χιλιάδες φορές

την ηδονή και τα βασανιστήρια

εμείς

θα τους τα δώσουμε

Είμαστε οι πρώτοι ένοχοι που έως τώρα
Προσπαθούν να θυμηθούν την ενοχή τους

Είμαστε η λίμνη του πυρός στον εγκέφαλο
Του ανθρώπου μα προπάντων είμαστε

το αίμα της μαριονέττας

που εκ των ένδον την ταράσσει

σε σπασμό ηδονικό

Η ΑΝΩΤΑΤΗ ΑΡΧΗ

Και οι αιτήσεις των ανθρώπων κατά κανόνα
Δεν εγίνοντο δεκτές από την Ανωτάτη Αρχή

η φύση

Της οποίας δεν ήταν πλήρως εξακριβωμένη
Ελέγχεται ως θρύλος ο,τιδήποτε σχετίζετο

με αυτήν,

Δεν μπορούμε να ορίσουμε ακριβώς σε τι
Συνίσταται ωστόσο η παρουσία της είναι

παντού

εμφανεστάτη

Δεν είναι θεός δεν είναι κόσμος φύση μήτε
Μηδέ και έργο κράτους ή ανθρώπων

είναι όμως

η Αρχή,

Μονολογούσαν κατά τη διάρκεια του πρωινού
Ενώ συνέτασσαν άλλη μία αίτηση προς αυτήν,

Μπορεί τούτη τη φορά να εισακουστούμε
Μπορεί επιτέλους μια άλλη αυλαία να ανοίξει

σ' αυτή τη ζωή

και έναν ρόλο πλέον ταιριαστό

να υποδυθούμε

Μπορεί το Ελδοράδο να μας περιμένει στη γωνία
Και ακόμη διόλου απίθανο το Νέο Κόσμο

να ανακαλύψουμε

για μας ετούτη τη φορά,

Και χαμογελούσανε προκαταβολικώς
Ωσάν να είχαν τις μεγάλες αμοιβές του

μέλλοντος

ήδη μπροστά τους

Με φάλτσο πάθος και διηνεκώς επιλαχόντες
Σκοντάπτοντες κάθε φορά σε πεπρωμένα

σκοτεινά

Με βήμα τρεμάμενο μα τόσο σταθερό στην
Χαρωπή απελπισία από το ένα πεζοδρόμιο

μεταπηδούσαν στο άλλο

Λες κι επιχειρούσανε με ένα ζιγκ ζαγκ
Το βλέμμα ν' αποφύγουνε της Ανωτάτης Αρχής

μην και τυχόν

τις επιθυμίες τους εκπληρώσει

Μην και τυχόν τους αναγκάσει
Για πρώτη φορά σε μια ζωή

τόσο θολή

Να παραλάβουνε στα χέρια τους
Μιαν ευκρίνεια ανυπόφορα τετελεσμένη

Και μην γι' αυτήνε το καθ' όλα νομιμόφρον
Πλήρες κλέους έθος της διαμαρτυρίας

αναγκαστούνε να εγκαταλείψουν

Η ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ

στον Ιούδα αντιχάρισμα γραφής


Τις νύχτες οι άνθρωποι έβγαζαν στο δρόμο
Τους εαυτούς τους ως πραμάτειες

τους απλώνανε στα

πεζοδρόμια

Και φεύγαν όχι μακριά ίσαμε τη γωνία
Να μη φαίνονται σε πρώτη θέα

Σε λίγο περνούσε ο έκτακτος κριτής
Και έβλεπε τα απλωμένα εκθέματα

Άλλα εξ αυτών περισυνέλεγε
Και άλλα άφηνε στις θέσεις τους

ως είχαν,

Υπάρχει και τούτο επ' εμού, ψιθύριζαν
Οι απορριφθέντες από τη γωνία, - είναι

και αυτό, για δες επάνω μου

καλύτερα

σίγουρα πρέπει να δεις καλύτερα!

- πάρε μας μαζί σου!,

Κάποιες φορές ο κριτής περισυνέλεγε
Μερικούς ακόμα, τις περισσότερες

όχι

Η όλη έκβαση της δεύτερης ευκαιρίας
Απέβαινε μάλλον κακώς

Ενώ από τις γωνίες οι υπόλοιποι συνέχιζαν
Να ψιθυρίζουν παρακλητικά σχεδόν

χωρίς αποτέλεσμα ωστόσο

Το πρωί η πόλη ήταν ξανά στο ρυθμό της
Ουδείς απόηχος από τη βραδυνή ταραχή

δηλωνόταν

Εκ της πρωινής συνεσταλμένης κινήσεως
Δεν φαίνετο ότι τα όνειρα παίρναν ήδη

κάποια

εκδίκηση

WOLFGANG AMADEUS MOZART: REQUIEM

Ένα από τα πολύ αγαπημένα μου βίντεο.Ιδέα δεν έχω πόσες φορές το έχω δει.
Μια σχεδόν θρυλική μορφή στη μουσική (Sir Georg Solti - εδώ ο μαέστρος στα 80 του) καθώς αποδίδει με μοναδικό τρόπο το Requiem ενός άλλου θρύλου, του Wolfgang Amadeus Mozart (τα δύο πρώτα μέρη, Introitus και Kyrie) με την Φιλαρμονική της Βιέννης στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Στεφάνου στη Βιέννη στις 5 Δεκεμβρίου του 1991.

Soprano η πολύ σπουδαία Arleen Auger.



Μόνο και μόνο για την συγκεκριμένη εκτέλεση του Requiem θα μπορούσε να γράψει κάποιος ένα ολόκληρο βιβλίο - ή ένα ποίημα. Θα προτιμήσω κάποια στιγμή το δεύτερο.

Και όσο για το Requiem του Wolfgang Amadeus καθ'εαυτό, - ε, ειλικρινά πιστεύω ότι αποτελεί την κορύφωση κάθε τέχνης, όχι μόνον της μουσικής.



Φωτογραφίες: 1.Arleen Auger 2.Άποψη της προτομής του Sir Georg Solti στο Lincoln Park του Chicago.

ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΜΑΔΡΙΓΑΛΙ ΣΤΗ ΒΙΛΛΑ ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Η ενοχή είναι πιο ηδονική, Ενδυμίων,
Είπε η Σελήνη καθώς σηκώθηκε από το

πιάνο κι άρχισε

να γδύνεται,

Και είναι ακόμη η γενέτειρα της ποίησης
Μονάχα ο ένοχος μπορεί να είναι ποιητής

όχι ο αθώος

Ότι η κτίση η πρώτη ακόμη δεν παρήλθε
Και η κληρονομία του λευκού πάντα

επίκειται

Όμως η αθωότητα είναι προνόμιο των ενόχων
Όχι των αθώων, είναι σαφώς η ύστερη φωτιά

όχι η πρώτη

Είναι το βροχερό απόγευμα καθώς κλείνει
Τις πύλες του οπίσω και ίπταται

να συναντήσει την

εκ καταβολής του κόσμου μνήμη

Και τι αλήθεια

Θα μπορέσει κάποτε να θυμηθεί κανείς
Απαρχής της φυγής ει μη το παλαιό χιτώνα

της Ευρώπης

απλωμένο στις

Στέγες των αιώνων - να οι φλεγόμενοι καθρέπτες
Ο αίνος του παραδείσου στα έρημα δώματα των

πρωταγωνιστών

και μια λυχνία στο σκοτάδι:

η Ευρώπη στη βροχή -

Η Ευρώπη στη βροχή, Ενδυμίων, είναι μια
Δύναμη τρομακτική φοβάται κι ο θεός

να πλησιάσει

Είν' η πρώτη ενοχή μας κι είν' ακόμα το
Υπόμνημα του παραδείσου σε φούγκα

κατρακυλώντας

απ'τις ελικοειδείς σκάλες

της δίψας για Ιστορία

Στα υψίφωνα καταφύγια σαρκός εγειρομένης
Προς σάρκα άλλη ω οι βιαστικές ημέρες

της τρέλλας

Συλλέγονται μια από τη νοσταλγία και μια
Απ' τη κρημνώδη πυρά του μέλλοντος

θα πέσουμε πάλι

ας πέσουμε πάλι

Όσο ισχύει η ζωή ισχύει και η έλξη

προς τα

κάτω

Δεν συνέβη κάποτε δεν είμαστε το αποτέλεσμα
Διαρκεί όσο διαρκούμε και εμείς σε λάμψη όντος

Η πτώση διδάσκεται με ακρίβεια
Η άνοδος ωστόσο κατά προσέγγιση

μόνον,

Ο Ενδυμίων την άκουγε μάλλον εν μέρει
Ακίνητος κατεδύετο στην ομίχλη

ενός δευτερολέπτου

ωμής ύπαρξης

Πλησιάζοντάς τον τότε η Σελήνη άρχισε
Να τον φιλάει πολύ λάγνα και

με εξόχως κυνικό και ωφελιμιστικό τρόπο