Τα υπόγεια του κόσμου ήταν φωταγωγημένα
Ο Ενδυμίων έτρεχε στους δρόμους να πάει
να συναντήσει τον άνεμο
Η Σελήνη έτρεχε
Απ' την αντίθετη πλευρά του κόσμου
Να πάει να συναντήσει το νερό
οι ψίθυροι για την αναγέννηση
οι ωραίες ημέρες
ίσως ξανάρχονταν
Αργά τη νύχτα μια υδάτινη μορφή
Σηκώθηκε από τα όνειρα των ανθρώπων
και προσέγγισε το κέλυφος
του χρόνου
Είδε ότι ήταν άδειο και χάρηκε
Στράφηκε προς τους ανθρώπους
Και τους είπε χρόνος ουκέτι έσται
Και αυτοί μαζεμένοι στο μεγάλο στάδιο
της γης
Ανταπάντησαν χρόνος ουκέτι έσται
Η πλήρης εύθυμης ιερότητας σύναξη
των ανθρώπων
δεν διαλύθηκε ποτέ
Ήταν όλοι τους παιδιά
Ο Ενδυμίων ερχόταν τρέχοντας
Από την μια άκρη
Η Σελήνη από την άλλη
Κατά την εναντιοδρομία αυτή
Σχηματίστηκε η ανθρώπινη Ιστορία
Ήταν μια βαρειά σκιά που έδειχνε
Σα να πάλευε ν' απαλλαγεί απ' τη πηγή της
σα να σάλευε μόνη της
κάπως
στο μισοσκόταδο
***********************************************************
***********************************************************
Και με το ποίημα αυτό τελειώνει η σειρά "ΕΝΔΥΜΙΩΝ και η Βίλλα Αφροδίτη" η οποία αριθμεί 28 ποιήματα, εκ των οποίων τα 10 (συν)ανήκουν και στην ενδοσειρά της "Βίλλας Αφροδίτη". Ευχαριστώ θερμά όλες τις φίλες και τους φίλους που παρακολουθούσαν τη σειρά και είχαν την ευγενή καλοσύνη να μου αποστέλλουν τα σχόλιά τους με τις σκέψεις τους.
