Η ενοχή είναι πιο ηδονική, Ενδυμίων,
Είπε η Σελήνη καθώς σηκώθηκε από το
πιάνο κι άρχισε
να γδύνεται,
Και είναι ακόμη η γενέτειρα της ποίησης
Μονάχα ο ένοχος μπορεί να είναι ποιητής
όχι ο αθώος
Ότι η κτίση η πρώτη ακόμη δεν παρήλθε
Και η κληρονομία του λευκού πάντα
επίκειται
Όμως η αθωότητα είναι προνόμιο των ενόχων
Όχι των αθώων, είναι σαφώς η ύστερη φωτιά
όχι η πρώτη
Είναι το βροχερό απόγευμα καθώς κλείνει
Τις πύλες του οπίσω και ίπταται
να συναντήσει την
εκ καταβολής του κόσμου μνήμη
Και τι αλήθεια
Θα μπορέσει κάποτε να θυμηθεί κανείς
Απαρχής της φυγής ει μη το παλαιό χιτώνα
της Ευρώπης
απλωμένο στις
Στέγες των αιώνων - να οι φλεγόμενοι καθρέπτες
Ο αίνος του παραδείσου στα έρημα δώματα των
πρωταγωνιστών
και μια λυχνία στο σκοτάδι:
η Ευρώπη στη βροχή -
Η Ευρώπη στη βροχή, Ενδυμίων, είναι μια
Δύναμη τρομακτική φοβάται κι ο θεός
να πλησιάσει
Είν' η πρώτη ενοχή μας κι είν' ακόμα το
Υπόμνημα του παραδείσου σε φούγκα
κατρακυλώντας
απ'τις ελικοειδείς σκάλες
της δίψας για Ιστορία
Στα υψίφωνα καταφύγια σαρκός εγειρομένης
Προς σάρκα άλλη ω οι βιαστικές ημέρες
της τρέλλας
Συλλέγονται μια από τη νοσταλγία και μια
Απ' τη κρημνώδη πυρά του μέλλοντος
θα πέσουμε πάλι
ας πέσουμε πάλι
Όσο ισχύει η ζωή ισχύει και η έλξη
προς τα
κάτω
Δεν συνέβη κάποτε δεν είμαστε το αποτέλεσμα
Διαρκεί όσο διαρκούμε και εμείς σε λάμψη όντος
Η πτώση διδάσκεται με ακρίβεια
Η άνοδος ωστόσο κατά προσέγγιση
μόνον,
Ο Ενδυμίων την άκουγε μάλλον εν μέρει
Ακίνητος κατεδύετο στην ομίχλη
ενός δευτερολέπτου
ωμής ύπαρξης
Πλησιάζοντάς τον τότε η Σελήνη άρχισε
Να τον φιλάει πολύ λάγνα και
με εξόχως κυνικό και ωφελιμιστικό τρόπο
