Κοντεύουμε πλέον να πεισθούμε
Πως η διάταξη αυτή η πλήρως
αποσοβούσα
το μοιραίο
όποιο μοιραίο
Κάθε στιγμή που εξ υπάρξεως
Υπερπληθωρικοί στην ύπαρξη
προκύπτουμε
Είναι μάλλον ευεργετική,
Λέγαν οι άνθρωποι μεταξύ τους
Ενώ ρίχναν κλεφτές ματιές γύρω
και ψιθυρίζοντας συνεχίζαν,
Κανένας δεν μας εγγυάται πως αυτό
Το αιφνίδιο κλέος που εγγίζουμε
Όταν σε μια στιγμή πτερούται η ζωή
Δωρεάν μας αποδίδεται και δωρεάν
μας αποδίδει πίσω
στη
πραγματικότητα
Εμείς ωστόσο ας είμαστε ξεκάθαροι
Στις συναλλαγές κι ανταλλαγές μας
Ας μην υπερβαίνουμε ποτέ
Τον λελογισμένο θάνατο
την λελογισμένη έγερση
ας μην διαβούμε
Περισσότερο να λάβουμε μα και
Να δώσουμε δεν ημπορούμε
Εμείς πατάμε με τα πόδια
γερά στη γη
Όχι δεν είμαστε κορόιδα εμείς
Είμαστε το μέλλον της χρυσής τομής
Χωρίς γι' αυτό να αναγκαζόμαστε
Καν να επιχειρούμε μια τομή
Ας είμαστε όχι ο ποταμός μα κάθε
Παραπόταμος και ακριβώς γι αυτό
Τ' άγρια νερά κι όλα τα ρεύματα
Αδιάφορους ας μας αφήνουν
Είμαστε μια ακατανόητη σκοτεινή
Απειλή μες στο μυαλό του ανθρώπου
σιγά σιγά
Κυριεύουμε το κόσμο χωρίς κόπο
Και το κυριώτερο: χωρίς καν να το
ξέρουμε
εμείς οι ίδιοι
Οι συνέπειες εκ της υπάρξεώς μας
Είναι πάντα μακροπρόθεσμες
η δε ηρεμία που προσφέρουμε
αμεσοπρόθεσμη
Είμαστε μάλλον ένα είδος φθηνής
Συντέλειας προσιτής σε όλους
Δεν απαιτούνται μεσσίες κι εγχειρίδια
Μα και καμμία προπαρασκευή
Για να αφομοιούται πλήρως
Το εσχατολογικό μας έργο
Δεν απαιτείται ίσως καν ζωή
Μα κι αν ακόμη δεν μπορεί αυτή
Ν' αποφευχθεί
Πως είμαστε αναγκασμένοι
Να τη ζήσουμε δεν είναι
αυτονόητο
Έτσι κι αλλιώς την κάθε υπερβολή
Δεν την συμμεριζόμαστε
Κι ίσως με κάθε υπερβολή την κάθε
Έλλειψη οσαύτως αποφεύγουμε
Κι απομένει μοναχά ένας κύκλος
Καθαρός προθέσεων εγνωσμένων
Να μας αναπάραγει σε βάθος χρόνου
Αχανές χωρίς γι αυτό να χρειαστεί
να βγεί έστω μια άχνα
Πόσο σιωπηρά αλήθεια ήλθαμε και πόσο
Σιωπηρά - είναι κι αυτό αλήθεια-
απ' την αρχή του κόσμου
ποτέ δεν φύγαμε
