GIUSEPPE TORELLI: Trumpet Concerto In D, by ALISON BALSOM

Η αποθέωση της μπαρόκ τρομπέττας... Από μια ειδικευμένη και έξοχη ερμηνεύτρια του είδους σε ένα από τα καλύτερα κονσέρτα για τρομπέττα της περιόδου του ιταλικού μπαρόκ.
Ο Torelli, ήταν ο συνθέτης που ανέπτυξε την φόρμα του concerto grosso όσο κανένας άλλος, και ακόμα, είχε μια ξεχωριστή αδυναμία στον ήχο της τρομπέττας, πράγμα που τον παρακίνησε να γράψει, μεταξύ άλλων, και γύρω στα 30 κονσέρτα για μία έως τέσσερεις τρομπέττες.

JOACHIM DI FIORE

Τις νύχτες στο Αββαείο του Κοράτσιο
Έλεγαν πως τον έβλεπαν να υψοτομεί

Μια ποίηση του Αγίου Πνεύματος, από
Παλιά νυμφία του Ιωάννη στη Πάτμο,

Τρεις εποχές στο κενό της αλήθειας το
Έξυπνο βλέμμα του καταμαρτυρούσε

Εν τω μέσω αξέστων ιερωμένων που δεν
Γνώριζαν καν τι θα μπορούσε να 'ναι ένα

υπερώο λεύκωμα

της Ιστορίας

Στα απόκρημνα υψίπεδα του νοητικού
Τρόμου· αιρετικός θα μείνεις Ιωακείμ,

Του είπε ένα απόγευμα ο καλόβολος
Λουκάς καθώς τακτοποιούσε όγκους

Και όγκους φωτός που απέρεαν από
Τα γραπτά του και περιέχεαν όχι τον

κόσμο

Αλλά τον στέφανό του· αιρετικός και
Μπεάτος· ότι ο αιών αυτός ακόμα δεν

Μπορεί να ξεχωρίσει ένα άνθος από
Το φως που επιστρέφει στον κόσμο

η ίδια η λέξη του

όταν ακούγεται,

Ιωακείμ,

Είσαι γι' αυτό ο απών της νύχτας και
Ο αιεί παρών στις γαμήλιες εορτές του

Πραγματικού με την μέλλουσα έννοια
Της Ελευθερίας, που έως άρτι είναι ένα

Βλέμμα ραγδαίου σκότους πάνω στις
Λειψανοθήκες των προφητειών· πιο

Τρομαγμένοι ακόμα οι δαίμονες της
Εξουσίας από τους ανθρώπους δεν

τολμούν να πλησιάσουν

την

Φωτιά αυτήν που κατέβασε από τον
Ουρανό ένα άλμα της καρδιάς πάνω

από τον φράκτη του Χρόνου,

Κι εσύ, ιερουργός μιας νέας εποχής
Άλλο δεν σου μέλλεται, Ιωακείμ, απ'

το να μετράς τους δόκιμους

σωσίες της

Στις

Νυκτοφάνειες του πολέμου, ιδού ο
Λεοντόκαρδος θέλει να σου μιλήσει,

Την γραμμή που χωρίζει και ενώνει
Την αιώνια δρόσο του Παραδείσου

με το μέγα καύμα της Ιστορίας

απρόκλητα αγνοώντας,

Έλεγε ο Λουκάς ενώ ο άνθρωπος των
Ανειπώτων μυστηρίων πιο δίπλα του

τον άκουγε

Χαμένος σ' ένα φως του Λόγου πρώιμα
Ισχυρό για τις ερυθριώσες ανταύγειες

Των ανυπόπτων ανθρωπίνων λέξεων επί
Γραφών τόσο σκληρών και εσχάτων· με

μια

Κάποια αδιάφορη στοχαστικότητα και
Όχι για πολύ, είναι αλήθεια, κοιτώντας

έξω από το παράθυρο

τον αιώνα του,

Που την Τρίτη Εποχή των ιδικών του
Γραπτών φώτων,

Εποχή της κατανόησης θεού απ' τους
Ανθρώπους

Εκ των πραγμάτων μεθερμήνευε

Σε μια Τρίτη Σταυροφορία·

Η ΠΥΛΗ ΤΩΝ ΛΕΟΝΤΩΝ

Ολόκληρος ο κόσμος, δεν ήταν παρά
Ένα αεροδρόμιο μέσ' στην πυρφόρο

αρχαία νύχτα

που δεν το έβλεπε ωστόσο

κανείς·

Με τους φωτισμένους διαδρόμους του
Να ισχυογραφούν στο σκοτάδι εσχάρες

της

μίας

ζωής

Τοσούτον άγνωστης και θρυλικής όσον
Και μια έννοια στα συρματόσχοινα των

στίχων

Σ' ένα παγκόσμιο ποίημα που ρύθμιζε
Τους βίους των θνητών με μια σκιώδη

θεατρική

γραφή·

Υπήρχε ωστόσο πράγματι συνωστισμός
Μεγάλος στον ουρανό, επιχειρούσαν να

κατέβουν

οι δαίμονες

με πανικό και πάταγο,

Κατέπιπταν σαν ακρίδες οι άνθρωποι
Επί μιας άδειας λωρίδας γης , άγγελοι

Προσέκρουαν πάνω στα σκορπισμένα
Γυαλιά του πραγματικού επιζητώντας

την φθορά,

Ελελεύ, ελελεύ, φωνάζαν οι δεδεμένοι
Επί της γεώδους επιφανείας, ελελεύ, τα

Πλήθη εξεχέοντο από τον πύργο ελέγχου
Που εκαλείτο Ευρώπη προς τους αγρούς

των ονείρων μιας

πανοικουμενικής Ιουδαίας

Που ξέβραζε από τα έγκατά της όλα τα
Κρανία του ήλιου στην διαυγή θέα της

Ιστορίας,

Η δε αναρχία και ωμή λαθροκτησία της
Όλης εκτάσεως είχανε καταστήσει από

νωρίς

τον αποικισμό της γης από τις ψυχές

αρκούντως αμφισβητήσιμο·

Σπάζανε χιλιαιώνια τοτέμ, γκρεμίζαν τα
Αγάλματα, καίγαν τους ναούς, ρημάζαν

κάθε τι το αόρατο

με πρόθεση σχεδόν αυτοματική·

Θέλουμε χώρο, έλεγαν, υπάρχει ακόμα
Τόσος αφημένος ουρανός στην γη αλλά

και τόση σκόνη γης

αιωρούμενη στον ουρανό

που

Δεν επιτρέπουν στην δική μας ιερή εορτή
Να φαίνεται σε όλη την θνητή της αίγλη

δηλώναν,

Και ολοένα φυσούσαν οι υαλουργοί στα
Εργαστήριά τους τα έμβρυα, και ακόμα

Περισσότερο οι νοσοκομειακοί γιατροί
Περιέθαλπταν τις ανέστιες σκέψεις που

Κατατρομοκρατούσαν τους πληθυσμούς,
Και αιωνίως οι πυροτεχνουργοί καλούντο

Να προσεγγίσουν με μεγάλη προσοχή

τα βιβλία

μην εκραγούν απότομα·

Στην τοσαύτην μάλιστ' ανασαλευμένη
Νιότη του κόσμου η γαία δεν έπαυε να

περιστρέφεται γύρω από

'ναν απρόσιτο ομιχλώδη ήλιο

Αν και αυτό, ορισμένως δεν ήταν γνωστό·
Ο ήλιος, μπορεί να πει κανείς, εφάνταζε

στο στερέωμα

μονάχα

ως η εκκρεμότητα μιας επιστροφής

Αφανέρωτον τίνος· αδήλωτον και από
Πού προς πού·

Ήλιος,

Άγνωστος ο ίδιος και απομεμακρυσμένος,
Τον δρόμο διπλής κατευθύνσεως από το

Λερό χώμα προς τα αιώνια άστρα μην

ηθέλοντας

σχεδόν ποτέ

Ν' αναθερμάνει με υπερβολική εγγύτητα
Και φως·

ΥΠΕΡΙΩΝ

Η ανθρωπότητα είναι μια συνάθροιση
Ληθαργικού φωτός σε αρχαίο σκοτάδι

Και ολόγυρά της χαίνουν πάντοτε οι
Δαμόκλειες στιγμές της Ιστορίας, τα

Πρωθύστερα πάθη του ομιλείν και μια
Φωτιά που ανασείει το μέλλον μέσ' στο

παρόν

Γνωρίζοντας σ' έναν Μύθο που κείται
Ανάμεσα στην θνητή ορατότητα και

την θεία ανάμνηση·

Προχωρώντας μπροστά στο χρόνο δεν
Βρίσκει κανείς παρά την μία χυτευμένη

Νύκτα

Στα πρόσωπα όλων των συγκεντρωμένων
Καταμεσής της μεγάλης αγοράς και μέσα

στο τιτανικό συνωστισμό

των απλών ανθρωπίνων σκέψεων·

Νύκτα, εκ της οποίας

Το φως χρυσούν διαπιστούται πάντοτε απ'
Τα ίχνη που αφήνει ο νους στην άμμο της

απέραντης ερήμου

Που νέμεται την ακόπαστη ακολουθία
Των γεγονότων, υπάρχουν, έλεγαν, οι

Άνθρωποι, υπάρχουν και οι θεοί, και το
Δίχως άλλο, συμπλήρωναν, υπάρχει ο

ήλιος ένας

Που φαίνει ανάμεσα στο ευαγές Κάτι
Και το οδοντωτό Μηδέν· προς τα κει

και ας

πορευθούμε,

Ακούγονταν οι φωνές μέσα στον ύπνο
Τον συλλογικό ενώ τα λυτά πτηνά των

εννοιών

Διασχίζαν την επικράτεια του φωταυγούς
Ονείρου, του χτισμένου από μάσκα και το

αίμα

Κρώζοντας την φωτοσκίαση του θεού·
Ας κινηθούμε προς τα κει, ξαναλέγανε

Ήρεμα ενώ από δεξιά και αριστερά οι
Μορφές αυξομειώνονταν σε ύψος και

έκταση

Ωσεί εντός σπηλαίου παραμορφωτικών
Κατόπτρων·

Κάποτε,

είπαν,

Άνοιξε την πόρτα του κόσμου ένας
Σκιώδης διαβάτης που 'χε ξυπνήσει

Και εφάνη σα να βγήκε στο αστρικό

χάος

με δυο δρασκελιές των λέξεων·

Οι υπόλοιποι, ελέχθη ακόμα και αυτό,
Δεν τον περίμεναν, καθώς αμέριμνοι

Προσπαθούσαν ακόμα να ζυγιάσουν
Τις κατοπτρικές παραμορφώσεις του

ολοζώντανου ενυπνίου τους,

Βλέπεις κάποιο όνειρο εκεί που είσαι;
Τον ρωτούσαν κάποτε, όμως εκείνος

δεν απαντούσε ποτέ,

απλά αιωρείτο στο αχανές·

Τον είδανε μια νύχτα όλοι μαζί σ' ένα
Παγκόσμιο όνειρο να τους μιλάει σε

μια γλώσσα άγνωστη,

Τι θέλεις ακριβώς να μας πεις, τονε
Ρωτήσαν γι' άλλη μια φορά, και εκεί

Ο κόσμος έλαμψε σαν να ήταν ο ίδιος
Θεός που ετοιμαζόταν να αναληφθεί,

Την Νύκτα

Ωστόσο αφήνοντας σχεδόν και όχι
Ολότελα οπίσω του, διστακτικά με

Κάτι ανάμεσα ανεμελιά και τρόμο
Στην αφύπνισή του,

Μην στέργοντας να την εξαφανίσει
Όλως·

Την

Πελώρια σκιά της που ήδη διέρεε στο
Ουράνιο στερέωμα, και κατέκλυζε με

ωκεάνεια κύματα επιστροφής

το σύμπαν όλο,

Διακριτικά προσπερνώντας στον
Δρόμο προς το ακόμα αχνόφωτο

κι από μακριά

αμέτοχο

νέο βασίλειο·

ΑΥΓΗ ΤΩΝ ΕΙΔΩΛΩΝ

Υπάρχουμε πάντοτε σαν ένα άχραντο
Όνειρο στα μυαλά των κατοίκων της

γης,

Ελί,

Και εκείνοι μηδέποτε απορώντας την
Ουράνια σιωπή, εργάζονται ωσάν οι

Μορφές που λύονται από τα έγκατα
Της νύχτας είναι πραγματικές· έλεγε

Η αιώνια ερωμένη στον άνθρωπο που
Κοιμότανε με τα αστέρια ανοιχτά και

Με ένα βάραθρο να χάσκει δίπλα του,
Περιέχοντας στον βυθό του την πόλη

την

Μεγάλη να φυοβολεί από τις στέγες της
Το δέντρο του κόσμου που ανέφαινε ως

το χείλος του ύπνου·

Πόσος, Ελί, είναι

Ο ενιαυτός που έζησαν οι άνθρωποι
Έως σήμερα, και το ίχνος είναι ποιο

Π' αφήσανε επάνω στην αγάπη, μα
Αληθώς εγώ σου λέγω, ο άνθρωπος

Είναι ακόμα μια σταλαγματιά νοός
Σε ένα απέραντ' ωκεανοστάσιο της

Σκέψεως του θεού, που είναι αυτή η
Υαλώδης ύλη του υπερπραγματικού

καθώς

μεθίσταται του πραγματικού,

και

Ενόσω οι πνοές των ζωντανών έχουνε
Θαμπώσει αυτή την επιφάνειά του με

χρόνο,

Με χρόνο, Ελί,

όμως

Ιδού η πλάση! είναι όλη ένα σκιώδες
Γυαλί στ' οπού άλλο δεν θα δεις παρά

Το ίδιο πρόσωπο του Δαίμονα, κάθε
Φορά· η Φύση Ελί, είναι ένας μόνον

Θεός αναποδογυρισμένος στην αιώνια
Κατάδυσή του στα ύδατα της αληθείας

του·

Κι εμείς

Συλλέγουμε ακούραστα τα δίχτυα από
Τον χρυσόμαυρο ωκεανό του, θάμβος

της έννοιας ανταλλάσσοντας

με ένα προσιτό

πεπρωμένο

Δόκιμο θρίαμβο στην απτή ορατότητα
Ομιλώντας , και μια ληξίφωτη οφειλή

Του θανάτου στους ζωντανούς αιτώντας
Στο αιέν λικνιζόμενο φως της στιγμής·

Έλεγε η νεαρή γυναίκα και παρατηρούσε
Με προκόσμια αφοσίωση το πρόσωπό του

που έφεγγε ενόσω κοιμόταν

το φως αλλόισκιων μορφών

Από ενύπνια μη καταχωρημένα ακόμα
Σε καμμία αντίληψη ζωής και θανάτου·

Ιδού εμείς· υπήρξαμε, νυν υπάρχουμε
Και θα υπάρξουμε ξανά στις πτέρυγες

Ενός ονειρικού μύλου περιστρεφόμενοι,
Τον πλήρη κόσμο περιστρέφοντας στην

ελικώνια σκέψη μας,

συνέχιζε να του λέει,

Ο άνθρωπος, Ελί, είναι ο γεννήτωρ του
Κόσμου τον οποίο βλέπει και ενοικεί, κι

Ο σοφός γνωρίζει πως ό,τι προσφύει τον
Θνητό στην αθανασία είν' αυτή η λευκή

τρέλλα του

Να επιβάλλει τη ζωή στο πραγματικό· σαν
Άνεμος που όλην νύχτα μανικώς σφυρίζει

Έξ' από έρημο σπίτι, και στ' οπού κάποια
Στιγμή τα φώτα ανάβουν κι εμφανίζονται

οι νεκροί των εποχών

προσποιούμενοι ως οι ένοικοι

και ζώντας πραγματικά μόνον αυτοί,

Μ' ένα λίθινο χαμόγελο να τους εναποδίδει
Ανάμεσα στους ζωντανούς και τους άλλους

νεκρούς

Που τον μητρώο τάφο της καθημερινότητας
Δεν επιχείρησαν ποτέ να ανταλλάξουν μ' ένα

Θέατρο του θαύματος που ξέρει να μαγεύει
Πάντα τα ορατά προς το όφελος μιας νέας

αυγής

των

ειδώλων,

Ελί, νεκροί και ζωντανοί, το συναριθμημένο
Πλήθος τους εν· θα υπάρξει όμως αληθινά

ο

Που ξέρει όχι μόνο να ονειρεύεται αλλά και
Να κάνει έναν κόσμο να ονειρεύεται εξίσου·

Την πλήρη καθυποταξία του πραγματικού
Χρεώνοντας στον εαυτό του και μόνον και

Το θάμβος των γεγονότων στρέφοντας υπέρ
Της εφόδου του προς τις γεώδεις πύλες ενός

χρόνου ποιητικού·

Έλεγε η νεαρή γυναίκα

στον ερατεινό κοιμώμενο,

Ενώ οι πρώτες πυρρόθεες ακτίνες της αυγής
Κατέκλυζαν τον κόσμο που φάνταζε σαν ένα

Πλανητικό ξενοδοχείο να απλώνεται μέχρι
Τις εσχατιές των εσωτέρων άστρων του νου·

Εκείνος με τα μάτια ανοιχτά υποδεχόταν ήδη
Τα περιπαθή υγρά φιλιά της, ενώ έξω από το

παράθυρο

Η ίδια πάντοτε μνημειώδης ορατότητα της
Αυγής εδώ και εκατομμύρια χρόνια, ήτανε

φανερό

Πως

Απομνημόνευε την πρωινή μυσταγωγία
Του έρωτα

στις κατακόκκινες φωταψίες της·

Την μία υπεροχή της αγάπης ανά τον
Θολωτό μες στις μυριάδες σκέψεις του

κόσμο

Σιωπηλά μεθερμηνεύοντας με την ώρα
Στο επερχόμενο χρυσαφένιο φως μιας

κορυφαίας του ήλιου

μεσημβρίας·

FRANZ SCHUBERT: Quintet In C Major, Adagio

Ένα μουσικό διάλειμμα ακόμα, προτού επιστρέψω σε λίγες ημέρες στο παρόν ιστολόγιο καθώς και στα projects.
Άγνωστο για ποιο λόγο ακριβώς, όποτε ακούω μουσική αυτόν τον καιρό ακούω με επιμονή Schubert...
Το δεύτερο μέρος (adagio) από το υπέροχο Quintet in C που μπορείτε να ακούσετε από τα δύο βίντεος που παρατίθενται κατωτέρω, κρίνω ότι καταδεικνύει με τρόπο αναντίρρητο την μεγαλοφυία του μεγάλου Αυστριακού συνθέτη, περισσότερο απ' όσο οι πλέον δημοφιλείς συμφωνίες του (5η, 8η, 9η λόγου χάριν), πιο πολύ ακόμα και από τα πλέον αγαπητά του έργα που έχουν να κάνουν με την μουσική δωματίου.
Tα αμιγώς πιανιστικά του , τα αφήνω κατά μέρος, γιατί δεν είναι υπερβολή αν πει κάποιος πως συναποτελούν έναν ολόκληρο κόσμο από μόνα τους...

Το δεύτερο μέρος λοιπόν του συγκεκριμένου κουιντέτου, είναι κάτι σαν ένας ελεγειακός ψίθυρος... αν μπορεί βέβαια να το πει κάποιος έτσι. Μια διακριτική υπενθύμιση πως η ζωή πληρούται πάντοτε μέσα από δρόμους που δεν είναι κατά κανόνα ευθυφανείς στους ανθρώπους. Ή αλλιώς, σαν να ακούει κάποιος αυτό το πνεύμα της ανθρωπότητας να ευρίσκεται στο τέλος ενός παγκόσμιου ιντερλούδιου και να άγεται σιγά σιγά προς μια νέα αυγή της Ιστορίας...

Για την δε πρωτοποριακή τεχνική που εφαρμόζει εδώ ο Σούμπερτ θα χρειαζόταν σίγουρα εκτενεστάτη ανάλυση, την οποία, δεν έχω χρόνο να πραγματοποιήσω αυτή τη στιγμή· επιφυλάσσομαι ως προς αυτό σε μια μελλοντική ανάρτηση.
Αρκεί να πει κάποιος πως από την άποψη του άλματος στο μέλλον, η σύνθεση είναι εφάμιλλη των τελευταίων κουαρτέττων του Μπετόβεν... το λιγότερο.

Σίγουρα, η γνωστή ρομαντική αντίληψη του συνθέτη χρωματίζει καταλλήλως και αυτό το έργο, ωστόσο, υπάρχει και κάτι άλλο εδώ· μια περαιτέρω ανίχνευση του εγχόρδου κόσμου μέσα από τις πιο οριακές χρήσεις του... Θα έλεγα ακόμα, πως όσο και αν αγαπούμε την πλήρη έκταση της εκφραστικής ενός δημιουργού, όσο ακόμα, επέχουμε τις καθαρά υποκειμενικές προτιμήσεις μας επ' αυτού του έργου του, εν τούτοις, είναι που σε μερικά σημεία της συνόλου δημιουργίας του, μας φανερώνεται με τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο η λάμψη της μεγαλοφυίας του.

Ένα τέτοιο καίριο σημείο, στη περίπτωση του Σούμπερτ, είναι κατά τη γνώμη μου και το συγκεκριμένο μέρος από το συγκεκριμένο έργο περί του οποίου ομιλούμε.

Το Emerson String Quartet συνοδεύει ο Mstislav Rostropovich, συναπαρτίζοντας μαζί του, ένα εξαιρετικά πρέπον κουιντέτο για την περίσταση.

ALISA WEILERSTEIN II

Άλλη μια εξαιρετικής ποιότητας performance της Alisa Weilerstein πάνω στο γνωστό, πανέμορφο Κονσέρτο για Τσέλλο και Ορχήστρα του Antonin Dvořák.

Την Simón Bolívar Symphony Orchestra διευθύνει ο Gustavo Dudamel.

Αξίζει να σταθούμε λίγο περισσότερο στο κονσέρτο αυτό καθώς και στο παίξιμο της ιδιοφυούς Alisa.

Ο Dvořák πάντοτε δυσπιστούσε ως προς το ότι το τσέλλο θα μπορούσε να σταθεί ως σολιστικό όργανο σε φόρμα κονσέρτου. Γι' αυτό απέφευγε να συνθέσει ένα κονσέρτο αυτού του είδους, παρόλο που ο κορυφαίος ίσως τσελλίστας του τέλους του 19ου αιώνα, επιστήθιος φίλος του και performer αρκετών έργων του, επίσης Τσέχος, Hanuš Wihan, του είχε ζητήσει αρκετές φορές να γράψει ένα κονσέρτο για τσέλλο και να το παρουσιάσει ο ίδιος.

Τελικώς ο μεγάλος Τσέχος συνθέτης εφάνη θετικός στην επιθυμία του αρχιμουσικού φίλου του, όταν ο ίδιος εκπλήρωνε καθήκοντα διευθυντή του National Conservatory στην Νέα Υόρκη.

Ο Wihan ωστόσο όταν είδε την παρτιτούρα πρότεινε στον Dvořák κάποιες τροποποιήσεις, από τις οποίες όμως ελάχιστες έγιναν δεκτές.
Δεν είναι σίγουρο κατά πόσο αυτός ήταν ο λόγος που τελικώς ο μεγάλος Τσέχος σολίστ δεν παρουσίασε το κονσέρτο του φίλου του στην παγκόσμια πρεμιέρα του έργου στο Λονδίνο το 1896, και επελέγη γι' αυτό το σκοπό ο Leo Stern, καθώς πιθανολογούνται και διάφοροι άλλοι λόγοι μείζονος σημασίας.

Όπως και να έχει όμως ένα αριστούργημα του παγκοσμίου ρεπερτορίου είχε δημιουργηθεί, έστω και χωρίς τις τροποποιήσεις του Wihan, και η παγκόσμια πρεμιέρα του έργου απετελέσε μια σημαντική επιτυχία.

Το πρώτο μέρος του έργου (allegro) ξεκινά εντυπωσιακά με μια μακρά εισαγωγή στο γνώριμο στυλιστικό ύφος του Dvořák, ενώ ένα υπέροχο quasi improvisando του τσέλλο ξεχύνεται με άφθαστη χάρη και μοναδική κομψότητα αισθητικής από την θάλασσα της ορχήστρας εγκαινιάζοντας τα σολιστικά μέρη.

Το δεύτερο μέρος (adagio ma non troppo), γραμμένο σε μια κατά κάποιο τρόπο φόρμα συμφωνικής cadenza και αρκετά πιο ήσυχο, προσφέρει στην νεαρή Alisa την ευκαιρία να σύρει επί των χορδών του τσέλλο με το δοξάρι της την εξόχως αισθαντική αντίληψή της πάνω στο έργο.

Μπορείτε να δείτε καθαρά την τόσο ιδιαίτερη σωματική τεχνική της επί του τσέλλο σε μια από τις ομορφότερες στιγμές της.

Η Weilerstein αγκαλιάζει το τσέλλο πολύ πιο σφιχτά απ' όσο άλλοι τσελλίστες, και κάποιες στιγμές, αιωρείται μαζί με αυτό ωσάν βάρκα στα κύματα της θάλασσας της ορχήστρας...
Και αυτό, προσωπικά το βρίσκω, εξόχως στυλιστικό και πολύ ερωτικό σίγουρα.

Το τρίτο μέρος (allegro moderato-andante-allegro vivo) είναι ένα κλασσικό rondo, που επιτρέπει τόσο στην ορχήστρα όσο και στον σολίστ να ξεδιπλώσει τις πολύ δυναμικές, σχεδόν επικές, γραμμές του σε υπέροχες εναλλαγές πνευστών-εγχόρδων-σόλο τσέλλο.

Η Weilerstein εδώ βρίσκεται αναμφίβολα σε μια από τις πιο χαρισματικές και θεαματικές στιγμές της μέχρι τώρα καρριέρας της.

Μπορείτε να δείτε ΠΩΣ γίνεται ένα όχι μόνο με το όργανο, αλλά και με όλη την θάλασσα του ορχηστρικού ήχου, και με ποιο τρόπο αποδίδει τόσο πιστά από τη μια, όσο και απόλυτα προσωπικά από την άλλη, το ρομαντικό πνεύμα της σύνολης σύνθεσης.

Είναι αλήθεια πως η παλαιότερη ερμηνεία του κονσέρτου από την Jacqueline du Pré με τον Daniel Barenboim να διευθύνει την Συμφωνική Ορχήστρα του Σικάγο, είναι -και παραμένει ακόμα κατά τη γνώμη μου-, αξεπέραστη.

Ωστόσο, στη περίπτωση της Alisa Weilerstein έχουμε ασφαλώς να κάνουμε με μια ιδιοφυία του τσέλλο, τέτοια όπως υπήρξε και η Jacqueline du Pré, και έχω την εντύπωση πως είναι θέμα χρόνου μόνον να φτάσει ή και να ξεπεράσει ακόμα, τον θρύλο της δεύτερης.

Άλλο ένα βίντεο από το κονσέρτο ακολουθεί κατωτέρω· η συνέχεια και το τέλος του τρίτου μέρους, σε μια σπάνια εκδήλωση της πληρότητας της γοητείας αυτού του έργου, ασφαλώς σημείο αναφοράς για τον ρομαντισμό του 19ου αιώνα.

Αν θα ήθελα να είμαι εξαντλητικός στην κρίση μου, θα παρατηρούσα πως σίγουρα η ορχήστρα δεν είναι η ιδανική για ένα τέτοιου είδους κονσέρτο...Παραμένει ωστόσο αξιοπρεπής.

Ο Gustavo Dudamel είναι σίγουρα ένας αξιόλογος μαέστρος και αρκετά εξελίξιμος ακόμα, ενώ η Simón Bolívar Ορχήστρα είναι καλή μεν σε γενικές γραμμές αλλά όχι για όλα τα έργα του παγκοσμίου ρεπερτορίου. Σίγουρα ως ορχήστρα επιδέχεται βελτιώσεις σε πολλά.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, μια πολύ καλή performance (κυρίως εξ αιτίας της εκπληκτικής σολίστ), που όσο την βλέπει κάποιος ολοένα και ανακαλύπτει περισσότερα. Άλλωστε, είναι αλήθεια, πως από ένα σημείο και μετά στην κλασσική μουσική δεν ακούει κάποιος έργα αλλά ερμηνείες.

Και ακόμα, είναι έτσι από την φύση του το κονσέρτο του Dvořák, ακολουθώντας την μοίρα πολλών έργων του: ανεξάντλητο· όταν νομίζει κάποιος πως το έργο έχει εξαντληθεί στις πιο έντονες ή λιγότερο έντονες μελωδικές γραμμές του, πάντοτε βρίσκει κάτι νέο να τον περιμένει μόλις το ακούει ξανά.

Αρκεί να υπάρχει πάντοτε ο κατάλληλος performer που να ξέρει να "κρατάει" ένα έργο σε μια ατέρμονη διάρκεια ενθουσιώδους υποδοχής του από τους ακροατές.