Ένα μουσικό διάλειμμα ακόμα, προτού επιστρέψω σε λίγες ημέρες στο παρόν ιστολόγιο καθώς και στα projects.
Άγνωστο για ποιο λόγο ακριβώς, όποτε ακούω μουσική αυτόν τον καιρό ακούω με επιμονή Schubert...
Το δεύτερο μέρος (adagio) από το υπέροχο Quintet in C που μπορείτε να ακούσετε από τα δύο βίντεος που παρατίθενται κατωτέρω, κρίνω ότι καταδεικνύει με τρόπο αναντίρρητο την μεγαλοφυία του μεγάλου Αυστριακού συνθέτη, περισσότερο απ' όσο οι πλέον δημοφιλείς συμφωνίες του (5η, 8η, 9η λόγου χάριν), πιο πολύ ακόμα και από τα πλέον αγαπητά του έργα που έχουν να κάνουν με την μουσική δωματίου.
Tα αμιγώς πιανιστικά του , τα αφήνω κατά μέρος, γιατί δεν είναι υπερβολή αν πει κάποιος πως συναποτελούν έναν ολόκληρο κόσμο από μόνα τους...
Το δεύτερο μέρος λοιπόν του συγκεκριμένου κουιντέτου, είναι κάτι σαν ένας ελεγειακός ψίθυρος... αν μπορεί βέβαια να το πει κάποιος έτσι. Μια διακριτική υπενθύμιση πως η ζωή πληρούται πάντοτε μέσα από δρόμους που δεν είναι κατά κανόνα ευθυφανείς στους ανθρώπους. Ή αλλιώς, σαν να ακούει κάποιος αυτό το πνεύμα της ανθρωπότητας να ευρίσκεται στο τέλος ενός παγκόσμιου ιντερλούδιου και να άγεται σιγά σιγά προς μια νέα αυγή της Ιστορίας...
Για την δε πρωτοποριακή τεχνική που εφαρμόζει εδώ ο Σούμπερτ θα χρειαζόταν σίγουρα εκτενεστάτη ανάλυση, την οποία, δεν έχω χρόνο να πραγματοποιήσω αυτή τη στιγμή· επιφυλάσσομαι ως προς αυτό σε μια μελλοντική ανάρτηση.
Αρκεί να πει κάποιος πως από την άποψη του άλματος στο μέλλον, η σύνθεση είναι εφάμιλλη των τελευταίων κουαρτέττων του Μπετόβεν... το λιγότερο.
Σίγουρα, η γνωστή ρομαντική αντίληψη του συνθέτη χρωματίζει καταλλήλως και αυτό το έργο, ωστόσο, υπάρχει και κάτι άλλο εδώ· μια περαιτέρω ανίχνευση του εγχόρδου κόσμου μέσα από τις πιο οριακές χρήσεις του... Θα έλεγα ακόμα, πως όσο και αν αγαπούμε την πλήρη έκταση της εκφραστικής ενός δημιουργού, όσο ακόμα, επέχουμε τις καθαρά υποκειμενικές προτιμήσεις μας επ' αυτού του έργου του, εν τούτοις, είναι που σε μερικά σημεία της συνόλου δημιουργίας του, μας φανερώνεται με τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο η λάμψη της μεγαλοφυίας του.
Ένα τέτοιο καίριο σημείο, στη περίπτωση του Σούμπερτ, είναι κατά τη γνώμη μου και το συγκεκριμένο μέρος από το συγκεκριμένο έργο περί του οποίου ομιλούμε.
Το Emerson String Quartet συνοδεύει ο Mstislav Rostropovich, συναπαρτίζοντας μαζί του, ένα εξαιρετικά πρέπον κουιντέτο για την περίσταση.
Άγνωστο για ποιο λόγο ακριβώς, όποτε ακούω μουσική αυτόν τον καιρό ακούω με επιμονή Schubert...
Το δεύτερο μέρος (adagio) από το υπέροχο Quintet in C που μπορείτε να ακούσετε από τα δύο βίντεος που παρατίθενται κατωτέρω, κρίνω ότι καταδεικνύει με τρόπο αναντίρρητο την μεγαλοφυία του μεγάλου Αυστριακού συνθέτη, περισσότερο απ' όσο οι πλέον δημοφιλείς συμφωνίες του (5η, 8η, 9η λόγου χάριν), πιο πολύ ακόμα και από τα πλέον αγαπητά του έργα που έχουν να κάνουν με την μουσική δωματίου.
Tα αμιγώς πιανιστικά του , τα αφήνω κατά μέρος, γιατί δεν είναι υπερβολή αν πει κάποιος πως συναποτελούν έναν ολόκληρο κόσμο από μόνα τους...
Το δεύτερο μέρος λοιπόν του συγκεκριμένου κουιντέτου, είναι κάτι σαν ένας ελεγειακός ψίθυρος... αν μπορεί βέβαια να το πει κάποιος έτσι. Μια διακριτική υπενθύμιση πως η ζωή πληρούται πάντοτε μέσα από δρόμους που δεν είναι κατά κανόνα ευθυφανείς στους ανθρώπους. Ή αλλιώς, σαν να ακούει κάποιος αυτό το πνεύμα της ανθρωπότητας να ευρίσκεται στο τέλος ενός παγκόσμιου ιντερλούδιου και να άγεται σιγά σιγά προς μια νέα αυγή της Ιστορίας...
Για την δε πρωτοποριακή τεχνική που εφαρμόζει εδώ ο Σούμπερτ θα χρειαζόταν σίγουρα εκτενεστάτη ανάλυση, την οποία, δεν έχω χρόνο να πραγματοποιήσω αυτή τη στιγμή· επιφυλάσσομαι ως προς αυτό σε μια μελλοντική ανάρτηση.
Αρκεί να πει κάποιος πως από την άποψη του άλματος στο μέλλον, η σύνθεση είναι εφάμιλλη των τελευταίων κουαρτέττων του Μπετόβεν... το λιγότερο.
Σίγουρα, η γνωστή ρομαντική αντίληψη του συνθέτη χρωματίζει καταλλήλως και αυτό το έργο, ωστόσο, υπάρχει και κάτι άλλο εδώ· μια περαιτέρω ανίχνευση του εγχόρδου κόσμου μέσα από τις πιο οριακές χρήσεις του... Θα έλεγα ακόμα, πως όσο και αν αγαπούμε την πλήρη έκταση της εκφραστικής ενός δημιουργού, όσο ακόμα, επέχουμε τις καθαρά υποκειμενικές προτιμήσεις μας επ' αυτού του έργου του, εν τούτοις, είναι που σε μερικά σημεία της συνόλου δημιουργίας του, μας φανερώνεται με τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο η λάμψη της μεγαλοφυίας του.
Ένα τέτοιο καίριο σημείο, στη περίπτωση του Σούμπερτ, είναι κατά τη γνώμη μου και το συγκεκριμένο μέρος από το συγκεκριμένο έργο περί του οποίου ομιλούμε.
Το Emerson String Quartet συνοδεύει ο Mstislav Rostropovich, συναπαρτίζοντας μαζί του, ένα εξαιρετικά πρέπον κουιντέτο για την περίσταση.
