Τις νύχτες στο Αββαείο του Κοράτσιο
Έλεγαν πως τον έβλεπαν να υψοτομεί
Μια ποίηση του Αγίου Πνεύματος, από
Παλιά νυμφία του Ιωάννη στη Πάτμο,
Τρεις εποχές στο κενό της αλήθειας το
Έξυπνο βλέμμα του καταμαρτυρούσε
Εν τω μέσω αξέστων ιερωμένων που δεν
Γνώριζαν καν τι θα μπορούσε να 'ναι ένα
υπερώο λεύκωμα
της Ιστορίας
Στα απόκρημνα υψίπεδα του νοητικού
Τρόμου· αιρετικός θα μείνεις Ιωακείμ,
Του είπε ένα απόγευμα ο καλόβολος
Λουκάς καθώς τακτοποιούσε όγκους
Και όγκους φωτός που απέρεαν από
Τα γραπτά του και περιέχεαν όχι τον
κόσμο
Αλλά τον στέφανό του· αιρετικός και
Μπεάτος· ότι ο αιών αυτός ακόμα δεν
Μπορεί να ξεχωρίσει ένα άνθος από
Το φως που επιστρέφει στον κόσμο
η ίδια η λέξη του
όταν ακούγεται,
Ιωακείμ,
Είσαι γι' αυτό ο απών της νύχτας και
Ο αιεί παρών στις γαμήλιες εορτές του
Πραγματικού με την μέλλουσα έννοια
Της Ελευθερίας, που έως άρτι είναι ένα
Βλέμμα ραγδαίου σκότους πάνω στις
Λειψανοθήκες των προφητειών· πιο
Τρομαγμένοι ακόμα οι δαίμονες της
Εξουσίας από τους ανθρώπους δεν
τολμούν να πλησιάσουν
την
Φωτιά αυτήν που κατέβασε από τον
Ουρανό ένα άλμα της καρδιάς πάνω
από τον φράκτη του Χρόνου,
Κι εσύ, ιερουργός μιας νέας εποχής
Άλλο δεν σου μέλλεται, Ιωακείμ, απ'
το να μετράς τους δόκιμους
σωσίες της
Στις
Νυκτοφάνειες του πολέμου, ιδού ο
Λεοντόκαρδος θέλει να σου μιλήσει,
Την γραμμή που χωρίζει και ενώνει
Την αιώνια δρόσο του Παραδείσου
με το μέγα καύμα της Ιστορίας
απρόκλητα αγνοώντας,
Έλεγε ο Λουκάς ενώ ο άνθρωπος των
Ανειπώτων μυστηρίων πιο δίπλα του
τον άκουγε
Χαμένος σ' ένα φως του Λόγου πρώιμα
Ισχυρό για τις ερυθριώσες ανταύγειες
Των ανυπόπτων ανθρωπίνων λέξεων επί
Γραφών τόσο σκληρών και εσχάτων· με
μια
Κάποια αδιάφορη στοχαστικότητα και
Όχι για πολύ, είναι αλήθεια, κοιτώντας
έξω από το παράθυρο
τον αιώνα του,
Που την Τρίτη Εποχή των ιδικών του
Γραπτών φώτων,
Εποχή της κατανόησης θεού απ' τους
Ανθρώπους
Εκ των πραγμάτων μεθερμήνευε
Σε μια Τρίτη Σταυροφορία·
