LAISSEZ FAIRE LE TEMPS

Φαίνεται λοιπόν πως δεν υπάρχει άλλη
Επιλογή από το να παραδοθούμε, λέγαν

μεταξύ τους

οι πολιορκημένοι,

Όντως, η νύχτα δεν ερχόταν ποτέ, η πόλη
Έσβηνε μονίμως στο άρρωστο φως της

χαράς

Ο εσμός των αιτούντων είχε φρακάρει
Τους δρόμους και τις πλατείες, ενώ

Οι βιτρίνες ήταν γεμάτες από πλήθη
Ανθρώπων συνωστισμένων στις θέσεις

των εκθεμάτων,

Και οι τηλεοράσεις

με την ένταση στο διαπασών

Μιας εποχής που δεν μπορούσε να
Πεθάνει μα ούτε να ζήσει και κυρίως

Δεν μπορούσε να διαδεχθεί

τον εαυτό της

αποτελεσματικά·

Πρόκειται μάλλον για ένα εξωιστορικό συμβάν
Με όρους ιστορίας, όλο αυτό το πανδαιμόνιο

που βλέπουμε μπροστά μας,

Είπε ο ένας Λάμα στον άλλον καθώς έκλεινε
Την πόρτα του μοναστηριού πίσω του βαρειά

αδειάζοντας το cha στο ποτήρι του,

Είναι απλό, συνέχισε, αν οι πολιορκημένοι
Παραδοθούν θα τους λιανίσουν, αν όχι, το

αυτό,

Και τι πρέπει να γίνει, είπε ο άλλος Λάμα
Καθώς σκάλιζε την mandala του κόσμου

στο δάπεδο,

Τίποτα αγαπητέ μου, του αντείπε ο πρώτος
Η πολιορκία δεν θα λήξει ούτε θα λυθεί ποτέ

Έως σήμερα δεν είδαμε τίποτ' άλλο
Δεν πρόκειται να ζήσουμε άλλο τι

Είμαστε κλεισμένοι απ'έξω

κλεισμένοι από μέσα

Κανείς δεν έρχεται να μας σκοτώσει
Κανείς δεν έρχεται να μας γλυτώσει

Ό,τι απομένει από την θηριώδη αναμονή
Είναι μια τρεμάμενη σκέψη

φλόγα ενός κεριού

που πιθανώς ακόμη να μην έσβησε

ανά τους ανέμους




**************************************************************
Με το παρόν ποίημα , εκκινείται ακόμα μία ποιητική ενότητα που φέρει τον τίτλο "Το Θιβέτ και η Κρονστάνδη".

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΗΣ ΛΑΙΣΤΡΥΓΟΝΙΑΣ

Η Λαιστρυγονία εντοπιζόταν πτυσσόμενη
Μέσα στο συρτάρι της ανθρωπότητας

Όταν τοξεύθηκε στο εξώκοσμο φως της
Γαίας, αναπτύχθηκε γρήγορα γρήγορα

Καταλαμβάνοντας όλη την γνωστή έως
Τον μέλλοντα αιώνα έκταση του κόσμου

Η διαστολή της ήτανε ασύλληπτη, κανείς
Δεν μπορούσε να εξηγήσει την αρχή

των πραγμάτων

έτσι κι αλλιώς,

Δεξιά ήταν οι Λαιστρυγόνες, αριστερά πάλι
Αυτοί, ψήναν τεράστια βιβλία καταμεσής

της ερήμου

Ανάμεσα Μεξικό και Μογγολία

Και τα προσφέρανε στους ανθρώπους
Όταν ονειρεύονταν στον ύπνο τους ότι

ήταν ζωντανοί

Παραδόξως αυτό το όνειρο ήταν και

η πραγματική ζωή τους

Θεωρούσαν την κίνησή τους στον χώρο
Ως εγρήγορση, προφανώς τους ήτανε

πλήρως

αθέατες

Οι πολυπληθείς σειρές των κοιμωμένων
-ήταν αυτοί οι ίδιοι- στα θεωρεία της

όπερας του θεού

Στη σκηνή κάτω διεδραματίζετο μονίμως
Ο Μαγεμένος Αυλός του Μότσαρτ, ενώ

ανάμεσά τους κυκλοφορούσανε

οι Λαιστρυγόνες

Προσφέροντάς τους βιβλία, μυθιστορήματα
Και ποίηση, δοκίμια αρκετά καθώς και

Ιστορία,

Είστε ζωντανοί, τους λέγαν, δεν χρειάζεται
Να ξυπνήσετε, να πάρτε αυτά για να το

διαπιστώσετε

κι εσείς οι ίδιοι,

και τους προσφέραν τα βιβλία,

Ναι, ζωντανοί πληρέστατα, μην σας περάσει
Ποτέ η ιδέα ότι δεν υπάρχετε, όσο ονειρεύεστε

Ο κόσμος δεν πρόκειται να πάψει, υπογράμμιζαν
Με μια αφύσικη ταραχή στα λεγόμενά τους,

Διαβάστε εδώ, τους ξαναλέγαν, έως σήμερα
Κανείς δεν θέλησε να βγει από καμμιά πλοκή

μην σας περάσει απ'το νου αυτό,

Σας λέγουμε με πάσα υπευθυνότητα πως
Ήρωας που να αρνήθηκε στον συγγραφέα

να τονε συγγράψει

δεν έχει υπάρξει,

Η ανησυχία τους ήταν πρόδηλη, οι δε κοιμώμενοι
Ανοιγοκλείνανε για λίγο το στόμα τους, προφέραν

μισές τις λέξεις του ύπνου

Και γυρνούσαν στο πλευρό να ξανακοιμηθούν
Ενώ δίπλα τους τα μισάνοιχτα και αυτά βιβλία

προσπαθούσαν

από μόνα τους να κλείσουν

Η ΛΗΨΗ

Ευρίσκονταν όλοι σε κατάσταση ανάδυσης
Τούτο φαινόταν απο τις κλειστές πόρτες των

καταστημάτων

Και από τις ερημωμένες οικίες, και άλλος
Δεν υπήρχε κανείς στους δρόμους ει μη ο

ποιητής

Σε περιπολία ανεπίσημη και μη εγκεκριμένη
Σε εκστατική περισυλλογή των παρατημένων

υπολοίπων

των ανθρώπων στο χρόνο

Τα είχαν αφήσει έκθετα σαν μπάζα άχρηστα
Στις απόμερες γωνιές της εποχής των σχεδόν

όλοι

Ούτε οι σκύλοι δεν τα πλησιάζαν, κείτονταν
Απορριμμένα και απορημένα, την μη διαλογή

από τους ενδιαφερόμενους

Αντέχοντας, σαν ύφαλοι του πραγματικού
Όπου σωριάζονταν με τρόπο μυστικό

Τα ανθρώπινα πλοία

Και κατασυνετρίβοντο τα ίδια τα ερείπιά των
Διασαλευόμενα και αποσχιζόμενα εκ του

θρύλου της ζωής·

Μπορούμε,

Λέγαν οι άνθρωποι,

Να κάνουμε χωρίς τα περιττά, ότι αυτά
Μας αποφέρουν βάρος πρόσθετο και

Ήδη έχουμε πολύ, έτσι τουλάχιστον
Συνηθίσαμε να λέγουμε, χωρίς όμως

Να γνωρίζουμε τι μας πιέζει προς τα κάτω
Ακριβώς · εξ αυτής της ελλείψεως νοιώθουμε

Μόνον την βαρύτητα όχι ωστόσο τα βαρέα
Όπως και να'χει αυτά 'ς τ'αφήσουμε τώρα

ας τ'αφήσουμε τώρα αυτά,

Επανέλαβαν με αβέβαιη σιγουριά ίσως και με
Μια διάθεση ότι η προχειρότης της απόφασης

Θα ήταν παιγνιωδώς σωτήρια έναντι της σπουδής
Και της περίσκεψης, ας τ'αφήσουμε τώρα αυτά,

λέγαν ξανά άγνωστο σε ποιον

Ο ποιητής ωστόσο γυρνώντας στους δρόμους
Ποτέ δεν μάζευε τα πτώματα των ανθρώπων

από κάτω

Μονάχα εκείνα τα φονικά υπόλοιπα- όλα

τα αδιαίρετα υπόλοιπα του παρελθόντος των

Η ΦΥΛΑΚΗ

Πότε οδηγήσανε τον Αγαμέμνονα στη φυλακή
Κανείς δεν θυμάται, οι άνθρωποι του νόμου

Τον έσυραν ημιθανή μπροστά στο κελλί
Άνοιξαν την πόρτα και τον έσπρωξαν μέσα

Εντός του ελαχίστου χώρου μαίνετο το σύμπαν
Καθώς και οι αιώνιες νύχτες των γαλαξιών,

Ήταν εκεί ακόμα η υδρόγειος σφαίρα με τις
Εύσημες απέραντες εκτάσεις της, οι πόλεις

Και οι άνθρωποι των σε πόθο ακατάσχετο ζωής
Οι συχνά παρατηρούμενοι θάνατοι ουδόλως

τους αποθάρρυναν

Εκ της πρωίας εκκινούντο ταχέως να λάβουν
Θέση στο κόσμο, παρατηρούσαν και άρπαζαν

σάρκα και πίστη

Όχι μακριά βρισκόταν και το ιερόν πτολίεθρον
Του Ιλίου, σε ανοικοδόμηση μεταπολεμική

Με επιχορηγήσεις δολλαρίων επί δολλαρίων
Η ισοτιμία του χρυσού με το νόμισμα γι'αυτό

Αναπροσαρμόσθηκε με πιο ελαστικά κριτήρια
Οι επενδύσεις όπως βέβαια και η σύνολη

ανάπτυξη

Είχανε κάνει αγνώριστη τη γη, οι άνθρωποι πια
Δεν βλέπαν όνειρα αλλά τα πραγματοποιούσαν

Η αξία τους ήταν εφθηνή μπορούσε κάλλιστα
Κάποιος ν' αγοράσει όσα ήθελε και να τα

μεταπωλήσει ακόμα

Η πλάνη ήταν γενικευμένη, ουδείς μπορούσε
Να λογίζει πια με αξίες αλλά με απαξίες

Μέσα στο κελλί ευρίσκοντο και οι Μυκήνες
Όπως επίσης και η Κλυταιμνήστρα και τ'

ανάκτορα

Πότε έγινε βασιλεύς εντός της απομόνωσης
Δεν το θυμόταν, ο Αγαμέμνων σαφώς

Δεν ήταν άνθρωπος της εποχής του, φάνταζε
Ωσάν να είχε εμφανισθεί απότομα στη γη

Ευθύνετο μάλιστα για τη καταστροφή της Τροίας
Ο ίδιος παινευότανε γι'αυτό, άνοιξα τα παράθυρα,

έλεγε,

Να μπει λίγος αέρας,τίποτε λιγότερο τίποτε
Περισσότερο, και όντως το βρώμικο κελλί του

Ανά διαστήματα αναταράσσετο εξ ανέμων
Γινότανε τότε καράβι στο πέλαγος με τα πανιά

σχισμένα

Και με τα νερά της θάλασσας να μην υπάρχουν
Ήδη έχοντας μετατραπεί σε κινούμενη άμμο

Εντός της οποίας περιεστρέφοντο οι άνθρωποι
Και οι σκιές των με μία μάσκα μόνον να συνδέει

Τους μεν με τις δε, η μάσκα κρεμόταν χαλαρά
Από τον εξώστη του παραδείσου στην αυλή

της κόλασης

Η δε μοναξιά της ήταν απειράριθμος, την έφεραν
Όλοι οι κάτοικοι της γης όπως τα κτήνη και τα

ερπετά

Αυτή τη μάσκα εντόπισε ο Αγαμέμνων στο κελλί
Να αιωρείται σ' ένα τρέχον κατάστημα ενδύσεων

Την φόρεσε αμέσως και έσπευσε να γεννηθεί
Εκ μητρός γυναικός σε σάρκα ιστιοφόρο ενώ

Εκεί στην σάλα της πρώτης αυγής του κόσμου
Από παλιά στο ίδιο πάντα σκοτάδι της αρχέγονης

δημιουργίας

Κάποιος ξεφύλλιζε σιωπηλά ένα περιοδικό μόδας

Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Καταμεσής του φωτεινού κόσμου
Είχαν οδηγήσει εκεί τη μάζα από

σάρκα

και

νου

Την χτυπούσαν συνεχώς με λοστούς
Οι κρούσεις ήταν απανωτές η μια

μετά την άλλη

Η μάζα δεν ενίστατο δεν διεμαρτύρετο
Καίτοι ενίστατο καίτοι διεμαρτύρετο

Ενώ η βίαιη τροποποίηση της ύλης της
Δεν της προκαλούσε κάποιο ερέθισμα

ανάκλασης, φάνταζε
Το όλο συμβάν σαν μια λιποψυχία του

πραγματικού,

Καθώς η συνεχής κίνηση των λοστών
Δεν αποσυντόνιζε την παράπλευρη

λειτουργία

των ανθρώπων

Φτιάχναν καφέ, μιλούσαν μεγαλοφώνως
Οραματίζονταν το μέλλον τους, κοιτούσαν

τ' αστέρια,

Ας μείνουν εκεί ψηλά τα άστρα, σκέπτονταν,
Εκεί ψηλά, δεν ξέρουμε τι πράγματι είναι

Από εδώ που είμαστε δεν βλέπουμε τίποτε
Άλλο από φως

Τίποτε περισσότερο από φως,
ξαναλέγαν,

Τι σόι πράγμα είναι τ' αστέρια , πού να
Ξέρουμε

Εξ άλλου βλέπουμε μόνον στο φως
Της χαμηλής ημέρας όχι στο δικό τους,

κατέληξαν τελικώς,

Ο ήχος των λοστών ακουγόταν ξανά,
Τελειώσαμε; ρώταγε ο ένας λοστός

τον άλλον,

Όχι ακόμα, του απαντούσαν, όχι ακόμα,
Θα τελειώσουμε ποτέ; ξαναρώταγε,

και συνέχισαν ομού να χτυπούν,

Απάντηση δεν εδίδετο ωστόσο,

Από μόνη της η λειτουργία φάνταζε
Σαν ένας κόσμος εντελώς ασύμπτωτος

με κάθε ερώτηση και απόκριση

Οι τελευταίες δεν ήταν
Παρά

Περιστασιακοί ανακλαστικοί
Σπασμοί

Όχι αχράντου σώματος-
Μπορεί αχράντου λήμματος

από κάτι σαν άστρα

Διεπιστωμένου σκοτεινώς σε ημέρα
Αιώνια

Δίχως άστρα

Η ΔΙΑΝΟΜΗ

Ο ανελκυστήρας μοίραζε ακούραστα
Τους επιβαίνοντες ανά τους ορόφους

Κτίριο όμως δεν υπήρχε πουθενά

τουλάχιστον δεν φαινόταν,

Συνεπώς

Ούτε διαμερίσματα υπήρχαν ούτε γραφεία
Σκάλες μήτε - πιθανώς κι αυτά απλά δεν

φαινόνταν

Παρ'όλ'αυτά ο οισοφάγος του ανελκυστήρος
Κατέπινε και εξέβαλε απορροφούσε και

παρουσίαζε,

Δεν μας ενοχλεί η απουσία του κτιρίου,
Υμνούσαν ταυτοχρόνως οι κινούμενοι

Σαν σε χορωδία θαυμαστή τη τάξει,
Μας ενδιαφέρει μόνο ότι κινούμαστε

Ότι τούτος ο μηχανισμός μας αίρει
Απ'την όραση και μας επιστρέφει

άθικτους

ξανά στην όραση

Μας αρπάζει

Απ'τη ζωή και σε ζωή ξανά μας επισύρει
Α, σίγουρα το τάνυσμα του κόσμου δεν

χωρεί

αμφιβολία

Είναι

Λίγα μέτρα ύψους κι ας τρομοκρατούν
Οι ωκεάνειες αποστάσεις στο χάρτη

Δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι εκτενέστερο
Και βέβαια δεν θα τολμήσουμε εμείς να το

διαπιστώσουμε

Η απόσταση είναι ασφαλής βολική και λίγη
Ας συνεχίσουμε λοιπόν την παλινδρομία

Παλινδρόμηση δεν την θεωρούμε πάντως
Ή δεν μας ενδιαφέρει να το ξέρουμε

Κι ας αρνείται πεισματικά το κτίριο
Να υπάρξει, το καλών προθέσεων

Τούτο τέρας που ανεβοκατεβαίνει
Θα μας διανέμει πάντα κατά την

επιθυμία μας

Μας αρκεί ότι δεν εκτοξεύεται
Και ότι δεν καταβυθίζεται

είναι πολύ σημαντικό αυτό

Μας αρέσει

Η μετρημένη άποψη που επιβάλλει
Εκτιμούμε ότι δεν πρόκειται να μας

υποχρεώσει

σε ύψος μέγιστο

ή σε βάθος αχανές

Ποτέ δεν πρόκειται από μας να απαιτήσει
Ο,τιδήποτε δεν είναι στα υπάρχοντα μέτρα

του μη υπάρχοντος κτιρίου όπου ζούμε

Εφ όσον δεν πρόκειται να μας γνωστοποιήσει
Πόση ζωή θα μπορούσαμε ίσως ν' αντέξουμε

αναδιανέμοντας την διανομή την ίδια

τότε η ζωή μας

δεδικαίωται,

Δεδικαίωται η ζωή μας






*******************************************************************
Το ποίημα "Η Διανομή" είχε αναρτηθεί παλαιότερα σε αυτό το blog. Εδώ αναρτάται εκ νέου μετακινούμενο από την ενότητα "Δούρειος Ίππος" στην ενότητα "Βίβλος των Nεκρών" με ελαφρώς τροποποιημένη -και οριστική- μορφή.

Η ΑΦΕΣΗ (ή Η Ανεμπόδιστη Συγχρονία)

Η παράσταση αυτή δεν με ικανοποιεί,
Είπε ο άνθρωπος του απογεύματος

Καθώς κοιτούσε απ'το μπαλκόνι του
Τον κόσμο, όμως δεν υπάρχει λόγος

τώρα

να προσπαθώ να την

τροποποιήσω

Ας επιχειρήσω καλύτερα να την αφήσω
Ως έχει, ίσως με αυτό το τρόπο επέλθει

η αυτόματη ίαση,

Διόλου απίθανο λέγω, και ίσως ακόμη
Η άφεση να είναι πολυτιμότερη της

εκβίασης,

είπε

αφανώς ταλαιπωρημένος,

Και κατέβηκε γρήγορα τις σκάλες
Να πάει να περισυλλέξει από τους

δρόμους

Ό,τι μπορούσε ακόμα να σώσει,
Αφήστε με, είπε, ποδοπατώντας

τους περαστικούς,

αφήστε με

Ίσως προλαβαίνω ακόμα το τρόλλεϋ
Ίσως δεν είναι τόσο δύσκολο να φθάσω

κάποτε,

Και όντως το πρόλαβε και χάθηκε

μέσα του,

Οι κεραίες του οχήματος ωστόσο
Φάνηκε για μια στιγμή να ξεκολλάνε

από τις ράγες

Οι ράγες του συρμού όμως δεν φάνηκε
Να κλονίζονται από το γεγονός της

ξαφνικής

άφεσης

Το όχημα περίμενε υπομονετικά
Ώσπου να ολοκληρώσουν οι κεραίες

τον εναέριο πέρα δώθε

επιπόδιο

σπασμό τους

Οι επιβάτες κοιτούσαν έξω μεν
Όχι όμως τις κεραίες

Μονάχα τον άδειο συρμό