Φαίνεται λοιπόν πως δεν υπάρχει άλλη
Επιλογή από το να παραδοθούμε, λέγαν
μεταξύ τους
οι πολιορκημένοι,
Όντως, η νύχτα δεν ερχόταν ποτέ, η πόλη
Έσβηνε μονίμως στο άρρωστο φως της
χαράς
Ο εσμός των αιτούντων είχε φρακάρει
Τους δρόμους και τις πλατείες, ενώ
Οι βιτρίνες ήταν γεμάτες από πλήθη
Ανθρώπων συνωστισμένων στις θέσεις
των εκθεμάτων,
Και οι τηλεοράσεις
με την ένταση στο διαπασών
Μιας εποχής που δεν μπορούσε να
Πεθάνει μα ούτε να ζήσει και κυρίως
Δεν μπορούσε να διαδεχθεί
τον εαυτό της
αποτελεσματικά·
Πρόκειται μάλλον για ένα εξωιστορικό συμβάν
Με όρους ιστορίας, όλο αυτό το πανδαιμόνιο
που βλέπουμε μπροστά μας,
Είπε ο ένας Λάμα στον άλλον καθώς έκλεινε
Την πόρτα του μοναστηριού πίσω του βαρειά
αδειάζοντας το cha στο ποτήρι του,
Είναι απλό, συνέχισε, αν οι πολιορκημένοι
Παραδοθούν θα τους λιανίσουν, αν όχι, το
αυτό,
Και τι πρέπει να γίνει, είπε ο άλλος Λάμα
Καθώς σκάλιζε την mandala του κόσμου
στο δάπεδο,
Τίποτα αγαπητέ μου, του αντείπε ο πρώτος
Η πολιορκία δεν θα λήξει ούτε θα λυθεί ποτέ
Έως σήμερα δεν είδαμε τίποτ' άλλο
Δεν πρόκειται να ζήσουμε άλλο τι
Είμαστε κλεισμένοι απ'έξω
κλεισμένοι από μέσα
Κανείς δεν έρχεται να μας σκοτώσει
Κανείς δεν έρχεται να μας γλυτώσει
Ό,τι απομένει από την θηριώδη αναμονή
Είναι μια τρεμάμενη σκέψη
φλόγα ενός κεριού
που πιθανώς ακόμη να μην έσβησε
ανά τους ανέμους
**************************************************************
Με το παρόν ποίημα , εκκινείται ακόμα μία ποιητική ενότητα που φέρει τον τίτλο "Το Θιβέτ και η Κρονστάνδη".
