MACHINA EX DEO

Κατά την νύχτα ο κόσμος έβγαινε
Από τα σπίτια του και συνωθείτο

Στην μία και μόνη πλατεία της γης
Που 'χε αποβεί ένα σιταροχώραφο

Πυκνό από ανέλεγκτα στάχυα σαν
Η ατημέλητη κόμη της οικουμένης·

Εκεί ακόμα

Δέσποζε η προτομή του Μηδενός
Που κοιτούσε προς την ανατολή

με νεκρά, χαρωπά μάτια,

και παραπλεύρως

του

Ουράνιου κυβερνητικού κτιρίου
Που ήταν έρημο εδώ και αιώνες

Ενώ άλλοι το 'βλεπαν μονίμως
Στη πυρκαϊά και έτεροι σαν το

απροσπέλαστο παλάτι

του Δαίμονα,

Οι άνθρωποι με σιγοψιθυρίσματα
Κάνανε φανερό ο ένας στον άλλον

Πως ο χρόνος επίκειται·

Δεν ήταν σίγουροι για το τι έμελε
Να ακολουθήσει, δεν προέβλεπαν

με ακρίβεια

το παρελθόν

Και μήποτε γνωρίζανε το μέλλον
Καταμεσής της τυφλής Ιστορίας·

Κάποτε μάλιστα, ξενυχτούσανε
Στον αιεί ακάλυπτο συμπαντικό

χώρο

Μ' έναν αρχαίο ερυθρό κρατήρα
Παραδίπλα τους να τους κοιτάει

σαν ο από παλιά

μονόφθαλμος ήλιος

στο αχανές αστικό σκοτάδι,

Φωτίζοντας την μία πλευρά τους
Μόνον με αδιατάρακτη επιμονή

και

Τον οιονεί Νέο Κόσμο της άλλης
Χαμένης μες στα χρυσέα στάχυα

πλευράς τους

αφήνοντας πιθανώς

στον ποιητή,

Που κατ' εκείνους τους καιρούς
Θρυλείται πως έπλαθε με όρεξη

Ομοιώματα ψυχών

στα ποιήματά του,

Τα οποία και έστελνε

Ως μηχανοκίνητα αυτόματα προς
Το πλήθος της μεγάλης πλατείας

της γης·

Οι άνθρωποι τα παρατηρούσαν
Κι έλεγαν, είμαστ' εμείς, μα δεν

είμαστ' εμείς,

Μετά από λίγο τα ξανακοιτούσαν
Και αναφωνούσαν, μπορεί και να

είμαστε,

μπορεί και όχι·

Μην όντας σίγουροι από ποιο κόσμο
Προέκυπταν αυτές οι λυτές μονάδες

Μια χαμογελούσαν έντρομοι και

Μια τρομάζαν χαρούμενοι·

Διόλου βέβαιοι οι ίδιοι πλέον σε
Ποιο κόσμο πραγματικά ανήκαν

Την μνημειώδη και ανακουφιστική
Εξίσωση αμφιβολίας και ζωής ξανά

αναζητώντας,

Και

Με κάτι αλλόκοτο μέσα στη νύχτα
Να τους φωτίζει λίγο περισσότερο

Τις σκιές τους μάλιστα

αβίαστα και φυσικά

Κατά πολύ αυξάνοντας·

FRANZ LACHNER: "Symphony No.5 In C Minor, Op.52 ("Passionata")" - JOACHIM RAFF: "Symphony No.8 In A Major, Op.205 ("Frühlingsklänge")"

Δύο κορυφαίες συμφωνίες από δυο πραγματικούς masters της ρομαντικής περιόδου.

Αν θελήσουμε να εντοπίσουμε κάποια ισοδύναμη αξία στην ίδια πάνω κάτω εποχή, τότε θα λέγαμε με ασφάλεια πως η Πέμπτη Συμφωνία του Franz Lachner μονάχα με τις συμφωνίες του καλού φίλου του Schubert μπορεί να συγκριθεί.
Μνημειώδης συμφωνία η Πέμπτη του, παραμένει ένα standard, το οποίο προϊόντος του χρόνου καθηλώνει και εντυπωσιάζει ακόμη περισσότερο· γνώρισμα αυτό, έτσι κι αλλιώς, της καλής κλασσικής μουσικής διαιωνίως.

Η Ογδόη Συμφωνία ("Ήχοι της Άνοιξης") του Joachim Raff αποτελεί (και αυτή όπως και οι άλλες συμφωνίες του) ένα ακόμη δείγμα της ικανότητας του μεγάλου Ελβετού master του ρομαντισμού να συμμειγνύει την υψηλή οραματική δύναμη με την ακριβεστάτη αριστοτεχνία.
Προσέξτε ιδιαίτερα το δεύτερο και τρίτο μέρος ("Ιn der Walpurgisnacht","Mit dem ersten Blumenstrauß") και θα εννοήσετε πλήρως για ποιο λόγο η κλασσική μουσική ως είδος ορίζει την κορυφή της μουσικής τέχνης εν συνόλω.

ARCHIPELAGO

Για μια στιγμή ο κόσμος υπήρξε 

Χωρίς ήχο· από πάνω σιωπηλός 

ο ήλιος 

Παρακολουθούσε την θάλασσα 

Που τόσο νωχελικά προωθούσε 

Τα αρχαία κύματα προς την ακτή 

Όπου κι έσκαγε ο φλοίσβος άηχα 

Όσο άηχα βυθιζόντανε οι σκέψεις 

Των περαστικών στις χρυσαφένιες 

από χυτό φως 

μορφές τους· 

Λίγο πιο κει τα παιδιά αφημένα από 

Χρόνους μεγάλους και εκκρεμούσες 

στο κενό της Ιστορίας εποχές 

Ιερουργούσανε τους λίθους και την 

Άμμο, ενώ η ροδόχρυση επικράτεια 

της φλογερής σιωπής 

Ολόγυρά τους, μετέφερε ένα μυστικό 

Στον γλάρο που περίμενε πάνω στον 

 Σκυθρωπό βράχο από ώρα, με μάτια 

Αιχμάλωτα να κοιτάζει στο βάθος του 

 αρχιπελάγους 

Και 

Λίγο προτού με μια δρασκελιά ισχυρή 

Τολμήσει ένα νέο άλμα του στον αέρα 

 θέτοντας με αυτόν τον τρόπο 

 τον ήχο του κόσμου 

 ξανά σε εκκίνηση· 

Κανείς δεν γύρισε να τον κοιτάξει, έως 

Που χάθηκε στον ορίζοντα σαν λευκό 

Μαντήλι των θεών που για λίγο ανέμισε 

Προς την πραγματικότητα, ενώ αρκετά 

Μακριά, πολύ πιο πέρα απ' όσο ο νους 

Των παιδιών μπορούσε να φανταστεί, 

Πέρα από το Μόντε Σίντου, βόρεια της 

Μπάστια και Της Ίζουλα Ρόσσα, πολύ πιο 

νότια από την Άλτα Ρόκκα, 

Οι πολιτείες του κόσμου τελούνταν σε 

Πλήρη ληθαργικό και έμμονο θόρυβο· 

Μοιραίες σε ιαχή επιθυμίας και κίνηση 

Αυτόματη προς τα μπροστά, έναν βωμό 

του μέλλοντος επιζητώντας 

για να θυσιάσουν ξανά την ζωή 

για την ζωή, 

Το μόλις Κενό στο οποίο είχε πέσει 

Ο Χρόνος απ' την άλλη πλευρά των 

ορίων τους, 

Εξ ανάγκης και όχι επιδεικτικά Αγνοώντας, 

Και Την μία άγνωστη Ισχύ που αργά 

Και ήρεμα ετοιμαζότανε να βγει 

Στο φως 

Μην θεωρώντας σίγουρο ότι μπορεί 

Κάποτε και να τις διεκδικούσε οριστικά·

FOR TROY IS NO MORE

Είσαι μια λησμονημένη κραυγή
Των θεών στο λείο σκοτάδι της

ζωής,

Iχ,

Κι αυτός που μέλλεται απέχει απ'
Τον παρόντα εαυτόν του όσο και

μια

πυρίκοσμος

Ροδαύγεια του απογεύματος επί
Της τετελεσμένης στη νομότυπη

Φυσική

πόλεως,

Επί μιας, σου λέγω,

Ειρκτής στο Είναι που καταλήγει
Πάντοτε σε μαζική απόδραση του

Ενός μόνον

προς τον μέλανα δρυμό του μύστη,

Ιχ, γιατί

Πολλοί συρρέουνε στο φως κάθε
Ημέρα, λιγοστοί όμως διαβάζουν

σωστά μέσα στο θολό ίζημα

των συσσωρευμένων αιώνων,

Του' λεγε

Ο περιπτεράς σωσίας του καθώς
Τακτοποιούσε τις σκορπισμένες

Χαλύβδινες πλάκες σοκολάτας
Εμπροστά του ενώ οι πρώιμες

Φλόγες μέσα στο κουβούκλιο δεν
Τον αγγίζανε μα ούτε κι έκαιγαν

τίποτε εντός του χώρου,

Μόνο τα μάτια του είχανε καταστεί
Οι σπείρες μιας προκατακλυσμιαίας

Στην ανθρώπινη ιστορία Φωτιάς
Ενώ ο ίδιος εδήλωνε επίσης πως

δεν

Ένοιωθε κανένα βάρος στα χέρια
Του όταν έπιανε κάτι· μα αλήθεια,

Ιχ,

Είναι τόσο ελαφρύς ο κόσμος, μα
Μπορεί αλήθεια να πετάξει, πόση

άραγε

Είναι η ανάγκη μέσα του και πόση
Η επιθυμία για Ον, ιδού το πρώτο

Είναι το βάρος, το δεύτερο όμως
Υπερέχει σε βαρύτητα της ζωής

έως αυτή την

ολοσχερή πυρκαϊά της

Στα

Σύνορα μεταξύ θεού και των θνητών,
Ιχ, στην χερσόνησο των τρόμων και

των ελπίδων

μιας

Μαγεμένης στα θεωρεία των αυλών
Συνοπτικής ανθρωπότητας, επειδή

Ένας άνθρωπος δεν είναι τίποτε άλλο
Από την εν δυνάμει λύση του και είναι

αλήθεια τόσο

εκλεπτυσμένα πρωτόγονο

Να

Λύσεις το Χρόνο στην μια Λέξη που
Αρπάζει φωτιά στο υπερώο στέρνο

του Ταξιδιώτη

όταν αυτός

Φθάνει όχι στον προορισμό του
Αλλά στην νυν πρωτεύουσα του

μυαλού του,

Έλεγε ενώ ο κόσμος γύρω από το
Περίπτερο είχε αποβεί μόνο φως

Φως παντού, χωρίς περίγραμμα
Της ύλης και των μορφών, φως

Τρελλό και ασυγκράτητο σε ορμή
Μεγάλη επί της πραγματικότητας

Κατισχύοντας της συνηθισμένης
Βαρείας ορατότητας και λύοντας

Την χρυσαφένια νύχτα

μιας αναπάντεχης

Επιστροφής του Αγνώστου,

Και μια στήλη καπνού να υψούται
Απ' το κέντρο της άδειας πλατείας

στα ουράνια

Όπου είχανε ήδη δημιουργήσει
Το αδιαχώρητο εδώ και αιώνες

οι αγνώστου περιεχομένου

και μυστικές

ανθρώπινες προσευχές·

KARLHEINZ STOCKHAUSEN: Michaels Reise um die Erde (Donnerstag aus LICHT)

Η μνημειώδης όπερα του Karlheinz Stockhausen "Licht" (που διαρκεί συνολικά 29 ώρες) συνιστά στην ουσία ένα κύκλο επτά οπερών που αντιστοιχούν στις επτά ημέρες της εβδομάδας. Ωστόσο, σύμφωνα με τις προθέσεις του δημιουργού της, η όπερα δεν έχει αρχή και τέλος αλλά δομείται στο μοντέλο μιας "αιώνιας σπείρας" που προκύπτει από το άπειρο και προωθείται ξανά σε αυτό συνεχίζοντας την ατέρμονη πορεία της.

Το όλο έργο μπορεί να εκληφθεί ως μια αλληγορία και αναπαράσταση με μουσικά και θεατρικά μέσα ενός "υπεραισθητού" νοήματος και σκοπού της Ιστορίας και του Πολιτισμού, έτσι όπως φανερώνονται μέσα από την δράση των τριών χαρακτήρων της όπερας, ήτοι του Μιχαήλ, της Εύας και του Λούσιφερ και μέσα από τις ηχητικές-παραστατικές-φαινομενολογικές αναφορές και παραπομπές τόσο στην χριστιανική όσο και στην βεδική θρησκεία. Ακόμα, σημαντική πηγή έμπνευσης και εννοιoλογικής δόμησης για το έργο υπήρξε το αποκρυφιστικό κείμενο του Urantia Book του οποίου η συγγραφή πιθανολογείται μεταξύ των ετών 1924 και 1955 στο Chicago του Illinois από άγνωστο συγγραφέα ή συγγραφείς.

Στο "Ταξίδι του Μιχαήλ Γύρω Από την Γη" (που συνιστά την δεύτερη πράξη της όπερας και αντιστοιχεί στην "Πέμπτη" ημέρα της εβδομάδας -Donnerstag aus Licht) διακρίνονται επτά σταθμοί οι οποίοι και καθορίζουν αναλόγως την ηχητική της ορχήστρας: Γερμανία, Νέα Υόρκη, Ιαπωνία, Μπαλί, Ινδία, Κεντρική Αφρική και Ιερουσαλήμ.

Στο βίντεο άνω μπορείτε να παρακολουθήσετε την εν λόγω δεύτερη πράξη της "Πέμπτης" από το "Licht" σε παράσταση στην Κολωνία.
Το σύνολο MusikFabrik διευθύνει o Peter Rundel, ενώ τον ρόλο του Μιχαήλ στην τρομπέττα αναλαμβάνει ο Marco Blauuw.