BENJAMIN BRITTEN, Violin Concerto

Ίσως ο πιο ολοκληρωμένος συνθέτης του 20ού αιώνα. Εδώ ένα μέρος από το κορυφαίο Κονσέρτο για Βιολί και Ορχήστρα με την Janine Jansen σολίστ και τον Daniel Harding να διευθύνει την Φιλαρμονική του Βερολίνου.

ΒΑΛΚΑΝΙΚΗ ΟΠΤΑΣΙΑ

στον φίλο σκακιστή Γιαν Πέτκοβ


Στο αμόνι του Ηφαίστου ανακτυπάται
Η νύχτα που πάντα καλύπτει τον νότο

Και σ' ένα λειμώνα της Φιλιππούπολης
Πτερούται το αίνιγμα των Βογομήλων

Από τη θράκα του ονείρου, πόσο αληθινή
Είν' η συρροή της πραγματικότητας στα

Θεόφυρτα οροπέδια του όντος, τούτο
Δεν είχε σκότος να το νοήσει αργότερα

Ο Ρήγας όταν απέσυρε τα έρκη του έχθους
Από την θέα των μελλουμένων γενεών, οι

Aπό τότε που τρεκλίζουν ήδη ανάμεσα σ'
Ανάκτητες φωτιές που δεν ανάψανε ποτέ

Από τα πλήθη, μόνον από δριμείς συνάξεις
Διψώντων σε αιώνια κατάρα ύπαρξης, ήδη

Κατειλημμένης κι αρπαγμένης από τα νύχια
Σκεπτικού θεού ξανά απόψε·

QU'IEU VEY L' ALBA E. L JORN CLAR

Οι μυριάδες οικισμοί και πόλεις που
Ξαφνικά εμφανιστήκαν το επόμενο

πρωί

Μια πρόχειρη κατασκήνωση του θεού
Στην κατάφυτη κοιλάδα του χρόνου·

Στην οποία ακουγόταν μόνο ένα σκυλί
Που όλο έτρεχε από δω και από κει και

γαύγιζε έξαλλα

Μια τη ζωή και μια τον θάνατο καθώς
Κινούσανε κι οι δυο να πλησιάσουν

λαίμαργα

προς τις διστακτικά μισάνοιχτες σκηνές·

THAT SLEPEN AL THE NYGHT WITH OPEN IYE

Και μέσα στις εύθυμες φωνές και τα ωραία
Τραγούδια συνέχιζαν να βάζουνε κρασί στο

Ποτήρι του οικοδεσπότη, που 'χε πέσει από
Ώρα νεκρός, πιες, του έλεγαν, εγείρου και

Χόρεψε, μονάχα οι νεκροί, Μάθιου, μόνον
Αυτοί, πίνουνε και τραγουδάνε μέσα στην

μεγάλη νύχτα μας, του ψιθυρίζανε γλυκά,

Εκείνος όμως σιωπούσε, αν και μ' ανοιχτά
Τα μάτια του να πέφτουνε σχεδόν αδιάφορα

Σ' έν' αναποδογυρισμένο κηροπήγιο
Που δεν είχε φροντίσει να βάλει κανείς

στη θέση του ακόμα

ΑΣΤΙΚΟ ΜΑΓΜΑ

Και το έμβρυο του χρόνου κυοφορείται
Στην ίδια σκοτεινή πόλη που δείχνει σα

Να κοιμάται αιώνια· και το λιγοστό φως
Των άστρων πάνω της, ονειρικό σαν από

Φυγή θεού, κάνει ακόμη πιο αδιαπέραστο
Το άβατο του μέλλοντος· και οι άνθρωποι

Θ'αργήσουν γι' άλλη μια φορά

Να επιστρέψουν από το παρελθόν τους
Όπου ξανά φιλοξενούνται επί πιστώσει

αναπόφευκτης κάποια στιγμή ζωής

ONE STEP FORWARD, TWO STEPS ON WORD

Και ο πολιτισμός των δυόμιση χιλιάδων
Χρόνων, μια μικρομέγαλη αγγελία στα

Ψιλά των αιμάτων και στα ψηλότερα
Ακόμη της σκοταυγούς σχιζολατρείας·

Ζητείται θεός
Με αναγκαία προϋπηρεσία στο να μην

Υπάρχει

Όχι όμως και καθόλου·

Η ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΦΩΤΕΙΝΟΤΗΤΑ

Δεν μπορείς να μαζέψεις θάλασσα
Με ένα δίχτυ, κι ούτε άπειρο με ένα

ποίημα·

Έχεις όμως το βρεγμένο ποίημα

ΤΟ ΦΩΣ ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ

Κάποιος ξέχασε το φως αναμμένο,
Είπαν άξαφνα μετά από πολλούς

αιώνες

συνωστιζομένων

ψιθύρων,

Και μάλιστα πρέπει να 'ναι αφημένο
Έτσι για πολύ καιρό, πιθανώς για μια

ολόκληρη νύχτα

του

κόσμου,

Ξαναέλεγαν και κοιτούσαν νωχελικά
Προς την είσοδο τους ανθρώπους που

έμπαιναν

Και έβγαιναν απρόσκοπτα και συχνά
Με καλή διάθεση ως εάν πηγαίναν σε

γιορτή,

Μόλις

που

Φαίνονταν να περνάνε από την πόρτα
Και ταχύτατα χάνονταν στο εσωτερικό

Δεν ξανάκουγε ποτέ κανείς τίποτε γι'
Αυτούς, και ακόμα, για μια στιγμή

Μόλις

Που εμφανίζονταν οι εξερχόμενοι να
Ανοίγουν την πόρτα και να προσχωρούν

Στην βαθειά νύχτα· μα και σ' αυτούς
Δεν γινόταν έκτοτε ξανά η ελαχίστη

αναφορά,

Θα μπορούσαμε ίσως να το σβήνουμε
Κατά τις βραδινές ώρες, είπαν απότομα

Σχεδόν μονολογώντας, θα μπορούσαμε
Κυρίως να κοιμηθούμε επιτέλους αντί να

Παρακολουθούμε το φως στην είσοδο,
Ωστόσο, ποια η δύναμη εκείνη που θα

Μας κρατήσει γι' ακόμα ένα βράδυ στις
Θέσεις μας ακίνητους να το κοιτούμε με

ανυπομονησία

Αυτό μπορεί, έλεγαν άτονα, να καλείται
Και η επέκταση του μηδενός στο άπειρο

της νύχτας,

Πόσο χώρο αλήθεια καταλαμβάνει ένα
Αναμμένο φως; αναρωτούνταν και δεν

Έβρισκαν ικανοποιητική απάντηση και
Πόσο ένα σβησμένο, απορούσαν ξανά,

όμως το μόνο

Που διακρίνανε σαφώς ήταν πως όταν
Εμφανίζοταν στην είσοδο κάποιος η

μορφή του

λες και λουζόταν

από

Φως αγιότητας, το ίδιο φως ηλεκτρικό που
Ύφαινε θαμπά μια νέα γέννηση παρουσίας

Αιέν ασυνήθιστο ακόμα και μέσα σε αυτό
Το ακόπαστο έθος της χρήσης του ανά τις

πολιτείες,

Το οποίο αν και περιορισμένο τοπικώς σε
Ολίγα μέτρα υποδοχής, εν τούτοις έφαινε

Το όλο κτίσμα γύρω του και από πάνω του
Με αδιάγνωστο ακόμα σκοτάδι που θα'λεγε

κανείς

Πως παραμόνευε σε επιφυλακή μίας στιγμής
Ανοιγοκλεισίματος της θύρας για να μπορέσει

να υπάρξει

ως όγκος σύσσωμος επί της γης

αν και

Ουδόλως οι εισερχόμενοι και εξερχόμενοι
Μετελάμβαναν αυτής της διακριτικότερης

ζωής

Κατά κανόνα αφήναν την πόρτα βαρειά να
Σωριαστεί οπίσω τους και με θόρυβο πολύ

Καθιστώντας την όλη πιθανή αφύπνιση από
Χρόνο σκοτεινό απλά μια τυχαία ενόχληση

στην

ηχητική

Που και

Αυτή η αξιοσημείωτη ελαστική αντίσταση
Της πόρτας καθώς επέστρεφε στη θέση της

Δεν θα μπορούσε να αναχαιτίσει σε ολίγες
Ολοένα οπισθοχωρούσες στιγμές

διαφύλαξης ακόμα

της κοινής ανησυχίας

ELGAR, Cello Concerto

Το αριστούργημα του Sir Edward Elgar, ένα από τα ωραιότερα κονσέρτα στην ιστορία της μουσικής που εγράφησαν για το τσέλλο (αν όχι το ωραιότερο), σε τρεις διαφορετικές εκτελέσεις, δυο σύγχρονες και μία παλαιότερη. Εσείς αποφασίζετε ποια εκτέλεση σας αρέσει περισσότερο.

Η πρώτη, με την Natalie Clein στο τσέλλο και την Βασιλική Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λίβερπουλ που διευθύνει ο Vernon Handley:




Η δεύτερη με την Seeli Toivio και την Nazanin Aghakhani να διευθύνει την La Tempesa & Visiting Artists Orchestra του Helsinki:




Και η τρίτη εκτέλεση, με ένα θρύλο του τσέλλου ως σολίστ, την άφθαστη Jacqueline du Pré με τον Daniel Barenboim στο podium ενώπιον της London Symphony Orchestra: