στον φίλο σκακιστή Γιαν Πέτκοβ
Στο αμόνι του Ηφαίστου ανακτυπάται
Η νύχτα που πάντα καλύπτει τον νότο
Και σ' ένα λειμώνα της Φιλιππούπολης
Πτερούται το αίνιγμα των Βογομήλων
Από τη θράκα του ονείρου, πόσο αληθινή
Είν' η συρροή της πραγματικότητας στα
Θεόφυρτα οροπέδια του όντος, τούτο
Δεν είχε σκότος να το νοήσει αργότερα
Ο Ρήγας όταν απέσυρε τα έρκη του έχθους
Από την θέα των μελλουμένων γενεών, οι
Aπό τότε που τρεκλίζουν ήδη ανάμεσα σ'
Ανάκτητες φωτιές που δεν ανάψανε ποτέ
Από τα πλήθη, μόνον από δριμείς συνάξεις
Διψώντων σε αιώνια κατάρα ύπαρξης, ήδη
Κατειλημμένης κι αρπαγμένης από τα νύχια
Σκεπτικού θεού ξανά απόψε·
