Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΞΙΩΣΗ ΤΗΣ ΤΡΟΙΑΣ

- έκφραση αιώνιας ευγνωμοσύνης στον Ιωάννη Σεβαστιανό Μπαχ δια χειρός Helmut Walcha,- ιδέα δεν έχω πόσες φορές με σκότωσε και ανέστησε η μουσική του

- έκφραση αιώνιας (και μεταθανάτιου) φιλίας στον Ν.Κ. που παρά το ότι ήταν σαράντα χρόνια μεγαλύτερος από μένα τότε, ήταν ανθεκτικότερος στο ποτό

- και τέλος, έκφραση επιείκειας προς τους ανθρώπους



Στη Μεγάλη Δεξίωση της Τροίας
Που γινόταν σε κάθε θάνατο

της αυτοκρατορίας

Οι Τρώες προσήρχοντο με ό,τι
Είχαν καταφέρει να κάνουν

στη ζωή τους

Η διαδεδομένη ρήση τους ήταν παράξενη,
Εγώ στη ζωή μου κόπιασα, λέγανε,

Τίποτα δεν μου χαρίστηκε, ξαναλέγανε,
Και έδειχναν μ'αυτό το τρόπο μάλλον

κάποιο είδος σεβασμού στον εαυτό τους

Προσήρχοντο

Με την πλάτη γυρισμένη στη πόρτα
Και μ'ένα πτώμα να κουβαλάνε στον ώμο

που το αφήναν στην υποδοχή

Η υπηρέτρια το τοποθετούσε προσεκτικά
Στην είσοδο, από δω παρακαλώ, καλούσε,

και οι Τρώες υπακούαν

Σπεύδαν στην κυρίως σάλα άλλωστε
Όπου κι επιχειρηματολογούσανε απαύστως

Για τα επιτεύγματά των

Κάποιος εξηγούσε ότι το πτώμα που'χε
Συνεισφέρει στην ομήγυρη εσήμαινε

ένα γάμο κι έξι σειρήτια

Άλλος δυο βιβλία που του στοίχισαν
Το χωράφι των γονιών του εις την επαρχία

Ο παράλλος εξηγούσε ότι το δικό του πτώμα
Ήτανε εκτίμηση και κύρος

ικανοποιείτο εξ αυτών μονάχα, είπε,

Έτερος ανέλυε τα μυστικά των στίχων του
Που μάγευαν· αυτός δεν είχε φέρει πτώμα, μόνο

αίμα

Κι άλλος έλεγε ότι συνειδητοποίησε
Τις μάζες περί των δικαιωμάτων τους

Αυτουνού το πτώμα γέλαγε· χωρίς την καρδιά του

Υπήρχε μάλιστα και κάποιος που ενίστατο,
Είχα κι άλλα πτώματα να φέρω, τόνιζε,

Του εξήγησαν ευγενικά πως έτσι κι αλλιώς
Ισούνται όλα μ' ένα· ένα μόνον

Είστε όλοι αξιοθαύμαστοι, είπε,
Ο τυφλός γέρων Έκτωρ που σκόνταφτε

Συνεχώς στους μπουφέδες

Σας συγχαίρω για το θάρρος σας, αδελφοί,
Κι ακόμα επιτρέψτε μου να σας συστήσω

την Εκάβη,

Αυτή μέλλει να σας χειροκροτήσει
Αυτή βεβαίως και να σας βραβεύσει

Η νεαρή κοπέλλα εισήλθε λίγο ντροπαλά

στη σάλα

Ωστόσο, όντως χειροκρότησε
Σύμφωνα με την πρόβλεψη του Έκτορος

Οι Τρώες ευχαριστήθηκαν πολύ
Από την αναγνώριση της πολιτείας

την επίσημη

Και κίνησαν να φύγουν

Ποτέ όμως η υπηρέτρια δεν τους επέστρεψε
Τα πτώματα που αφήσαν στην υποδοχή

Δεν υπήρξαν, είπε, δεν είδα τίποτα,
Όχι όχι, διαμαρτύρονταν οι Τρώες,

Τ'αφήσαμε δω πέρα δεσποινίς,
Σας το λέμε τόσοι άνθρωποι μαζί

Λάθος αποκλείεται να κάνουμε!

αποκλείεται

Και όμως, αντέκρουε η υπηρέτρια,
Και φαινότανε πως ήτανε ειλικρινής,

Εγώ ποτέ μου δεν παρέλαβα τίποτα
Από σας, δεν ξέρω γιατί επιμένετε,

Το επανέλαβε τονίζοντας τις λέξεις
Σταθερά μία προς μία

Ποτέ μου δεν παρέλαβα 'πό σας

Και οι Τρώες προς στιγμήν ανατριχιάσαν
Από την αβεβαιότητα και την αιώρηση

Δεν μπορούσανε να συμπεράνουν
Ήταν αδύνατον να καταλήξουν

Αν τα λόγια τούτα ήταν

Απόρριψη

ή

Άφεση

Η ΔΙΑΝΟΜΗ

Ο ανελκυστήρας μοίραζε ακούραστα
Τους επιβαίνοντες ανά τους ορόφους

Κτίριο όμως δεν υπήρχε πουθενά

Τουλάχιστον δεν φαινόταν

Ως εκ τούτου

Ούτε διαμερίσματα υπήρχαν ούτε γραφεία
Σκάλες μήτε - τουλάχιστον δεν φαινόνταν

Παρ'όλ'αυτά ο οισοφάγος του ανελκυστήρος
Κατέπινε και εξέβαλε απορροφούσε και

παρουσίαζε,

Δεν μας ενοχλεί η απουσία του κτιρίου,
Υμνούσαν ταυτοχρόνως οι κινούμενοι

σαν σε χορωδία θαυμαστή τη τάξει,

μας ενδιαφέρει μόνο ότι

κινούμαστε

Ότι τούτος ο μηχανισμός μας αίρει απ'την όραση
Και μας επιστρέφει άθικτους ξανά στην όραση

Μας αρπάζει απ'τη ζωή και σε ζωή ξανά μας επισύρει
Α, σίγουρα το τάνυσμα του κόσμου δεν χωρεί

αμφιβολία

Είναι λίγα μέτρα ύψους κι ας τρομοκρατούν
Οι ωκεάνειες αποστάσεις στο χάρτη

Δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι εκτενέστερο
Και βέβαια δεν θα τολμήσουμε εμείς να το

διαπιστώσουμε

Η απόσταση είναι ασφαλής βολική και λίγη
Ας συνεχίσουμε λοιπόν την παλινδρομία

παλινδρόμηση δεν την θεωρούμε πάντως

ή

δεν μας ενδιαφέρει να το ξέρουμε

Κι ας αρνείται πεισματικά το κτίριο να υπάρξει
Αν μη τι άλλο το καλών προθέσεων τούτο τέρας

θα μας διανέμει πάντα

κατά την επιθυμία μας

Μας αρκεί ότι δεν εκτοξεύεται
Και ότι δεν καταβυθίζεται

είναι πολύ σημαντικό αυτό

Μας αρέσει η μετρημένη άποψη που επιβάλλει
Εκτιμούμε ότι δεν πρόκειται να μας υποχρεώσει

σε ύψος μέγιστο

ή

σε βάθος αχανές

Ποτέ δεν πρόκειται από μας να απαιτήσει
Ο,τιδήποτε δεν είναι στα υπάρχοντα μέτρα

του μη υπάρχοντος κτιρίου όπου ζούμε

Εφ όσον δεν πρόκειται να μας γνωστοποιήσει
Πόση ζωή θα μπορούσαμε ίσως ν' αντέξουμε

αναδιανέμοντας την διανομή την ίδια

τότε η ζωή μας

δεδικαίωται,

Δεδικαίωται η ζωή μας

ΤΟ ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΚΑΙ Η ΚΑΘΑΡΣΗ

Η υψηλή τέχνη αυξάνει τους βαθμούς
Στην ύπαρξη, γνωμάτευσε ο Ενδυμίων

καθώς εισχωρούσε

στον κόσμο

εξερχόμενος,

Κάνει τη ζωή να αναμένει αυτό που ήδη
Έχει στα χέρια της - κανένα το κρατούμενο

ποτέ δεν ήταν

Είναι η ακτίνα ελευθερίας μας με όρους
Αλύσου - μνημονεύουμε πάντοτε περί

φρίκης εν πλω

στη νεκρά θάλασσα

Μνημονεύουμε περί ζωηρών χρωμάτων
Που ελήφθησαν σε ανάπτηση εκ της

επιφανείας της ζωής

Προς τούτο μετήλθαμε του αχράντου
Λόγου εν ιερά περιστολή χρησικτησία του

κόσμου

Ελθέ σκήνωμα ελθέ η λήξη ελθέ η αρχή

λέλυται η ποίηση

λέλυται

Προς τούτο αναχωρήσαμε προς τούτο ακόμη
Δεν επιστρέψαμε - φυγοδρομία σε διαδρόμους

ουκέτι γνωστούς

μηκέτι αρκετούς

Και είμαστε το δίχως άλλο η δίψα για το τετελεσμένο
Σε παρατημένο κόσμο λάβαμε το ερείπιο λάβαμε και

το κτίσμα

Όμως πάντοτε θα προτιμούμε τα χαλάσματα
Και πάντα στους καπνούς θα διανυκτερεύουμε

Οραματιζόμενοι την ακεραιότητα εν ου τόπω
Και σε κάθε τόπο - η αναμενόμενη να προκύψει

από την ομίχλη και την

ξαφνική συρροή του μέλλοντος

σε αδιαχώρητο παρόν

Είναι σαφώς η αναμονή η εσχάτη ηδονή του
Κόσμου - είναι φωτιά τεμαχισμένη σε μερίδες

Προσφέρεται στο δείπνο

με τα καθίσματα αδειανά κι έρημο το τραπέζι

- όμως κανείς δεν λείπει

ΟΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΕΣ ΑΣΚΟΠΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Ασφαλώς είναι ματαία η επιθυμία
Γι' αλλαγή της εικόνας του κόσμου,

μονολογούσε ο Ενδυμίων

καθώς πλήρωνε εισιτήριο

για να μπει στο τραίνο

Που θα του άλλαζε τη παράσταση του κόσμου
Έτσι κι αλλιώς, περί τούτου δεν υπήρχε

αμφιβολία,

Ματαιοτάτη θα 'λεγα, ωστόσο κρύβει
Εντός της μια διαρκή νομιμότητα

Στο κάτω κάτω συμφωνεί με την αφ εαυτής
Κίνηση της ζωής ολούθε

όμως εγώ θα επιθυμούσα

Να ακινητοποιήσω την εικόνα, χαμογέλασε
Ο Ενδυμίων βέβαιος ότι τον άκουγαν

οι πάντες

κι ας μίλαγε εντός του μόνον

Ενώ το τραίνο στο καλπασμό του
Ακινητοποιούσε μόνον την αλλαγή,

Ναι, κάτι σαν κάδρο, εκεί να μείνει για πάντα
Βέβαια δεν είναι ουρανός αυτό μηδέ και

αιωνιότητα

Όμως θα είναι σίγουρα μια κάποια υπενθύμιση
Σοβαρή και αμείλικτη πως κι η ζωή πρέπει

να σταματάει κάπου

κι εκεί να καταλαγιάζει

Αν θέλει να μη διασύρεται σε κείνα τα ερείπια
Που αδυνατούν από μόνα τους να δηλώσουν

ότι πριν υπήρχε κτίσμα τι

ότι πριν

αν μη τι αλλο

-και είναι τούτο ασφαλές στη διάγνωση-
Υπήρχε πάντα ένα αυτάρεσκο κενό

μέσα στο κόσμο

πανέτοιμο

Να δηλώνει το παρόν του
Ακόμη και αν δεν το επιθύμησε

κανείς

WOLFGANG AMADEUS

Η αίθουσα θεωρείτο κλειστή·
Όποιος ήτανε μέσα

Βρισκόταν εκεί απαρχής
Δημιουργίας του κόσμου

Η τρελλή Ευρυδίκη σερβίριζε τη νύχτα
Το δείπνο δεν τελείωνε ποτέ

Αργά αργά οι καλεσμένοι
Σηκώνονταν να χορέψουν

Αργά αργά κάποια στιγμή
Πεθαίναν

Και όμως

Δεν έλειψε κανείς ποτέ
Από την αίθουσα

Και όμως

Δεν φάνηκε πως έστω και για λίγο
Θα μπορούσαν να φωνάξουν κάποιον

με όνομα ανθρώπου

Τέλος του χρόνου δεν υπήρχε
Για τους χαρούμενους χορευτές

Καθώς στροβιλίζονταν
Αναίτιοι και άσκοποι·

Ξάφνου η Ευρυδίκη
Έσβησε όλα τα κεριά

Παρ'όλ'αυτά οι χορευτές συνέχισαν
Με την ίδια ευθυμία

στο χλωμό σκοτάδι του σεληνόφωτος

Με ένα σχέδιο στη κίνησή τους
Να ετοιμάζεται πάντα

Που ποτέ ωστόσο δεν κατέληγε
Σε κάτι περισσότερο

Από έναν ακόμη στροβιλισμό

ΤΡΟΧΑΛΙΑ

Δεν ξέρουμε ακριβώς τι ανεσύρετο
Σε ήχο τόσο σταθερό μαζί και ετοιμόρροπο

Κάποιος απομόνωσε την εικόνα της
Κάποιος την εντόπισε μέσα στη βουερή μάζα

της πλατείας

Σαν μηχανικό τοτέμ, ανέσυρε και επέσυρε
Πηλό και μάσκα ίσως· αίμα και λόγο πιθανώς·

Οι άνθρωποι την προσπερνούσαν
Λογικό άλλωστε εφ όσον ορατή δεν ήταν

Αναμενόμενο εξ άλλου εφ όσον ο συρμός
Αισίως φάνταζε αβλαβής

Δεν έχω άλλη άνωση, δήλωσ' αίφνης ο περαστικός
Κι έχω ακόμη να παρατηρήσω ότι δεν υψούται

η ζωή

Ας δοκιμάσω τούτη την άνοδο, κατέληξε,
Ας επιχειρήσω και αυτή την αρπαγή

Έτσι κι αλλιώς φαντάζει νόμιμη καθ'όλα,

Και ώδευσε προς την κατάποση

Μην πας ακόμη, του 'πε κάποιος, φίλος προφανώς,
Κοντοστάθηκε για λίγο , το σκέφθηκε

Εν τέλει όμως πήγε