Η υψηλή τέχνη αυξάνει τους βαθμούς
Στην ύπαρξη, γνωμάτευσε ο Ενδυμίων
καθώς εισχωρούσε
στον κόσμο
εξερχόμενος,
Κάνει τη ζωή να αναμένει αυτό που ήδη
Έχει στα χέρια της - κανένα το κρατούμενο
ποτέ δεν ήταν
Είναι η ακτίνα ελευθερίας μας με όρους
Αλύσου - μνημονεύουμε πάντοτε περί
φρίκης εν πλω
στη νεκρά θάλασσα
Μνημονεύουμε περί ζωηρών χρωμάτων
Που ελήφθησαν σε ανάπτηση εκ της
επιφανείας της ζωής
Προς τούτο μετήλθαμε του αχράντου
Λόγου εν ιερά περιστολή χρησικτησία του
κόσμου
Ελθέ σκήνωμα ελθέ η λήξη ελθέ η αρχή
λέλυται η ποίηση
λέλυται
Προς τούτο αναχωρήσαμε προς τούτο ακόμη
Δεν επιστρέψαμε - φυγοδρομία σε διαδρόμους
ουκέτι γνωστούς
μηκέτι αρκετούς
Και είμαστε το δίχως άλλο η δίψα για το τετελεσμένο
Σε παρατημένο κόσμο λάβαμε το ερείπιο λάβαμε και
το κτίσμα
Όμως πάντοτε θα προτιμούμε τα χαλάσματα
Και πάντα στους καπνούς θα διανυκτερεύουμε
Οραματιζόμενοι την ακεραιότητα εν ου τόπω
Και σε κάθε τόπο - η αναμενόμενη να προκύψει
από την ομίχλη και την
ξαφνική συρροή του μέλλοντος
σε αδιαχώρητο παρόν
Είναι σαφώς η αναμονή η εσχάτη ηδονή του
Κόσμου - είναι φωτιά τεμαχισμένη σε μερίδες
Προσφέρεται στο δείπνο
με τα καθίσματα αδειανά κι έρημο το τραπέζι
- όμως κανείς δεν λείπει
