ΟΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΕΣ ΑΣΚΟΠΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Ασφαλώς είναι ματαία η επιθυμία
Γι' αλλαγή της εικόνας του κόσμου,

μονολογούσε ο Ενδυμίων

καθώς πλήρωνε εισιτήριο

για να μπει στο τραίνο

Που θα του άλλαζε τη παράσταση του κόσμου
Έτσι κι αλλιώς, περί τούτου δεν υπήρχε

αμφιβολία,

Ματαιοτάτη θα 'λεγα, ωστόσο κρύβει
Εντός της μια διαρκή νομιμότητα

Στο κάτω κάτω συμφωνεί με την αφ εαυτής
Κίνηση της ζωής ολούθε

όμως εγώ θα επιθυμούσα

Να ακινητοποιήσω την εικόνα, χαμογέλασε
Ο Ενδυμίων βέβαιος ότι τον άκουγαν

οι πάντες

κι ας μίλαγε εντός του μόνον

Ενώ το τραίνο στο καλπασμό του
Ακινητοποιούσε μόνον την αλλαγή,

Ναι, κάτι σαν κάδρο, εκεί να μείνει για πάντα
Βέβαια δεν είναι ουρανός αυτό μηδέ και

αιωνιότητα

Όμως θα είναι σίγουρα μια κάποια υπενθύμιση
Σοβαρή και αμείλικτη πως κι η ζωή πρέπει

να σταματάει κάπου

κι εκεί να καταλαγιάζει

Αν θέλει να μη διασύρεται σε κείνα τα ερείπια
Που αδυνατούν από μόνα τους να δηλώσουν

ότι πριν υπήρχε κτίσμα τι

ότι πριν

αν μη τι αλλο

-και είναι τούτο ασφαλές στη διάγνωση-
Υπήρχε πάντα ένα αυτάρεσκο κενό

μέσα στο κόσμο

πανέτοιμο

Να δηλώνει το παρόν του
Ακόμη και αν δεν το επιθύμησε

κανείς