Ησυχία να κοιμηθούμε καμμιά φορά,
είπαν
Με γαλήνιον εκνευρισμό, καθώς ομού
Φωνασκούσαν νυσταλέα με το 'να μάτι
ανοιχτό
Γαρίδα, σαν σε μικρογραφία κύκλωπος,
Προς πάσα κατευθύνση, ενώ κοιμούντο
με το στόμα
Ανοιχτό
Να ομιλεί όλως παραδόξως γράφοντας,
Τα δόντια και πλήκτρα τους κτυπώντας
Με ελάσσονα μανία και έκδηλη ανία ενώ
Ολοένα πιο πολύ οι όψεις τους φάνταζαν
Πως είχαν προσαρμοστεί πλήρως στην
Έρημο: ό,τι και αν έφτιαχναν δεν ήταν
παρά άμμος
Μετά από το πολύ μια μέρα·
Αφήστε να σας εξηγήσουμε, φέρεται πως
Δήλωσαν αργότερα στον κλινικάρχη, μην
Ξεκολλώντας αλήθεια ούτε για μισό λεπτό
Από την ηλεκτρονική τους κλίνη, δεν είναι
Αυτό που μας απασχολεί, το σταθερό και η
Αξία, όπως άλλωστε τούτο διαφαίνεται από
Τις αναρτήσεις και τα (αν)αρτύματά μας, -εν
Τίνι αλήθεια αρτυθήσoνται!;- ιδού πάλι και
πάντα η άμμος,
Ας πούμε λοιπόν πως κάναμε ένα συμβόλαιο
Αν όχι με τον διάβολο, τότε με κάτι άλλο που
μοιάζει κάπως με θεό,
Αυτό το κουτί, λέγανε, τόσον κουτό όσον και
Εμείς, μας επιτρέπει να νοιώσουμε για πρώτη
Φορά στην μήποτε ούσα ιστορία μας κατά τι
Ιστορημένοι και με παρελθόν· είμαστε τώρα
Αν όχι ακόμα κάποιοι, τότε γιατί όχι ένα μηδέν
Με σημασία: πανταχού παρόντες, πραγματικά,
Μα ουδέν πληρούντες, μόνον παραληρούντες,
Επί παντός μη επιστητού κι άλλως μη αισθητού
Ει μη δι' αυτού του lik-ού χώρου, που τω όντι
Ανεπιτυχώς αντικατέστησε τις ήδη ανεπιτυχείς
αισθήσεις μας,
Συμπλήρωσαν και διέκοψαν ξαφνικά για να
Απολογηθούν ημιδημοσίως γιατί δεν έβαλαν
κάποια κατ' έθος υπολειπόμενα λάικ και
Ξανάρχισαν να ομιλούν κοιμώμενοι προς τον
Κλινικάρχη· εδώ, αν δεν χρειάστηκε εμείς να
Αλλάξουμε ζωή που έτσι κι αλλιώς δεν είχαμε
Ποτέ, μπορούμε, αν μη τι άλλο, να αλλάζουμε
τις ζωές των άλλων,
κατά
Το υβρεοδοκούν μας· όπως ήδη γνωρίζετε
Απ' αυτά που σας αναφέραμε πριν, σ' αυτό
τον μαγικό σταυλό που ακούμε κάθε μέρα,
Αν δεν μπορούμε να 'μαστε άνθρωποι επιτυχείς
Προς τι όχι , λέμε, να μην απογίνουμε οι μικροί
αποτυχημένοι θεοί,
Μοιράζοντας και αναδιανέμοντας τις μοίρες
Και τα πεπρωμένα, όλως εν κρυπτώ βεβαίως
-όπως ακριβώς ο Πανάγαθος-, και κατ' ανάγκην
Ασφαλώς, μπας κι αποφύγουμε πολλές κλωτσιές
που 'ξαρχής
Κόσμου μας αναλογούσαν εξ απόνου όνου ζωής
Που τον δόλιο pc-νόν μας λακτίζει μα μηδέποτε
Μας απογαλακτίζει απ' αυτή την γλυκεία οθόνη
Που μας έδειξε κάποτε πως μηδεμία χρεία λόγου
Σοβαρού υφίσταται, όπως τονε γνωρίσαμε από
Αιώνες ιστορίας: μια γραπτή κουτσουλιά αρκεί·
Μπορεί βεβαίως να μην γίνουμε ποτέ αστέρια
Αλλ' όμως θα'μαστε επί τούτου περιστέρια· με
Περίστροφα στο κατά τ' άλλα άδειο μας μυαλό
Και την κάνη μας να βγάζει μοναχά καπνό αλλά
χωρίς φωτιές
Που κατ' ένα τρόπο όμως μας κατακαίγουνε
Χωρίς ποτέ γι' αυτό να λάμπουμε κιόλας· και
Παρά το γεγονός πως από το πρωί ως το βράδυ
Κτυπούμε κάρτα σε αυτό το μετερίζι τρώγοντας
επί το πλείστον
λεμόνια χωρίς ρύζι·
Κατέληξαν και κοιτούσανε με αποκτηνωμένη
Ελπίδα προς την πλευρά του κλινικάρχη μπας
και δεν τους προτείνει κανένα φάρμακο·
Δεν έχω να σας πω κάτι λιγότερο, τους απάντησε
Αίφνης αυτός, σπάζοντας την επί ώρες σιωπή του,
Μα δεν μας είπατε και τίποτα, του αντέτειναν τα
Παριστάμενα προφίλ τους, εμείς τα είπαμε όλα,
Όμως εκείνος ξανάπεσε σε σιωπή αφήνοντάς τους
Με ένα ενοχλητικό ερωτηματικό, κατά πόσον αυτό
το λιγότερο που δεν είχε να τους πει
Ήταν ό,τι περισσότερο θα μπορούσανε να κάνουν
Σε μία ζωή, κατά πώς θρυλείτο από τον έξω κόσμο
γλυκεία,
Αρκεί να μην έμπαιναν σε κόπο πικρό,
Κόπο αδιανόητο,
τόσον απληκτρολόγητο,
να την επιθυμήσουν κιόλας·
