Ο άνθρωπος είναι ανά τους αιώνες
Μια κινούμενη παγίδα ελευθερίας
Ένα θηριώδες αυτόματον ζωής που
Θητεύει οδυνηρά στη λαμπρή τέχνη
της αυτεξουσίας
Και δυόμισυ χιλιάδες χρόνια μιας
Έτερης, τυφλής κυριαρχίας πάνω
στις ελπίδες του
Δεν είναι παρά σωρός από πέτρες
Πάνω στα σκοτεινότερα άνθη της
ψυχής του·
Ο ηγεμών, το μέλλον, η πρόοδος, η
Ιδέα για ένα καλύτερο κόσμο, ποτέ
δεν είναι η ποίηση αυτού του
κόσμου,
αλλά η πεζογραφία του,
Και ο ποιητής πρωτομνήμων, τρελλός
Φυγάς των ουρανών στην ωμότερη γη
Συχνά επιμιμνήσκεται του σκηνικού
Που δεν έχει χρεία νοήματος ετέρου
παρεκτός
μιας σάρκας αρπαγμένης
απ' άλλη σάρκα,
Και εξ αυτής της λυτής πτώσης στον
Άνθρακα επιφέρεται η κάθε αλήθεια
της αχνής κλίμακας που
άγει ξανά στους καθαρούς Ουρανούς
Όταν αίφνης αυτοί φωταγωγούνται στις
Συμπαντικές προβλήτες της καρδίας και
τους χρυσόλεκτους λιμένες της φωτιάς·
Δεν υπάρχει τίποτε το υψηλόν που να μην
Συμμερίζεται τον τυφλό πηλό στον αιώνα
και
Μηδεμιά τελειότητα που να μην διέρευσε
Σε πρόσωπο που κατασπαράζει πρόσωπο
σε ωκεάνειο χαοτικό φιλί
ως τα λυμένα οντολογικά θεμέλια
της αλληλενδομετουσίωσης·
Κάποτε δεν έχει αρχή, δεν έχει τέλος, δεν
Έχει σκοπό άλλον πέραν του εαυτού του,
δεν χρησιμεύει προς άλλο,
Ακόμα κι αν ολοφάνερα έχει αρχή και τέλος,
Σκοπό και χρησιμότητα προς άλλο τι πέραν,
Γιατί αυτός ο βουλιαγμένος κόσμος σίγουρα
Δεν είναι προορισμός αλλ' όμως είναι ωραίο
κάποιες στιγμές
να τον αντιμετωπίζεις έτσι·
Επειδή πάνω απ' όλα, ή έστω κάτω απ' όλα,
Το αγριότερο ένστικτο της ελευθερίας
Κάποτε θα πρέπει κι αυτό να ομιλήσει
τυφλό σαν φως
με πουθενά σταθμούς
στην παγκόσμια νύχτα·
