Πότε ακριβώς γεννιέται ένας κόσμος,
Τούτο ο Χρόνος ασφαλώς δεν μπορεί
Να το εξακριβώσει, γιατί έπεται κάθε
Γεννήσεως· και πότε ακόμα λικνίζεται
Στην επιφάνεια της γης το όραμα των
Επιθυμιών και των Δράσεων, και πάλι
Ως προς αυτό θα 'λεγε κάποιος πως η
Στιγμή δεν είναι ευκόλως ορατή στην
Συνεκδιαδοχή των δευτερολέπτων· θα
Μπορούσε μήπως να είναι αριστερά ή
δεξιά, πάνω ή κάτω,
ίσως
Παραπλεύρως ή κατά μήκος εκείνης
Της ανηφορικής ευθείας του Χρόνου
Επί της οποίας οι άνθρωποι αποθέτουν
Τους αιώνες ωσεί κειμήλια της μεγάλης
Νύχτας του Κόσμου, ως εάν ακόμα μια
Σταματημένη αμαξοστοιχία σκοτεινών,
Ακινητοποιημένων βαγονιών-γεγονότων
Στον Χρόνο που μόνον η υψηλή δύναμη
της Ποίησης
μπορεί να εκκινήσει ξανά
Προς το μέλλον όχι της ανθρωπότητας
Αλλά του Νοός· μα ιδού οι πρωτόγονες
καρδιές των ποιητών
Και τίποτε πιο πρόσχαρο και επιούσιο
Από τους δριμείς ήχους των τυμπάνων
Του θεού Διόνυσου στους αγρούς της
'Υπαρξης, ότε συγκαλεί τον κόσμο σε
Μια μυστική φωτιά που καταθραύει τα
Κελύφη της καθημερινότητας προς τον
Νεοσσό Αετό του Ολύμπου ολίγον πριν
Πετάξει στις χρυσόπτερες επικράτειες
της αθανασίας
Και ότε αναπυρπολεί πάσα εύχυμο σάρκα
Προς μιαν ελεγεία λάβας του συγκόρμως
μεταρπάζεσθαι·
Όμως,
Θυμόταν πολύ καλά πως ακόμα δεν είχε
Αποστείλει το ηλεκτρονικό αρχείο στον
εκδότη του,
Ενώ το γραφείο του είχε λαμπαδιάσει με
Μη ορατή φωτιά εν μέσω του φωσφόρου
Ζωροαστρικού Διαστήματος και δίπλ' από
Τον Ζέφυρο ο οποίος ξενυχτισμένος ακόμα
αλυχτούσε έξω από την πόρτα της Εδέμ·
Θυμόταν επίσης πως έπρεπε να περάσει
Από κάποιο εργαστήριο για να πάρει τις
Εξετάσεις του που έδειχναν υγεία θεριού
Της Αποκαλύψεως· μα πόσο ζεστή ήταν η
Φωνή εκείνης της γυναίκας! προσήρχετο
Στ' αυτιά του ως το ηχητικό ανάλογο του
Λιωμένου βουτύρου, μια τέτοια φωνή θα
Μπορούσε ασφαλώς να προκαλέσει την
Τήξη οίας δη αρσενικής παρεγκεφαλίδας·
Ακατανίκητο σεξ απήλ σεμνής και εν όλω
Συγκρατημένης επιστημόνισσας, τα ξανθά
Μαλλιά της έλαμπαν στους διαδρόμους ως
Οι χίλιοι ήλιοι μιας μαγνητικής αρχαιότητας
Στα περιστύλια της Ακρόπολης των Αθηνών,
Ενώ το ελκυστικό
Και σχολαστικά περιποιημένο πρόσωπό της
Ώριζε προφανώς από μόνο του διδακτορική
διατριβή επί
Της αισθητικής των δροσερών ανθέων στις
Μυστηριακές αρχές του μεταβιομηχανικού
εικοστού πρώτου αιώνος,
Αμοιβαία έλξις σίγουρα, σκοτωνόταν για να
Τον εξυπηρετήσει και συνέχιζε αφύσικα την
Κάθε κουβέντα σε μια προσπάθεια να μη
Τελειώσει· όταν τελικώς εβγήκε έξω στην
Πατησίων
Του εφάνταζαν οι περαστικοί ως Μάσκες
Χυμαδόν ερριμμένες και περιπλανώμενες
Στις λεωφόρους της ανακατανομής της Ύλης
Σε έτοιμες ήδη από την αρχή του Χρόνου και
Χυτευμένες στο φως μορφές ανθρώπων· και
Ασφαλώς, είχε στο μυαλό του να γράψει ένα
Ποίημα για τους χορούς του γκαμελάν στο
Μπαλί, καθώς ήταν ό,τι πιο ασύγκριτο και
Υψηλό από μεταφυσική άποψη είχε δει ποτέ
Στη ζωή του· τα δε πρόσωπα των χορευτριών
Της εξωτικής νήσου κάτω απ' τους στυγερούς
Αλλ' όμως μελωδικούς ήχους των μεταλλικών
σφυριών της ούτως ειπείν ορχήστρας,
Δεν μπορούσανε παρά να φέρουνε πίσω στην
Ανάμνησή του τα χίλια πρόσωπα της Μοίρας
Καθώς την σφυρηλατούσαν οι θεοί για τους
Θνητούς στα όρη κατά σειράν Όλυμπος, Ίδη
και Kailash,
Ενώ ο εξώκοσμος ερωτισμός των σπαστικών
Ανθρωπίνων μαριονεττών στις υπαινικτικές
Κινήσεις τους επί σκηνής δεν ώριζαν παρ' ένα
Θεόθεν κατασκευασθέν παιγνίδι ισχυροτάτης
Έλξης του αρσενικού προς το θηλυκό στ' οπού
Το αποτέλεσμα δεν θα 'ταν πάντα, παρά η αιέν
απρόσκοπτη συνέχεια του κόσμου·
Το θέατρο του Μπαλί, το δίχως άλλο είναι το
Τελειότερο στη Γη, εξεφώνησε από μέσα του
Κι επιχειρούσε να συγκολλήσει τα βγαλμένα
Καλώδια της Μη Ιστορίας με την θορυβώδη,
Σχεδόν τραντασσόμενη Συσκευή της Ιστορίας
Που διένεμε τα γεγονότα στην υδρόγειο απ' τη
Πρωτοφανή, ελκυστική ωστόσο, έρημο ψυχής
Μιας γκαμελάν θεατρικής σκηνής του Μπαλί·
όμως
Το όφελος ποιο; ο άνθρωπος είναι κατά πάσα
Πιθανότητα αδιόρθωτα εθισμένος στον Χρόνο
Πάντοτε αναμένοντας το μάννα εξ ουρανού των
"Ηγετών" και μήπως δεν ήταν αναπόφευκτο ότι
Ο Λένιν θα εξολόθρευε τον αναρχικό στρατό του
Μάχνο; οι μπολσεβίκοι ισοπεδώνοντας μι' ακόμα
Ευγενή ελπίδα της ανθρωπότητας στον πειρασμό
Του l' état c'est moi, και θυμήθηκε κατά συνέπεια
Τον Ουκρανό φίλο σκακιστή που' θελε να έλθει
Στην Ελλάδα· του ήρχοντο στο νου απίστευτες
Ποσότητες ετεροκλήτων κατακλυσμειρμών, ως
Από την μια η αμείλικτη γλώσσα του Hobbes κι
Από την άλλη η κομψή λεπτευφράδεια του Kant·
Η μυστηριακή ομορφιά της Βουλιαγμένης και το
Μεθεσπερινό φως της Φωκίωνος Νέγρη· επίσης
Η ακραία σφιχτή επιδερμίδα, ωσάν η επιφάνεια
Ενός τυμπάνου, του θαυμαστού προσώπου της
Νεαρής που σερβίριζε στο Καφέ που εσύχναζε
Και επιπλέον η ακατανίκητη αιώνια νεότητα της
Ελληνικής Γλώσσης που εξέπιπτε στις μέρες του
Από μιαν ποιητική και μη γενιά του συρμού·
Ξαναθυμήθηκε ακόμα την τρισεύγενη Τάννι και
Το πόσο του άρεσε να την ακούει μερικές φορές
να ομιλεί στην
Ιδιαίτερα καλαίσθητη και τραγουδιστή γλώσσα
Bengali και αυτός να της απαντάει με όσα ήξερε
Απ' αυτήν την γλώσσα πριν το γυρίσει αναγκαία
Στ' αγγλικά· πόσο ροδόηχο αλήθεια ηκούγετο απ'
Τα χείλη της το আমি তোমাকে ভালোবাস !
Ντρόεμ, Ντρόεμ, ακούστηκε κατά το βράδυ απ'
Το τηλέφωνο η φωνή του καλού φίλου Ίκωνος·
Είσαι κάτι σαν μια θύελλα στο Είναι, του έλεγε,
Όμως θαρρώ καιρός να καταλαγιάσεις και λίγο·
Αδύνατον·
Το ρήμα ζω δεν ημπορεί παρά να ερμηνεύεται
Πάντοτε στην γαλιλαία προοπτική του και όχι
στην πτολεμαϊκή,
Γιατί ζω,
Σημαίνει πάνω απ' όλα αναδημιουργώ τον
Κόσμο κατά το δοκούν και το επιθυμητόν,
και όχι απλά υπάρχω,
Γιατί είναι κάθε φορά ότ΄ένας Νέος Κόσμος
Επιζητείται στις παρυφές μιας εποχής που η
ποίηση αργά ή γρήγορα
θ' αναγκαστεί
να τον διδάξει
Ακόμα και σε όσους έχουνε συνηθίσει μονάχα
Μια ορατότητα πιο υπνωτισμένη κι απ' αυτούς
να τους υπαγορεύει
με δικά τους, είναι αλήθεια, έξοδα
το πώς και το γιατί κάθε πραγματικού·
**********************************************************
Σημείωση: τα δύο πιο πρόσφατα ποιήματα πιθανόν να υπαχθούν σε μια νέα ποιητική ενότητα.
