Ο Ήστερφιλντ έγραφε τους στίχους του
Ανάμεσα σε δύο ημίφωτους κόσμους, ο
πρώτος
Ήταν ο γνωστός εκείνος των ανθρώπων
Κι ο δεύτερος, ο πέραν γης και ουρανού
που
Λέγεται ότι χαίνει πάντοτε ανάμεσα στα
Πέταλα του τροπικού φυτού Λινγκουάνα
Όταν αυτό γέρνει κατά το απόγευμα με
Όλο το κορμό του προς το πλανήτη Δία
Και διασπείρει την ποίηση καθ' όλην την
Επιφάνεια της γης σαν ξενυχτισμένη θεά
Στην όραση των σοφών που κρέμονται απ'
Το ουρανόφωτο μυαλό του σύμπαντος στα
Μαγεμένα πολύφωτα του Μπεναρές και της
Καλκούτας· εληλύθαμεν, θα ξαναπούνε στον
κόσμο,
Όμως ο μόνος που τους άκουσε ποτέ δεν ήταν
Άλλος από τον Ήστερφιλντ, τον υιό του Λόγου
και της Κρίσεως
Καθώς κυκλοφορούσε τις νύχτες στο δρόμο με
Μιαν εωσφόρο κάμερα στο ρήγμα του νου του
που
Αναρροφούσε την πραγματικότητα ώσπερ
Χοάνη στο χρόνο και την άδειαζε πίσω στις
αποσκευές
Των ταξιδιωτών όχι προς τη νήσο Σουμάτρα
Αλλά τη λέξη Σουμάτρα· ήταν ο Ήστερφιλντ
ο μόνος
Κυνηγός στο κόσμο που δεν θήρευε ποτέ με
Τα χέρια του αλλά με το μυαλό του δόλωμα
Στην λίμνη της δημιουργίας στην που αργά
Βουλιάζαν άνθρωποι, πόλεις και ο χρόνος ο
αλύγιστος
Όταν ξεχύθηκε σαν βέλος από τόξο λυγισμένο
Στο μεσοαστρικό κόλπο άπαξ γονιμοποιώντας
Την
Μήτρα του κόσμου, τις μορφές του ονείρου
Προβάλλοντας σε απτή ζωή και τον θάνατο
Ξανά ρωτώντας τον να διανείμει σα μαύρη
Διώρυγα του θεού τ' ανθρώπινα πλοία στις
ηπείρους της εμπειρίας·
Και εκεί στο ενδόμεσον τ' αέρα ο Ήστερφιλντ
Ελέγετο πως ήταν αποφασισμένος σε μία νέα
Αποικία του νου να καταφθάσει· προς τούτο
Δεν δίστασε να ζωντανέψει τα πρόσωπα των
ποιημάτων του εκτός του λόγου του,
Όχι, δεν ήταν δικά μας πράγματα αυτά που
Πήραμε μαζί για το ταξίδι, είπαν τελικώς οι
Επιβάτες της μοιραίας πτήσης, όχι ως δικά μας
Δεν τα γνωρίζουμε, ανήγγειλαν ενώ κοιτούσανε
Ακόμα πιο ανήσυχοι απ' τα παραθύρια του
Αεροπλάνου προς τα γλυπτά καθαρά νέφη
Που ανασκευάζαν τις μορφές τους έως ότου
Αναπροκύψουν σαν ένα συνολικό επουράνιο
Οχυρόν του αινίγματος· εγώ σας αφήρεσα τα
Πράγματά σας και τα αντικατέστησα με τους
Στίχους μου, τους έλεγε τότ' απ' τη κάμερα
Του μυαλού του ο αδιάφορος Ήστερφιλντ,
Άλλωστε δεν πήρατε καν τις ιδίες ζωές σας
Μαζί στο ταξίδι, εγώ σας αντικατέστησα κι
Εσάς ακόμα, με άλλους όχι, παρά μόνον με
Τους εαυτούς σας, σεις είστε οι σωσίες σας,
Τους έλεγε, καγώ χωροθέτης σας στο δικό μου
Θέατρο των υψών, ότι είμαι ξανά ο άνθρωπος
Της βαθύτερης νύχτας σας κι ακόμα είμαι
Ο άνθρωπος του σύγκορμου πρωινού σας
Καθώς για τον καθένα σας φυλάττει και από
Μια κοσμοφωνία στο κλεισμένο υπερώο του
Βίου του, ότι η μεν ποίηση είναι εκεί σε σάλο
Πάντοτε ανέλεγκτο απ' τους ανθρώπους ο δε
Ποιητής ερημώνει το κόσμο ακόμα πιο πολύ,
Αλλά εγώ σαφώς σας λέγω πως η ποίηση δεν
Ήλθε για να σώσει τον κόσμο αλλά μοναχά
Τη μνήμη του σ' ένα ρημαγμένο ξύλο πυρός
Στα δοκάρια του σύμπαντος καθώς τρίζουν
Κάθε φορά που ένα όνειρο εμφανίζεται σε
Αυτό το νεκρό πεδίο του πλαστού φωτός,
Ότι ναι, θα σας το πω και αυτό και διόλου
Μην απορήσετε, ποιος νομίζετε πως είναι ο
Ποιητής αν όχι ο ευπατρίδης της χώρας των
Μορφών που αργοσαλεύουνε ακόμα μέσα
Στον ωκεανό την έξοδο προς τη στεριά της
συνείδησης
Γοργά ετοιμάζοντας, εκεί κείται η ποίηση σαν
Ζωικό μεγαδίχτυ στο που το ένα εκ των άλλων
Των πραγμάτων δεν ξεχωρίζουν μεταξύ τους·
Και όμως, όπως η ποντισμένη χαράδρα σιγά
Ανοίγει το χείλος της στα αιωνικά μάτια του
Παιδιού που μαζί καταβυθίζεται και αυτό με
Τη σύμπασα πλάση στη σκληρή επιφάνεια
Του ονείρου της γης, καγώ τα μυστικά μου
Ανοίγω σε όσους εντοπίζω στη νοοπαγίδα μου
Και τους αποσπώ από τη ζωή τους προς χάριν
Μια ζωής μέσ' στο δικό μου θέατρο των στίχων
Ναι, εγώ αρπάζω τις ζωές σας όμως ο νους σας
Ήτανε ήδη υπήκοος της εμής επικρατείας των
Ρόδων μέσα στα λυπημένα βάζα της δυστοπίας·
Ακούστηκε η φωνή του Ήστερφιλντ να λέει
Σαν απ' το μικρόφωνο του πιλότου ενώ όλοι
Οι επιβάτες κοιτούσαν ήδη προς τα έξω και
Είχαν την εντύπωση πως ο εναέριος χώρος
Είχε ήδη καταστεί υποθαλάσσιος και ακόμα
Ένοιωθαν πως ευρίσκονταν στην άκρη ενός
Κόσμου και στην αρχή ενός άλλου γνωστού
Ακόμα περισσότερο· Ήστερφιλντ, του είπαν,
Είναι αλήθεια πως στη τέχνη του λόγου δεν
Σε φθάνει κανείς, και όσοι από τους ποιητές
σε φθόνησαν ιδού
Κείνται με έναν μύλο στα μάτια τους να τους
Κατατρώγει την θέα του μήλου σε απελπισία
και
Όσοι σ' αγάπησαν για πάντα είναι κοντά σου,
Όμως εμείς, μηδέ υπήρξαμε στους πρώτους
Μήτε στους δεύτερους ποτέ το αποφασίσαμε
Να συγκαταλεγόμαστε, πες μας, ο λόγος ποιος
Που μας αρπάζεις, μα στ' αλήθεια έχεις ήδη
Προβεί σε αεροπειρατεία, προς τα πού μας
Οδηγούν οι σκοτεινές επιθυμίες της γραφής
Σου, Ήστερφιλντ, μα δεν σου ήρκεσε λοιπόν
Που λεηλάτησες τις ζωές μας, τώρα δα καθώς
Φαίνεται μας οδηγείς και σε βέβαιο χαμό στο
Τέλος ενός ταξιδιού προς την Σουμάτρα, όμως,
Εξήγησέ μας, πώς είναι δυνατόν αυτό το απτό
Αεροσκάφος να προσγειωθεί σε μία λέξη, και
Γιατί αλήθεια θα 'πρεπε να μην φθάσουμε στη
Νήσο του χάρτη αλλά σε εκείνη του καθαρού
Λόγου; πού μας οδηγείς Ήστερφιλντ είπέ μας
Επιμελέστερα, πού μας οδηγεί πλέον η ποίηση
Ειπέ μας ακριβέστερα, ότι σαρξ είν'η ρητή ζωή
Και μοναχά τις τρεις εκ των διαστάσεων εμείς
Γνωρίζουμε συν η μία τέσσερεις, όμως έχουμε
Την εντύπωση πως είσαι τρελλός, Ήστερφιλντ,
Ποτέ 'νας ποιητής δεν θα 'πρεπε τ' αεροσκάφη
Να κουρσεύει και τους ανθρώπους του μέσα
Σε ρίγος να σωρεύει επικειμένου αφανισμού
Μην και πρόκειται εμείς να πατήσουμε ποτέ
Το πόδι μας στη λέξη Σουμάτρα, όχι, τούτ' ας
Λέγεται το ίχνος του ποιητικού σου πυρετού
Ήστερφιλντ, όχι όμως και η προσδοκία μας
Ότι εκ της τέχνης σου απαιτήσεις σε μας τους
Σκιόφυρτους ανθρώπους να μην έχεις και την
Σκέψη φύλαττε απαλή περί της τύχης μας στο
Μέσο του αέρα· η ποίηση δεν οδηγεί πουθενά,
Τους απάντησε τότε ο Ήστερφιλντ, δεν είναι
Εδώ ούτε για να λαμπρύνει τον κόσμο μα ούτε
Και για να τον εξηγήσει, πρόκειται μόνο για
Ένα σπασμένο ελατήριο από την άμαξα του
Θεού, συνεχίσε να λέει απ' το μικρόφωνο ενώ
Οι αεροσυνοδοί χαμογελούσαν προς το κοινό
που
Είχε ήδη καθίσει στις σειρές του θεάτρου
Κι ανέμενε την έναρξη της παραστάσεως·
Κι αυτό το ελατήριο έκτοτε αυξομειώνεται σε
Γραφή καθώς συσπειρούται και τινάσσεται με
Ορμή προς μίαν και μόνον λέξη, τους είπε τότε
Ενώ φαινόταν πως ήθελε να καταλήξει εντελώς,
Μία λέξη είναι το ζητούμενο, όταν αυτή λεχθεί
Ο πλήρης κόσμος θ' αποχωρήσει από μυριάδες
λέξεις
Και θα επιστρέψει στην κοίτη του· μία λέξη, όταν
Βιωθεί όπως βιώνεται το γλυκό και το ξηρό απ' τη
Γεύση του αιώνιου ανθρώπου, τότ' η δοκός που
Στήνει την σκηνή ολόκληρη του απτού ονείρου
Στις πολικές του φωταψίες θα λυθεί και θα πέσει
Σαν το τελευταίο ρούχο της ερωμένης ολίγο πριν
Παραδοθεί στον ίλιγγο της εορτής σώματος επί
Σώματος, και ιδού σας ορίζω με κάθε γνώση πως
εγώ
Ο Ήστερφιλντ, ποιητής και αεροπειρατής, άλλο
Σκοπό δεν έχω σε τούτη τη πορεία προς τη λέξη
κι όχι
Το νυσταγμένο αντικείμενο, ει μη την ανάσταση·
Πεθαίνουμε, Ήστερφιλντ, του λέγανε τότε αθώα
οι
Επιβάτες ως σε μπαρόκ χορωδία της αποκάλυψης
Και σε σύγχυση πραγματική, δεν ημπορούσαν πια
Να διακρίνουν αν κάθονταν σ' αεροσκάφος ή σε
Θέατρο, το θέατρο του ποιητή Ήστερφιλντ στα
Λευκοντυμένα ύψη προς τη λέξη Σουμάτρα κι όχι
Τη νήσο Σουμάτρα· πεθαίνουμε, του τονίζανε όλο
Και πιο αδιάφορα καθώς περνούσαν οι στιγμές
Ενώ παρακολουθούσανε με κάποια περιέργεια
Την συρροή του κόσμου στο εναέριο θέατρο, ο δε
Ήστερφιλντ ήταν αρκετά απασχολημένος στο να
Δίνει τις τελευταίες οδηγίες στους ηθοποιούς και
Να έχει πραγματική αγωνία για τις λεπτομέρειες,
Πεθαίνουμε, έλεγαν χαμογελώντας οι επιβάτες
Ωστόσ' ο απόλυτος βρυχηθμός της τουρμπίνας
Φάνηκε να τους διαψεύδει αν και με τρόπο όχι
Κατηγορηματικό· η απότομη αύξηση της πίεσης
Της ποίησης στ' αεροσκάφος κατά τη στιγμή μιας
Νέας ανόδου στα υψηλότερα ακόμη, δεν εδήλωνε
Κάποια οριστική επιστρωμάτωση του θανάτου ή
Της ζωής στη σκηνή μιας θεατρικής παράστασης
Και μηδ' έκτοτε και από πάντα κατέστη δυνατόν
Να ανιχνευθεί εάν υπήρξε έστω και ένας επιζών
Όχι από τους θεατές
μηδέ και απ' τους ηθοποιούς
Αλλά μονάχα εκ των δισταγμών τους·
**********************************************************
Το ποίημα αναρτάται εκ νέου με κατά τόπους μορφικές τροποποιήσεις.
Υπάρχουν αρκετά ποιήματα που δεν υπάγονται σε ενότητες και θα σημαίνονται από εδώ και στο εξής με τον τίτλο "Αταξινόμητα Ποιήματα".
