Μια προσωπογραφία ενός μυστηρίου
Παιδικού και αιωνικού εν ταυτώ, και
μια κρυπτογραφημένη βασιλεία
στα τείχη της απτότητας
που
Ελλοχεύει στην αρχαία έλξη της μορφής
Της· οιονεί ροδογραφία των λέξεων ότε
φαίνουν
έξωθεν της παγκόσμιας ψυχής
προς τα ορμητικά χάδια του Ηλίου,
Παιδί, γυναίκα και βασίλισσα μαζί μιας
Άλλης εποχής που δεν υπήρξε κάποτε ή
θα υπάρξει στο μέλλον,
Αλλά υπάρχει από πάντοτε, να συμφύεται
Με την σκιά του ανθρώπου στο απέραντο
υδραγωγείο
του μη-Χρόνου
και να
Ισοτροπεί τον πάγο και τη φωτιά προς
Την άγνωστη ακόμα κατεύθυνση μιας
πειστικότερης
στα ανθρώπινα
Αναγέννησης,
Και ο ποιητής, καθώς της ομιλεί με πύρινη
Στροφορμή γλώσσες ανείπωτες ακόμα στις
λαλιές των ανθρώπων,
όχι όμως γι' αυτό λιγότερο υπαρκτές,
Θαυμάζει τον ιερό χορό της στο ανθρώπινο
Σκοτάδι, όταν ο θόρυβος του πραγματικού
καταπαύει,
και όταν η σιωπή ωστόσο αδυνατεί
να πάρει την θέση του ήχου,
Καθώς σε κάθε ένα ασημόφωτο απαλό
Πέρασμά της απ' τις κρημνώδεις σκιές
των θνητών,
είναι
Πάντοτε που ένα Σύμπαν υποχρεούται
Σύσσωμο να ομιλεί για λογαριασμό της,
Και είναι πάντα ένας ο Ήλιος που
Προσέρχεται ξανά για το δικό της
φως
μέσα στα βωβά, αστρικά σπήλαια
της καρδιάς·
