Δεν είναι πραγματικοί χριστιανοί σαν
κι εμάς,
γενικά δεν είναι σαν κι εμάς,
έλεγαν
Σαν μέσ' απ' αλλεπάλληλους καθρέπτες
Του Χρόνου, τα είδωλα του αγριεμένου
Πλήθους του Τολέδο, ενώ πετούσε πέτρες
Σε κάποιους πραματευτές που μιλούσανε
τα ισπανικά
όχι τόσο καθαρά,
Θέλουν να ξαναφέρουν σ' αυτή τη τίμια
Χώρα πίσω τους Μαυριτανούς ή ακόμα
και τον Σατανά
να κυβερνήσει,
Φωνάζανε με μελετημένη οργή και ολοέν'
Οι πέτρες χτυπούσαν τους εκτοπισμένους
και
Σπάζανε τα τζάμια των σπιτιών ως εάν
Κατέπιπτε η πυκνή βροχή του Δαίμονα
επί
Της πάντοτε ανοχύρωτης ανθρώπινης
Μοίρας· η υδρόγειος ωμοίαζε πλέον με
έναν
Αναστατωμένο αγρό όπου τα σκιάχτρα
Έδιωχναν μονάχα τους ανθρώπους και
όχι τ' αρπακτικά πτηνά,
Ενώ το
Πλοίο που κατέφθανε αργά και σιωπηλά
Στο αρχιπέλαγος των Μπαχάμας, διόλου
Βέβαιο δεν ήταν πως θα ώριζε έναν νέο
Κόσμο και όχι γνώριμο από παλαιά· και
οι κάτοικοι της γης
μπροστά σε έναν
Τελετουργικό κύκλο προσδοκούσαν από
Τα σκοτεινά είδωλα μια νέα εποχή, όμως
Αυτό που φαινόταν ήδη δεν ήτανε παρά
Η ίδια παλαιά ναυτία του ανθρώπου για
την ανθρωπότητα
Μαζεμένη σε μια Αγορά που καρύκευε
Τις ψυχές στον γεωγραφικό χάρτη και
σ' ένα
Παγκόσμιο στρατόπεδο συγκέντρωσης
Που ο ταξιδιώτης το αντίκρυζε αμέσως
Μόλις έβγαινε από την Εδέμ προς τον
Γαλαξιακό δρόμο της μορφής και της
σάρκας
Και προτού καταφθάσει στον μεγάλο
Κατακόκκινο πίδακα του Ερέβους απ'
όπου ελάμβανε
αίμα ως μάσκα· νόον συμπυκνωμένο
ως την αιωνιότητα χωρίς να το ξέρει
και ζωή αιώνια μέσα στη θεατρική
συμψευδαίσθηση της θνητότητας
και την μάταιη έλξη της εξουσίας,
Και τι απομένει από τον άνθρωπο
Όταν αποκτείνει εκείνους που δεν
Είναι όμοιοί του, παρά το έλλειμμα
Της ομοιότητας του ανόμοιου; ό,τι
Φοβάται ο άνθρωπος στον άλλον δεν
Είναι παρά ο εαυτός του, και ό,τι τον
Καθησυχάζει στον άλλον είναι πάλι
Ο εαυτός του, η νύχτα της Ιστορίας:
Τολέδο 1492 - Θεσσαλονίκη 1942,
Το ανθρώπινο Κτήνος μένει στους
αιώνες
αναλλοίωτο,
La limpieza de la sangre es la oscuridad
de la mente,
Και αλήθεια δεν έχει νόημα αν είναι
Το τέσσερα ή το εννέα μπροστά: το
Ένα προηγείται έτσι κι αλλιώς,
Ότι
Παλαιόθεν ο Χρόνος εναλλάζει μονάχα
Αριθμούς μεταξύ τους στις φόρμες των
κρατουμένων του,
Όμως
Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει κατ' ανάγκην
Πως έχει προχωρήσει από τότε που τον
γέννησε τ' ανθρώπινο μυαλό,
Έστω και ένα βήμα μπροστά·
