Νύχτα του αστεροσκοπείου πάν' από
την πόλη,
Οι άνθρωποι συνήρχοντο κατά ομάδες
Στο υπόστεγο εργοτάξιο της χιλιετίας,
ενώ
Απ' έναντί τους φωταγωγείτο ένα κτίριο
Που παρέπεμπε σε σχολικό συγκρότημα
ή σε διευθυντήριο της Κόλασης,
Ιδού ο Χρόνος επίκειται,
Ακούσανε μια φωνή από μεταξύ τους
Να τους προτρέπει και χωρίς να τους
Νοιάζει ιδιαίτερα ο λόγος που έπρεπε
Να συνηχήσουνε μαζί της, ξεκίνησαν
Να συμπορεύονται κατ' απορροή όχλου
Προς το κέντρο της πόλεως όπου και θα
Κατελάμβαναν μονιμότερες θέσεις στην
Ζωή· εκείθε προέκυψαν οι νέες πολιτείες
ορατές από το περιστύλιο
της ανθρώπινης καρδιάς
Που κατισχύσανε καθ' όλη την έκταση
Της γαίας· υπήρξαν καιροί της ειρήνης
Και καιροί των πολέμων, υπήρξαν ακόμα
Οι καιροί του έρωτα και η αρχιτεκτονική
της νύχτας
στο εντοιχισμένο σε πηλό και άνθη
μυαλό,
Και σαν παραπεταμένα από το πουθενά
Τα ανθρώπινα πλάσματα απορροφώντο
προοδευτικά
από την μαγεία του
ζωηρού μηδενός
Και του υπεσχημένου ηλιακού θυρεού
Στα θαμμένα ονειρικά αποθέματά τους,
Παραπλεύρως δε του μεγάλου ωστισμού
Παρουσιαζόταν πάντοτε ένας κήπος που
Ωμοίαζε στο σώμα γυναικός και ανέδιδε
Μια περιούσια ευωδία μέσα στην νύχτα,
ως εάν η καλλονή υπενθύμιση
μιας αλήθειας πιο επίμονης
από την ανθρώπινη αλήθεια,
Οι περαστικοί σπανίως αντιλαμβάνονταν
Κάτι, επετάχυναν μάλιστα σημαντικώς το
βήμα τους
ως εάν
Προσέπιπταν σε κενό πραγματικότητας,
Το οποίο ωστόσο εφέρετο πως ενείχε το
πραγματικό·
Καθώς περνούσαν οι αιώνες, τα αστέρια
Στον ουρανό λιώναν το ένα μετά το άλλο
Και οι θάλασσες είχαν ήδη κατακλύσει την
Γη, οι άνθρωποι δουλεύαν ακόμα σωρηδόν
Στα κάτεργα των κλεισμένων σκέψεών τους,
Ενώ το Διευθυντήριο ωμοίαζε να καταρρέει
σαν σε μεγάλα κομμάτια
Σπασμένων αγαλμάτων που τα εξέδιδε μετά
Το πλήθος με την μορφή βιβλίων, όταν δεν
επιχειρούσε
να τα αναστήσει εξαρχής,
Το
Δε φαινόμενο της όλης, σε κάθε περίπτωση
Λελογισμένης παρεκτροπής, προτάθηκε να
εξηγηθεί
πληρέστερα
Άλλοτε με τον νόμο της παγκόσμιας έλξης,
Κι άλλοτε με τον άγραφο νόμο της σιωπής
στο σύμπαν
Που φαινότανε να είχε σπάσει και αυτός
Μαζί με τα κομμάτια του Διευθυντηρίου,
Και αργά αργά το τραμ που είχε έναν μόνο
Επιβάτη φαινόταν από μακριά να χάνεται
Μέσα στον ολόδροσο φασματικό κήπο που
Συνόδευε πάντα την πόλη, αφήνοντας πίσω
όλους τους
πειθήνιους εργάτες
των εαυτών τους
Να διεκδικούνε φανατικά στ' απομεινάρια
Της αγαλματοποιίας ό,τι ποτέ δεν θα είχαν
την αιτία ή τον Λόγο
για να προσεταιριστούν, μήποτε το ίδιο
να τους εγγίσει·
Έκτοτε όμως είθισται να καταζητούνται
Κάθε φορά
οι ποιητές
για διακεκριμένη υπεξαίρεση των ονείρων·
