Η οθόνη του υπολογιστή ανοιχτήΜε τις ειδησεοφανείς σελίδες να
Πλαγιοκοπούν τις συσσωρεύσεις
Του υπερπραγματικού στην γαία,
Και το παράθυρο να απάγει το φως
Του νοός προς την πιο μυστικοπαθή
Ελευθερία της ατάρακτης λευκότητας
Των γλάρων πάνω από τ' αρχαία νερά
Καθώς ο φλοίσβος της χρυσαφένιας ακτής
Δεν ευρίσκει καμμιά αντινομία στον γάμο
της ύλης με το πνεύμα·
Οι δε μεσημβρινές φωτοχυσίες πάνω
Στους τοίχους να υπομνηματίζουν την
Ωμότητα του γυμνού χρόνου που δεν
Υπάρχει ει μη μόνον στη κίνηση ενός
ζωντανού ονείρου,
Και είναι αλήθεια πως ένα όνειρο δεν
Θα ήταν λιγότερο πραγματικό επειδή
είναι όνειρο
Και κανένα πραγματικό δεν θα ήταν
Λιγότερο όνειρο αν ήταν πραγματικό·
Κάτι χυδαίο και επικίνδυνο προσέγγισε
Τον κόσμο· οι άνθρωποι πιστεύουν πως
είναι απλά συγκυρία ή Ιστορία,
Κάτι που φαίνει όχι από τα έγκατα της
Θηριωδίας αλλά 'πό τις ημίφωτες στοές
της αμηχανίας και του
αυτοσχεδιασμού,
Επιχειρώντας να πείσει ότι το γένος των
Ανθρώπων πρέπει να εγκαταλείψει πια
το μεγάλο όνειρο του κόσμου,
Μια αρχαία πτερωτή Σκιά κυριαρχεί στην
Οικουμένη πολύ πιο φοβισμένη η ίδια απ'
τα μυαλά
που
διαστρέφει,
Ενώ κατά χιλιάδες οι δαιμονισμένοι στις
Πόλεις αδυνατούνε πια να εκλεπτύνουν
περισσότερο το μίσος
όλων εναντίον όλων·
Και μια καθαρή σαν το λευκό πεντελικό
Μάρμαρο φωνή να επιμένει ακόμα πως
Δεν υπάρχουν Αρχή και Τέλος του κόσμου
Που να μην οφείλουν να πηγάζουν από την
ομόφωνη επιθυμία
Όλων των κατοίκων αυτής της Γης
Σε μια Παγκόσμια Αρχαία Αγορά,
Ότι ήκμασε μεν η σταφυλή της γης
Ποιος ο συλλέγων όμως αυτονόητο
δεν είναι,
Ότι, ακόμα,
Οποιαδήποτε άλλη Αρχή και κάθε άλλο
Τέλος είναι ιδιοκτησία και σφετερισμός
ένα πράγμα,
Του ιδίου
Απροβλέπτου Ονείρου της Δημιουργίας
Το οποίο, έως σήμερα αφήνει
εκκρεμείς
όχι τις ερωτήσεις
αλλά τους απαντώντες·
