Saturday, July 28, 2012

EXULTATE, JUBILATE

Η ποίηση είναι μια αχτίδα σκότους
Στο φως· και ό,τι απομένει από τον

Άνθρωπο και την μαγεία του χρόνου
Δεν είναι παρά αυτό το τεκμήριο της

νύχτας

Στην εργάσιμη πρωινή φωτεινότητα
Των σκέψεων· υπάρχει οσαύτως μία

Ιστορία

που πάντοτε καλεί την ζωή να

την ακολουθήσει,

Και υπάρχει ακόμα ένας άνθρωπος
Που πάντοτε φεύγει από την Χώρα

του καθημερινού

Προς το ίδιο το κέντρο του μεγάλου
Ονείρου της Γης, ως εωσφόρος και

δριμύς άγγελος του οράν,

Επειδή το πλήθος δεν είναι παρά το
Περιττό λίπος της Αλήθειας, κι ένας

Άνθρωπος από μόνος του, μπορεί να
Γίνει ολόκληρη η ανθρωπότητα, ότε

Πιστοποιεί ότι ο κόσμος είναι εισέτι η
Ανούσια παραπλάνηση οκνηρών θεών

Κατά τις ώσεις ενός οχληρού μέλλοντος
Και μιας άγριας φενάκης που ναρκώνει

τους ταπεινούς έλλογους ιχθύες

κάτω

από τα φώτα των πόλεων-ενυδρείων·

Και ο έρωτας προς το λευκό σώμα της
Κόρης, δεν είναι παρά μια πρόκληση

στον ουρανό,

Ο στέφανος μιας διεξοδικής ερμηνείας
Της αντίστασης προς κάθε πεπρωμένο,

Επειδή

Ο,τιδήποτε δεν αποφασίζει ο άνθρωπος
Είναι η σάπια κληρονομιά του Δαίμονα

Και οποιοσδήποτε θεός δεν προκύπτει
Από σάρκα ανθρώπινη δεν είναι παρά

πλειστόκαινος Σατάν,

Ότι

Γνώση που σκληρά δεν είναι κερδισμένη
Είναι χαύνωση των ουρανών και άσκηση

εξουσίας

σε ανθρώπινο κενό,

Και θέληση που δεν αυτοεπιθυμείται εις
Το ακρότατον όριο της νύχτας της, είναι

δουλεία και υπνοβασία

Στο θεωρείο μιας παγκόσμιας όπερας που
Είναι μυγοπαγίδα κι υπεροψία του Κακού,

Όμως ακόμα και η αυγή που έρχεται προς
Κάθε έναν ξεχωριστά, γνωρίζει τον πλέον

σύντομο δρόμο

Προς την μεγάλη μεσημβρία εκείνου που
Αρνείται να προκύπτει απ' άλλο τι εκτός

από τον εαυτό του

Καθώς εγνώρισε καλώς

Ότι θεός δεν καλείται τίποτε περισσότερο
Απ' τον θνητό που κάποτε αποφασίζει να

διαπράξει

τον δικό του Νόμο,

Προωθώντας πάντα τα αισθητά απαρχής
Του κόσμου, παρελθόντα, παρόντα και τα

εσόμενα

σε μία αδιευκρίνιστη, χαοτική στιγμή·

Γιατί

Μία και μόνη στιγμή μπορεί να
Απελευθερώσει τον άνθρωπο

αρκεί μονάχα να είναι

η δική του στιγμή·