Η ποίηση είναι φλεγόμενος πάπυροςΣτο εορταστικό σκοτάδι των θνητών,
Μονάχα όταν καίγεται φωτίζει, ειδ'
Άλλως πρόκειται για κυριολεξία όχι
όμως για Κυριολεξία,
Και ουδείς προκύπτει κύριος ενός
Ολόδικου του κόσμου αν δεν έχει
υπάρξει ο κύριος των λέξεών του,
Και ποιητής που κάποια στιγμή δεν
Έγινε ο Μάγος ποτέ του δεν υπήρξε
ποιητής,
Επειδή δεν είναι άλλο οι λέξεις απ' τα
Δακτυλικά αποτυπώματα του Λόγου
πάνω
στη θεόθεν εύπλαστη ζύμη
της πραγματικότητας
Και αιώνιος ο Λόγος δεν είν' εκείνος
Που ομιλείται, αλλά που περιχέεται
ταχέως ως η Φωτιά
Πάνω στις αιμάτινες φλέβες-πέπλα
Που κρύπτουν την θέα του απείρου
Και το επινίκιο αποκαλύπτει κάλλος
Του Μύθου σε μια νέα Ορατογονία,
Και μιαν παιδική βασιλεία ωσεί εκείνη
Του νεαρού ελαφιού που ξεπροβάλλει
Τρυφερά από το αρχέγονο δάσος προς
Την αιώνια ζωή των ασημένιων υδάτων
ενός μυστικού ουρανού·
Είναι μια πυκνοκατοικημένη απ' ένα
Άτομο και μόνον πολιτεία, η ποίηση,
Μια λήκυθος πλημμυρισμένη από την
Ουσία μόνον, και τόσον ιερή στην αφή
Ωσεί ο κορμός της νεαρής γυναικός που
Κοσμείται από τις περιλαίμιες σταγόνες
του ιδρώτα
όταν νοτίζουν απαλά
το γλυκύτερο πρόσωπο της ζωής·
Δεν υπάρχει κόσμος, δεν υπάρχει χρόνος,
Δεν υπάρχει τίποτε απ' ό,τι ο άνθρωπος
λογίζει ορατό στην έξω
συμπαγή εκτοπλασία του,
Υπάρχει μόνο ένα φως που χέεται από
Παντού και απεριόριστα· και τούτο το
φως
καλείται
Η Ποίηση πριν από την Δημιουργία,
Προτού οι πληθυσμοί χορέψουν στη
πρώιμη αυγή
με τον φώσφορο στον νου τους
και δίχως τις σκιές ακόμ' ανάμεσά τους,
Και οι επίγονοι λύχνοι του είν' οι ποιητές
Όταν κάποτε αποφασίζουνε μέσω αυτών
να ομιλήσουν για πρώτη φορά
Τα χρυσαφιά ομοιώματα των ανθρώπων
Που έως άρτι κοιμούνται ευλαβικά με το
φως
του κόσμου
ανοιχτό,
Κάτω από την παιδική αστρική νύχτα
Που τα βαρειά και διστακτικά όνειρα
των κατοίκων αυτής της γης
φυλάττει πάντα
σε άλλα φώτα, απόμακρα
γαλαξιακά·
