Η αύξουσα κινητικότητα της εποχήςΔεν ήταν παρά ένα ακόμα ρήγμα στο
όνειρο του χρόνου
Μια εκκένωση των θεών στα πορφυρά
Δώματα μιας σκέψης που διέρρεε τόσο
λυτρωτικά
Όμως
Και τόσον αργά προς το απολιθωμένο
Πλήθος που είχε σαστίσει κάτω απ' τον
αιώνιο ήλιο,
Και εν τω μέσω αυτού, η προτομή ενός
Αγνώστου Δαίμονος να επιτάσσει την
φωτιά στα αμύητα έθνη·
Προετοιμάζουμε, έλεγε ο άνθρωπος που
Περπατούσε σκεφτικός στους δρόμους
της Νάπολης,
Μια νέα εποχή, όμως ιδού ο αιών δεν
Προκύπτει ει μη μόνον ως το έμβρυο
Της λογικής και της πίστης· και τόσον
Η Φύσις που είναι φωτεινή δεν μπορεί
Παρά να αφήνει την σκιά της επί του
Κόσμου ως η Πόλις· έλεγε και βιάζετο
Να επιστρέψει στο σπίτι του που το
Χρησιμοποιούσε ως μια σκηνή στο
Άπειρο
Και επί της ορισμένης, πεφραγμένης
Τόσον, διέκτασης ωρών, των λεπτών
και των δευτερολέπτων
σε ένα αλύγιστο έρκος
της ανάγκης
Που περιέβαλε την όλη ανθρωπότητα
Και της επέτρεπε σε μικρές δόσεις κάθε
φορά
το νέκταρ της έννοιας·
Οι θεοί, οι ήρωες, οι άνθρωποι, έλεγε,
Η νόσος της Ιστορίας, ξαναέλεγε, εξ
αυτής προσδοκούμε
Να περιφανούν άθικτοι οι ερχόμενοι
Αιώνες από έναν τροχό θανάτου που
στις τόσο
Ακριβείς περιστροφές του γύρω απ' την
Φυγόρρυθμη λάμψη και σκιά της ζωής
Ανασφαλίζει την ωρολογιακή εποποιία
Του θεού στο ελεεινά ανθισμένο όραμα
της θνητότητας·
Κατέληγε ενώ είχε φτάσει σχεδόν έξω από
Το σπίτι του· ο ουρανός ήταν διαυγής όσο
Και ο νους του
Και οι δρόμοι τόσον αραιοί από διαβάτες
Όσον και η επιστήμη του από πρόσφορα
καταφύγια·
Τζιαμπαττίστα,
Άκουσε την φωνή της γυναίκας του να
Τον καλεί· σε αναζητούσαν όλη μέρα οι
ακόλουθοι του βασιλιά,
Στο Πανεπιστήμιο δεν ήσουν, εδώ δεν
Σε βρήκαν, μου 'παν ότι σε χρειάζονται,
πού ήσουν,
τον ρώτησε με έκδηλη ανησυχία·
Μια απογευματινή επίσκεψη στο μέλλον,
Τερέζα, της είπε τότε αυτός· αλλά κι εκεί
δεν βρήκα
παρά ελάχιστους
να περιμένουν·
Και έσυρε την πόρτα πίσω του τόσο
Απαλά,
Αφήνοντας την σχεδόν μισάνοιχτη
Προς τον ισχνό βόμβο της πόλης
Σα να περίμενε
ανά πάσα στιγμή
Να έλθουν από μακριά στο χρόνο
Οι άγνωστοι προσκεκλημένοι της
σκέψης του
Την βαρειά σιδερένια θύρα της
Καθημερινότητάς του ποτέ μην
χειριζόμενος
ως φράγμα προς το αιεί ανυπόμονο
μέλλον·
