Θα ξεπεράσει τον θρύλο της Jacqueline du Pré ; Δύσκολο, αλλά τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Ισχυρό ταλέντο, υψίστη τεχνική και ερμηνευτικό πάθος διαθέτει πάντως και φυσικά όλον τον καιρό μπροστά της.
Σίγουρα μια από τις μεγαλύτερες τσελλίστριες του καιρού μας, αν όχι η κορυφαία.
Στο podium ο Daniel Barenboim που διευθύνει την Berliner Philharmoniker.
Στο podium ο Daniel Barenboim που διευθύνει την Berliner Philharmoniker.
Όσο για το κονσέρτο του Elgar καθεαυτό, τι να πει κανείς. Προσωπικά, το θεωρώ ως το ύψιστο κονσέρτο για τσέλλο που εγράφη ποτέ στην ιστορία της κλασσικής μουσικής. Ένα από τα σπάνια και πλέον υπέροχα έργα του ύστερου ρομαντισμού της βρεττανικής μουσικής. Ανεπανάληπτο. Κοντά, επίσης, σε αξία και μοναδικότητα έμπνευσης, και εκείνο το αριστουργηματικό του Schumann, από μια άλλη εποχή βέβαια, εκείνη της κύριας περιόδου του ευρωπαϊκού ρομαντισμού (ποιος μπορεί να ξεχάσει εδώ τις ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ερμηνείες ενός Pierre Fournier; ).
Σε κάθε περίπτωση όμως το κονσέρτο του Schumann καίτοι απαύγασμα, θα μπορούσε να πει κάποιος, της ρομαντικής αντίληψης στην φόρμα ενός κονσέρτου για τσέλλο, είναι ωστόσο πολύ πιο "τεχνικό" και απαιτεί το μέγιστο της δεξιοτεχνίας από έναν τσελλίστα. Το κονσέρτο του Elgar δεν έχει τόσες τεχνικές απαιτήσεις (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι εύκολο, κάθε άλλο)· προσανατολίζεται κυρίως σε μια εκφραστική του πάθους.
Μπορείτε επίσης να δείτε από παλαιότερη ανάρτηση σε αυτό το ιστολόγιο, τρεις διαφορετικές performances του κονσέρτου του Elgar, ανάμεσα τους και μια της θρυλικής Jacqueline du Pré, της μεγαλύτερης ίσως τσελλίστριας στην ιστορία της κλασσικής μουσικής.
Επιστρέφοντας στην νεαρή Alisa τώρα, μπορείτε ακόμα να παρακολουθήσετε στο δεύτερο βίντεο που ακολουθεί, το πρελούδιο από την Cello Suite No.3 του Bach, σε soundcheck.
Φυσικά, καθίσταται αμέσως φανερή η διαφορά αντίληψης στο παίξιμο του τσέλλο πάνω σε μια σύνθεση του αυτοκράτορα του μπαρόκ, όπως ήταν ο Bach, σε σχέση με μια σύνθεση ενός ύστερου ρομαντικού συνθέτη, όπως ήταν ο Elgar.
Κατά την μπαρόκ περίοδο τα έγχορδα σπάνια παίζονται με vibrati, ενώ η αντίληψη του πρώιμου, κύριου και ύστερου ρομαντισμού στην κλασσική μουσική τα θέλει κατά κανόνα πανταχού παρόντα στις συνθέσεις.
