Monday, July 4, 2011

PROTOGLOT

Γουίλλιαμ, εσύ είσαι ο όρμος μιας
Τόσο λησμονημένης αρχαιότητας

Στο μέσον μιας εποχής της οποίας
Η επιφάνεια τετάρακται ωσάν μια

Παγκόσμια κρούστα από λέξεις που
Αναρραγίζει στο φως των εθνών, και

Σπάζει κάθε συμβόλαιο ανάμεσα στον
Θεό και τον ηγεμόνα όπως το ξέρουμε

έως σήμερα·

Μα πραγματικά η Γαλλία είναι πλέον
Μια ήπειρος από μόνη της και όλα τα

'Αλλα έθνη ακολουθούν

Ενώ οι Πρώσσοι φιλόσοφοι δεν είναι
Παρά οι βιογράφοι της· και η Αλβιών,

Γουίλλιαμ,

Αυτή, θα είναι καταδικασμένη εφεξής
Ν' αποξενυχτάει στους αιώνες τη σωρό

του Κρόμγουελ

στα

Εγχειρίδια του νόμου του Μιντλ Τεμπλ,
Όταν οι ποιητές της μόνο θα θυμούνται

Πως μπορείς φωτιά να ανάπτεις επί του
Ουρανού τρίβοντας λίθους αιωνιότητας

μέσα

Στα μαγικά φωτοστέγαστρα του μυαλού,
Που στ' αλήθεια, Γουίλλιαμ,είναι ο μόνος

θεός

Για

Όποιον ηξεύρει ν' αφαιρεί ορθώς από το
Ήσσον του εγκοσμίου φαίνειν το πλείον

της

απόκοσμης ουσίας,

Έλεγε ο σερ Τσαρλς Γουίλκινς

Στον άνθρωπο που προσπαθούσε επί τόσα
Έτη πολλά να συντάξει ένα μεγάλο λεξικό

της Εδέμ·

Και ο δρόμος σου από το Λονδίνο προς
Την Καλκούττα, για σένα δεν είναι άλλο

Παρά ένα πυρ των άστρων όταν καθεύδει
Σε μια ανέσπερη νύχτα των ανθρώπων και

τους υπομνηματίζει

Μια ενότητα που οι ίδιοι δεν γνωρίζουν αν
Πρέπει να την ψάξουν στο παρελθόν ή σε

Ένα από τα υποψήφια μέλλοντά τους· και
Οι σαράντα μία γλώσσες που ομιλείς, φίλε

μου,

Αυτές είναι το περιστύλιο ενός ναού στον
Οπού άρτι είσαι μεν ο ιερέας, όμως, όχι

Πολύ μακριά στο χρόνο οι άνθρωποι θα
Σε κάνουν προφήτη ενός οράματος που

Είναι τόσο

Παλαιό όσο και τα νεολιθικά γεννητικά
Φωνήεντα των Κασπίων υδάτων, μα και

Τόσο σύγχρονο όσο και τα σύμφωνα που
Συνάπτει η Ευρώπη με τον Ροβεσπιέρρο

Που την δική σου ηχολαλία της αιώνιας
Γλώσσας την έχει καταστήσει ήδη έναν

πανεθνικό

Τροπικό του θανάτου στη σφύζουσα από
Τρόμο και φωτιά μία κάθε φορά και για

πάντοτε

στιγμή της ελευθερίας·

Έλεγε ο σερ Τσαρλς Γουίλκινς, ενώ λίγο
Πιο πέρα ο άνθρωπος που προσπαθούσε

Να βγει οριστικά έξω από την σκοτοδίνη
Χιλιετηρίδων ήταν ανάστατος και έδειχνε

σαν να επιχειρεί εναγωνίως να βρει κάτι·

Και εσύ θα είσαι πάντα εδώ αναζητώντας
Τίποτ' άλλο απ' το να μετατρέψεις τα ίχνη

του

Μάρκους Ζουέριους

Σε βήματα ζωντανού ανθρώπου σε μιαν
Εγκεφαλική γιορτή της υδρογείου, στην

Οπού η νύχτα του θεού δεν θα σημαίνει
Αυτομάτως και σκοτάδι στους θνητούς

Και η ημέρα των ανθρώπων δεν θα είναι
Παρά φως του ουρανού σε αναδρομική

εδεμιαία ισχύ

Από χρόνους βυθισμένους στην άβυσσο
Του Μύθου τόσο, όσο και το όνειρο μιας

ποίησης ομιλούσης

μέσ' από την σιωπηλή

κινουμένη άμμο της αλήθειας·

Κατέληγε η φωνή από απέναντί του ενώ
Ο ίδιος φαινόταν να μην ακούει καθόλου

πλέον·

Δεν τακτοποίησα σήμερα τα βιβλία σας,
Σερ Τζόουνς, του έλεγε ο υπηρέτης του,

Δεν

Ξέρω πού μπορεί να είναι η σανσκριτική
Γραμματική που ψάχνετε, αφήνοντάς τον

σαστισμένο,

Να κοιτάει με βλέμμα χαμένο και επίμονο
Μαζί από το παράθυρό του, την ολοένα

Επεκτεινόμενη μεσημβρία του ουρανού,
Που φωτοβολούσε τόσο αρχαϊκή όσο και

ο ίδιος,

Μιαν αλάθητη γραμματική των υψών μην
Ηξεύροντας ακόμα πώς να την μεταφράσει

Καταδικασμένος να αφήνει συνεχώς μιαν
Παναιώνια κληρονομιά, σε διαρκή όμως

εκκρεμότητα,

Το εκμαγείο της μίας γλώσσας του κόσμου
Και το θάμβος ιερατικό της αποξεχνώντας

Στα με ανησυχούσα την προσμονή ζωής και
Χιλιάκις ατάκτως στοιβαγμένα

στους διαδρόμους της Ιστορίας

Πλήθη του ομιλείν·