Ο κόσμος κάποτε δεν είναι παρά ηΜία εκκρεμότητα του πνεύματος,
όταν η
Υδρόγειος στέγη της βεβαιότητας
Άλλο δεν σκέπει στους αιώνες από
την εσώτερη νύχτα ψυχής
σε κάθε έναν άνθρωπο
ξεχωριστά
Και όταν οι θύρες του χρόνου είναι
Πάντοτε ανοιχτές στη λαίλαπα της
Ιστορίας·
Ώστε ευρέθησαν οι άνθρωποι ξανά
Παγιδευμένοι σε μια γήινη πατρίδα
μία εποχή
μία γλώσσα
Και
Με μηδένα των ηγεμόνων να ηξεύρει
Πώς κινείται η γη γύρω από τον ήλιο
της ανάγκης
Και πώς ο ήλιος περιστρέφεται γύρω
Από τον altissimo poeta όταν αυτός
αποφασίζει
Να
Ανυψώσει μια νέα ποιητική Βαβυλώνα
Στα νοητά ερείπια της υλικής πρώτης·
Μα αλήθεια,
κίνηση
Τόσο ιερόθυμη, πειστήριο του δαίμονα
Και κατακράτηση του μέλλοντος από
'ναν πρώιμο άγγελο του φωτός,
Που από μόνη της
Αναδιανέμει κάθε μνήμη και λήθη και
Ισχύ ευφυίας στους ορατούς καιρούς
Με όρους ενός συντηρητή κολάσεων,
Καθαρτηρίων και των παραδείσων, ότε
Χίλια χέρια είναι αμφίβολο αν μπορούνε
Να σηκώσουν από το έδαφος την βαρεία
πέτρα της Summa Theologica
που έδεσε ο πιστός Θωμάς
Στον λαιμό μιας αδίστακτης όσον αφορά
Τους αβυσσώδεις δισταγμούς της, εποχής·
Μήτε η κοσμία πρώιμη της αναγέννησης
Προοπτική των Γιβελίνων, ούτε η μανία
Σηπτική των κλειστοφοβικών της Ιστορίας
Μαύρων Γουέλφων, μηδέ και οι ελαφρές
Στιχουργίες του καιρού του μπορέσαν να
Καλύψουνε το ακριβό μέσα στα σπήλαια
των αιώνων φως του·
Και η Βεατρίκη,
Η Νύμφη Ιστορία σε αναμονή·
Στα απώτατα όρια του χρόνου θα είναι
Πάντα νέα, όταν ο Λόγος καταφθάνει
κάποτε
σε αναντίρρητη ισχύ
καθυποταξίας του πραγματικού
Προς όφελος του ίδιου πάντοτε ονείρου
Που 'ξ αρχής κόσμου και αφήγησής του
εμμένει
σε χρυσαφένια ποιητική ορμή·
