Η αυλή του κάστρου ήταν γεμάτη απόΖονγκλέρ και μενεστρέλ που όλην την
νύχτα
Διασκεδάζανε τον νεκρό βασιλιά, που
Τον είχαν καθίσει ξανά στον θρόνο του,
Λουί,
Του έλεγαν και χοροπηδούσαν
γύρω του
Σαν φλόγες φωτιάς σε τρέλλα χαρωπή
Με δίχως μεγάλη βιάση να καταπιούνε
το παλάτι
μονομιάς,
Λουί, η θάλασσα δεν στέλνει πια οψάρια
Στα δίχτυα και στους αγρούς φυτρώνουν
μόνον
πέτρες κοφτερές,
Του έλεγαν ενώ αυτός τους παρατηρούσε
Παγερά έκπληκτος, αν και το βλέμμα του
Δεν έπεφτε ακριβώς επάνω τους·
Μόνον εσύ Λουί μπορείς να αναστήσεις
Τον κόσμο, έλεγαν στον νεκρό βασιλιά,
Η δική σου παρουσία και όχι αλλουνού
Την εύνοια θα μας επιστρέψει του θεού,
Ότι πάσα η χώρα μοιάζει να κείται στα
Πόδια σου πιο νεκρή απ' όσο είσαι εσύ
Και οι άνθρωποι δεν πλησιάζουν πλέον
Στα παράθυρά τους φοβούμενοι μην
κολλήσουν άγνωστο λοιμό
φερμένον απ' τη Δαμασκό,
Του ανεκοίνωναν και εύθυμα χορεύανε
Και τραγουδούσανε με αγωνία διακριτή
ωστόσο
στα μισοσβησμένα απ' το σκοτάδι
πρόσωπά τους,
Άνοιξε, Λουί, την χώρα μας ξανά στον ήλιο
Και την νύχτα διώξε μακριά 'πό μας, ότι οι
Άνθρωποι και τα φυτά στο φως μονάχα της
Ημέρας την ζωή βλασταίνουν, είπαν ξέπνοα
Και σπρώξαν ένα τόπι προς το μέρος του
Που φάνηκ' αίφνης σαν να το κλώτσησε
ο βασιλιάς
μηχανικά κι αφηρημένα
πάλι πίσω·
Ο βασιλιάς είναι ζωντανός, ανεφώνησαν
Τότε οι τροβαδούροι, και έπιασαν το τόπι
με τα χέρια τους
Και το υψώνανε θριαμβευτικά προς το
Πλήθος σαν σε τελετή αποκεφαλισμού,
Που τούτη την φορά επιζητούσε την ζωή
Να επικολλήσει κι όχι ν' αποκόψει απ' τον
κατάδικο,
Ενώ στο άκουσμα του νέου ηχούσαν οι
Ζητωκραυγές αδιάκοπα από την πλήρη
της Προβηγγίας επικράτεια,
Χωρίς διόλου να σκέφτονται να βρούν
Άλλον λαιμό ανάμεσα στους θνητούς
για να φορέσουν το κεφάλι
που κρατούσανε στα χέριά τους
Ως τρόπαιο παρμένο μήτε από θάνατο
Μηδέ κι από ζωή, αλλ' από μια ποίηση
που ο ουρανός
Ξεχνάει πάντα ανάμεσα σ' αυτά τα δύο,
Σαν φως αναμμένο και σε γιορτή η που
την νύχτα της στην γη
δεν τελειώνει ποτέ·
