Ελέγετο πως η πόλις εκτίζετο επίΑιώνες αδιαλλείπτως, απ' αρχής
Σχεδόν της Ιστορίας, οι άνθρωποι
Δεν κατοικούσαν πουθενά αλλού
Ει μη πέριξ αυτής στην έρημο· θα
Εισέλθουμε κάποτε, έλεγαν, στην
πόλη αυτή
Και τότε ο βάσανος του χρόνου θα
Καταπαύσει· και τόση η μνήμη του
Θανάτου που τον βάραινε, ευθύτατα
Θα αποσβεσθεί ωσάν η σκιά εφιάλτη
Ενώπιον της εωθινής εγρήγορσης σε
Κείνους τους δρόμους και τις πλατείες
μόνον
της πόλεως
της μεγάλης,
Περιμένουμε, έλεγαν, θα περιμένουμε,
Κάποτε, δεν μπορεί, οι όλες εργασίες
Της οικοδομήσεως θα περατωθούνε
Και μαζί με αυτές θα παύσουμε πια
Και εμείς, να κατασκηνώνουμε επί
Τοσούτον ενιαυτόν γύρω απ' αυτήν·
Νομάδες βίων σε ατέρμονες σπείρες
Ενός σκυθρωπού ουρανού από πάνω
Μας, όπως και να' χει όμως πλάνητες
Μιας
Ισχυρότερης αλήθειας που ακόμη δεν
Γνωρίζουμε, αλλ' η εντύπωσή της μένει
Στον νου μας αλώβητη, από τότε που
Δεν τηνε συναντήσαμε ποτέ, έλεγαν
Και συνωθούνταν κατά πληθυσμιακές
Ομάδες στα περίχωρα της άδειας πόλης
Και σε ουδέν παραξενεύονταν που ήχος
Κτίσης διόλου δεν ακούγοταν να 'ρχεται
απ' εντός της·
Η δε πόλις καίτοι φαινόταν ήδη έτοιμη
Να παραδοθεί στους κατοίκους της γης
Εν τούτοις παρέμενε ακόμα κλειστή· και
Ολοένα αυξανόταν η αναταραχή απ' έξω
Ενώ οι διαμαρτυρίες και τα παράπονα
Καλύπτονταν όπως πάντοτε από τους
Οχληρούς κρότους και θορύβους του
Χρόνου καθώς διεσάλευε τις σκηνές
των κρατών
και τακτικά αναδιέλυε τα πλήθη
στην έρημο·
Όμως στον όλο διηνεκή αναβρασμό,
Το κέντρο του κόσμου και η πόλις εν
αυτώ παρέμεναν
σε ησυχία,
Τοσαύτη ησυχία μάλιστα, που έκανε
Κάποτε τους έξω θορύβους να ηχούν
σαν ένας
Παράπλευρος βίος, ακατονόμαστος,
Δίπλα σε τοπίο που καίτοι δεν εφάνη
πως εξεδήλωσε ζωή ποτέ,
Παρ' όλ' αυτά δεν έπαυσε ούτε για μια
Στιγμή, ν' αναπαρακολουθεί πάντα τα
πράγματα γύρω του
Σαν λάμψη αγνώστου κρίσεως από ένα
Μέλλον που 'ταν ήδη εδώ, και αφημένο
στην σκληρή επιφάνεια της οικουμένης,
Την αχανή μαγεία του γήινου σάλου και
Τις ιερές θνητές μορφές μην τολμώντας
να ενοχλήσει
με τέλος οριστικό·
