Sunday, December 5, 2010

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Εν τέλει η ημέρα της Δημιουργίας
Έφθασε· και σωριάζαν κάτω στο

Δάπεδο με βαρύ γδούπο τα μεγάλα
Κασόνια που περιείχαν ολόκληρο

Τον πληθυσμό της ανθρωπότητας·

Από εκεί σηκώναν τακτικά και από
Έναν και τον πετούσαν με κλωτσιές

έξω

στη

ζωή·

Εκείνος αφού παραπατούσε για ώρα
Μην μπορώντας να πιαστεί από κάτι,

Προσποιείτο κάποτε ότι βάδιζε ευσταθώς
Για να μπορέσει επιτέλους να χαθεί στο

δάσος

που

δεν τον περίμενε καν·

Πέρασαν δευτερόλεπτα, ίσως και αιώνες
Και αφού είχαν βγάλει πολλούς έξω από

τα κασόνια

Βρήκαν

Κάποια στιγμή έναν μισοπεθαμένο στην
Άκρη ενός κασονιού, εσύ δεν θα βγεις να

περπατήσεις έξω;

του έλεγαν

Δοκίμασε να περπατήσεις, του ξαναέλεγαν,
Το δάσος είναι για όλους, όχι μόνο για τους

ζωντανούς,

του αποσαφήνισαν

Όμως

Εκείνoς δεν αποκρινόταν στα λόγια τους,
Φαινόταν μεταξύ ζωής και θανάτου κάτι

να

αναμένει

ακόμα

Ενώ οι θόρυβοι από τα υπόλοιπα κασόνια
Δίπλα του, δεν κάναν εφικτό να ακουστεί

το μουρμούρισμά του,

Τι είπες; τον ρωτούσαν, ξαναπέστο

δεν ακούγεσαι,

Του έλεγαν, ενώ το δάσος απέναντι έδειχνε
Σαφώς πως είχε αρκούντως πληρωθεί από

τις ανθρώπινες

παρουσίες

Ώστε

Οι μάλλον ολίγοι πλεονάζοντες επέστρεφαν
Πίσω για να ξαναμπούν στα κασόνια, ελέχθη

τότε

Πως αυτό ακριβώς εκλήθη και θάνατος στην
Ανθρωπότητα εν πρώτοις, όμως ήταν φανερό

Πως με την πάροδο της ώρας και των αιώνων
Καθίστατο αδύνατον λόγω της ακαταστασίας

Να ξαναβρούν οι επιστρέφοντες τα παλαιά
Κασόνια τους και να χωθούνε πάλι μέσα τους·

Ηναγκάζοντο γι αυτό, έλεγαν οι ιστορικοί
Αργότερα, να ξαναδοκιμάσουν την είσοδο

στο δάσος

Αυτή τη φορά πετώντας, γιατί θέσεις ορθίων
Μέσα εκεί, δεν υπήρχαν άλλες· και κινούσαν

με μια

Κάποια μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα
Προς το κόσμο των πτηνών, είναι αλήθεια,

Την πλήρη αφομοίωσή τους ωστόσο από
Αυτόν το εμφανές ύψος και το ανθρώπινο

βάρος τους

πιθανώς

αποτρέποντας,

Αφήνοντάς τους οιωνεί εκεί ανάμεσα σε
Δύο κόσμους και σε λαμπρή αμφιβολία·

Όσοι, τόσοι, οι που εκλήθησαν μετέπειτα
Και Ποιητές·