Και όμως, υπάρχει πάντα ένας ήλιοςΚρυμμένος μέσα στο μετρό, Άινχαρντ,
έλεγε
Ο ζητιάνος με την βασιλική κορώνα στο
Κεφάλι του προς τον βιογράφο του που
Κοιμόταν μέσα στο μετρό του Παρισιού,
Ξύπνα, Άινχαρντ, ομιλώ, του ξαναείπε,
Μα, ορίστε, εγώ σου λέγω σαφώς πως η
Ευρώπη δεν προκύπτει από τίποτε άλλο
εκτός
Από μία νύχτα αναρχίας στα μυαλά των
Ανθρώπων, πες μου εσύ, πόσο μπορείς
να ζήσεις χωρίς
Θεό, Άινχαρντ, χωρίς ακριβώς γι' αυτό να
Καθυποτάξεις τα έθνη και τους λαούς σε
Μια σκυθρωπότερη αλήθεια του θανάτου,
Και την ίδια την ζωή να μετατρέψεις από
Πανδοχείο σε μνημείο, -μα τι κοιτούν αυτοί
Οι Σαρακηνοί επάνω μου και ποιος ακριβώς
ο προορισμός τους,
ρώτησε
Αίφνης και έδειξε δυο τρεις περαστικούς
Με κελεμπίες οι οποίοι τον κοιτούσαν ως
Αξιοπερίεργο με την κορώνα στην κεφαλή
Και τα ρακόσυρτα ρούχα, έκανα σπουδαίες
Εκστρατείες εναντίον τους, Άινχαρντ, μα
Αυτοί είναι κιόλας στο Παρίσι, όμως είμαι
κι εγώ στο Παρίσι,
Και αν στ'αλήθεια τούτη η ήπειρος άλλο
Δεν απέμεινε παρά μόνον το παιγνίδι του
Δαίμονα
Τότε ακόμη περισσότερο αλήθεια είναι
Πως ο άνθρωπος περπατάει πάντοτε με
την
Πλάτη του γυρισμένη ούτε προς το μέλλον
Ούτε προς το παρελθόν αλλά προς την ζωή·
Ό,τι δεν ζει ο άνθρωπος το αποτελειώνει
Ο ηγεμών, Άινχαρντ, ιδού οι τόσες αλλαγές
Των συνόρων μέσα στους αιώνες τίποτε
Άλλο από μια δικαιολογία παραπλάνησης·
Μηδέ ο ηγεμών, μήτε κι ο σκλάβος δεν θα
Έβρισκαν κάτι το ελκυστικό σε αυτές ει μη
Οι μακρινές σκιές τους από κάποια χώρα
Δαιμονική που ακολουθεί και προσροφά
την γαία
σαν μέδουσα της Πτώσης·
Όμως το τέλος της Αυτοκρατορίας είναι
Κοντά, έλεγε ο κλοσάρ-αυτοκράτωρ στον
Βιογράφο του, και άρχισε ξαφνικά προς
Μεγάλη έκπληξη των γύρω περαστικών
Να αιωρείται πάνω από το έδαφος· ας
Με κατεβάσει κάποιος από εδώ, ψέλλισε
Έχοντάς τα χαμένα, Άινχαρντ, Άινχαρντ,
Φώναξε στον βιογράφο του με φωνή πιο
Απόμακρη και από την αμαξοστοιχία που
Δεν ερχόταν ακόμη, Άινχαρντ, εγώ δεν
είμαι άγιος,
Εγώ είμαι ο τυπικός άνθρωπος που ξέρει
Κάτι λίγο από την ζωή και κάτι λιγότερο
από τον θάνατο,
Του είπε ενώ παρέμενε στον αέρα, καθώς
Ο βιογράφος του αποτύπωνε επιμελώς τις
Λεπτομέρειες της σκηνής στα χαρτιά του,
Ο δε αυτοκράτωρ καίτοι δεν φαινόταν να
Συνηθίζει πλήρως την νέα κατάστασή του,
Ελέχθη πως διεκδίκησε σε κάθε περίπτωση
Όχι την πατρότητα της Ευρώπης αλλά την
Υιοθεσία μιας δικής του πιο προσωπικής
αλήθειας
Που οι αιώνες δεν τον άφηναν να την δει
Και επιχειρούσαν να την αποκλείσουν έτι
περισσότερο
Με μιαν αγιότητα που χωρίς να είναι ό,τι
Πιο ενοχλητικό, εν τούτοις ήτανε μάλλον
Χρονοβόρα και καθόλου συναρπαστική·
Μα κυρίως δεν φαινόταν να υπόσχεται
Και κάτι άλλο πέραν από συσσώρευση
Χρόνου πάνω σε χρόνο στο ίδιο σημείο
αναμονής του μετρό
Ώσπου να περάσει η αμαξοστοιχία του
Ουρανού από την σήραγγα της Ιστορίας
μια και καλή
σαν παιδικό τραινάκι σφύζοντας
ολοταχώς
Προς το πάρκο της ενήλικης χαράς·
