Αφήστε με Kύριε επιτέλους κάτω,
Έλεγε νευρικά ο ηλικιωμένος προς
τον
ουρανό
στο μέσον του δρόμου
Κάνοντας χειρονομίες εικονικού
Απεγκλωβισμού, αρνούμαι, Κύριε,
Τον μεταφυσικό γερανό Σας που Σεις
Οίδατε από ποια κρύπτη του σύμπαντος
Αναμένει να με αρπάξει εν τω μέσω του
Κόσμου και να με μεταφέρει σε επέκεινα
ύψη
Χαμηλότερα της ζωής, πιο χαμηλά δεν
Γίνεται, κάτω και από αυτό το χώμα
ακόμη,
Έχω ωστόσο την εντύπωση
Πως ο θάνατος είναι κατά κανόνα
Εμπρόθετος ενώ η ζωή μάλλον
εκπρόθεσμη
Μπορεί να σου πάρει πραγματικά
Μια ολόκληρη ζωή, και στη θέση της
τίποτε άλλο
Εκτός από το κενό αέρος στα ύψη του
Θανάτου, φαίνεται ότι ξαναπεφτούμε
προς
την
γη
Όμως η γη ποτέ δεν πέφτει προς εμάς
Λιγότερη ή περισσότερη, είναι πάντα
Φρικαλέα ίδια στην τροχιά της γύρω απ'
Τον δεσπότη ήλιο των επιθυμιών μας, α,
Είμαστε όλοι σε διαβολική τροχιά και
Κυκλοφοριακή συμφόρηση γύρω από
εμάς τους ίδιους
Κύριε,
Φώναζε ο ηλικιωμένος προς τα ουράνια
Ενώ δίπλα του τα αυτοκίνητα κορνάραν
Και κάποιοι εκ των οδηγών προβαίναν
Σε άσχημες χειρονομίες αναζητώντας
μιαν
έξοδο,
Και εγώ ο ένας άνθρωπος μέσα στην όλη
Ταραχή των θανάτων και των γεννήσεων
συνέχιζε να αναγγέλει,
Εγώ σας λέγω Κύριε, πως και αυτός ο μέγας
Θάνατος πλείων της ζωής δεν λογίζεται από
εμάς
και ας νέμεται
και ας αναδιανέμει
κι ας λέγεται ότι αφορά μόνο τους άλλους,
Ακόμα και αυτόν μπορούμε κάπως να τον
Αναβάλλουμε, την ζωή ωστόσο όχι, αυτή
αφορά μόνον εμάς
και καθόλου τους άλλους,
Δεν είναι δις εξάλλου ούτε τρις, είναι άρπαξ
Η ζωή· δεν είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να
σου
συμβεί
Είναι ωστόσο ό,τι χειρότερο εάν δεν σου
Συμβεί, είναι μια άλυτη λύση πάντοτε,
Έλεγε και χαμογελούσε σε έναν οδηγό
Που τον έβρισε, περάστε κύριε, του είπε,
Ενώ κατεκάθιζε με τα ασθενικά χέρια του
Το καπώ του αυτοκινήτου, περάστε, του
Υπενθύμιζε ξανά, ο οδηγός ωστόσο δεν
Αποφάσιζε να αναπτύξει ταχύτητα μην
Και χτυπήσει τον άνθρωπο της παρομιλίας
Μπροστά του, μα δεν καταλαβαίνετε τι
σας λέω
κύριε, -ούτε Εσείς Κύριε-,
του 'λεγε,
Όμως εκείνος τον κοίταζε ακόμη σαν
Υπνωτισμένος μην επιχειρώντας κάποια
κίνηση
ενώ
μια
Εξοστρακισμένη κάφτρα τσιγάρου από
Τ' ανοιχτό παράθυρο άλλου αυτοκινήτου
Στην λαμπρή παρακειμένως τροχιά της
Ωσάν λιλιπούτειος κομήτης απέφυγε και
τους δυο
αν και
Όχι τόσο σχολαστικά· εκεί ανάμεσά τους
Έρμαιο ποταπό μίας τυχαίας κίνησης
Και λείψανο μικροσκοπικό μιας βίασης
Ανθρώπου να φύγει, ανθίστατο ακόμα
να σβήσει
όχι ενθέρμως ωστόσο·
Τα δε ογκώδη μεγέθη δίπλα της ανθρώπων
Και αυτοκινήτων ουδόλως συνωστίζοντο
Προς αυτήν
Αλλά συνωθούντο σε προαιώνια αμέτοχη
Συναλληλία όσο και ο ουρανός για αυτά
από πάνω τους,
Την πλήρη δε αποκατάσταση
της κυκλοφορίας
Φρόντιζαν όλοι να μην την αναλαμβάνουν
Αν και η τοσαύτη επινίκιος σιγουριά τους
δεν
φαινόταν
Να εγγυάται κάτι επιπλέον από το
Θέαμα του ανοιχτού δρόμου μόνον
ξανά
