Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ

Αυτό κι αν είναι ανησυχητικό,
Είπαν ολόξαφνα μέσα στον

ύπνο τους,

Καίτοι βάλαμε το ρολόι να μας
Ξυπνήσει στις επτά ακριβώς

Εν τούτοις φαίνεται μάλλον πως
Ο μηχανισμός ξαστόχησε του

σκοπού

Και παραμένουμε κοιμισμένοι
Στη κλίνη μας, το ραντεβού

που είχαμε

βεβαίως θα ματαιωθεί

Και τα νέα τεκταινόμενα το δίχως
Άλλο θα καθυστερήσουν να συμβούν

Το ελάχιστον για μία ημέρα, κατέληξαν
Και εν πλήρη υπνώσει άλλαξαν πλευρό

στον ύπνο τους

ενώ ταυτόχρονα

Διαβάζαν τις εφημερίδες και πίναν
Παγωμένο καφέ, και τα χαρτιά που

τους ανέμεναν

ήταν ήδη πολυάριθμα,

Α να και η σωρός του προγονικού
Χάρτου, σκεφτήκαν, πρόκειται σαφώς

Για το αποτέλεσμα αιώνων, τη σκληρή
Δοκιμασία του ανθρώπου έναντι του

περιβάλλοντός του

Όπως μαθαίναμε και στο σχολείο, και
Ξανάλλαξαν πλευρό στον ύπνο τους,

Αυτά τα μαζεμένα χαρτιά που τόσο
Παθητικά θα δεχθούν την έγκριση

και την υπογραφή μας

μάλλον μοιάζουν σαν το ραντεβού

που είχαμε

Και ανεβλήθη γιατί ακόμα κοιμόμαστε,
Ή πιθανώς να είναι κατά κάποιο τρόπο

η αιτία

που δεν χτύπησε

το ξυπνητήρι,

Είπαν κι ασυναίσθητα κλωτσήσαν
Τα σκεπάσματα 'πό πάνω τους

Καθώς έκαναν νόημα σε κάποιον
Να φέρει την επομένη στοίβα,

Ενώπιόν τους πάντα ονειρευόμαστε
Κάτι που τη τελευταία στιγμή και

αυτό

ακόμα και αυτό

μεταπηδά σε ύπαρξη

Χωρίς να έχει ανάγκη να υπάρξει

Υπολείπεται βεβαίως σε παράσταση
Ζωής, ωστόσο ομολογούμε άνετα

ότι μας μαγνητίζει

με τη σίγουρη

υποταγή και αυτοπροσφορά του

Καίτοι ποτέ δεν φάνηκε να έχουμε
Το όνειρο στα χέρια μας διαθέτουμε

ωστόσο

την μηδέποτε εκλιπούσα

τακτική επιτραπέζια

συνόψισή του,

Και φάνηκε σα να ανοίγαν ένα
Λιπόθυμο μάτι για να το κλείσουν

ξανά,

Ο άνθρωπος υπάρχει για να καταλήξει
Σ' ένα ωραίο έγγραφο, συμπέραναν,

Κι η ζωή του για να κατασταλάξει σε μία
Ακόμη πιο ωραία υπογραφή, βεβαίωσαν

Επιτέλους γελαστά κι εκείνη τη στιγμή
Ακούστηκε ένα ανήσυχο "γκαπ" απ'το

ρολόγι

που κατά τα άλλα

συνέχισε να σιωπά

Η ΘΕΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ

Συγγνώμη για την ενόχληση, είπε ο
Επιβάτης στον διπλανό του, θα ήθελα

ν'ανοίξω λίγο

το παράθυρο

να δω τη θέα έξω από το τραίνο,

Δεν υπάρχει καμμιά θέα έξω, αντέτεινε
Ο άλλος, ματαίως θα το επιχειρήσετε,

δεν θα δείτε

τίποτα,

Λογικά αυτό δεν στέκει, επέμεινε ο
Πρώτος, ασφαλώς κάποιος χώρος

υφίσταται

Και είναι εύλογο να υποθέσει κανείς
Πως θα πληρούται αντικειμένων

φυσικών και τεχνητών

Άλλωστε είναι αδύνατον να νοηθεί ότι
Το τέρμα του υλικού μας χώρου είναι

εντός του τραίνου

και πέραν αυτού ουδέν,

Μην εξάπτεσθε, του είπε τότε ο
Συνομιλητής του, θα μπορούσε

βέβαια το τραίνο να είναι το πέρας

ωστόσο

Αυτή η εκδοχή απορρίπτεται όχι γιατί
Δεν είναι πειστική κάθε άλλο

αλλ'επειδή

δεν είναι απίθανη

Και όλοι γνωρίζουμε καλώς πως
Μόνον το απίθανο είναι πιθανό,

Τελικά γιατί δεν υπάρχει θέα έξω,
Αντίθετα με ό,τι διατείνεται η κοινή

λογική;

αγρίεψε ο αιτών επιβάτης,

Δεν ξέρω, ήταν η απάντηση,
Κανείς δεν ξέρει, υποθέτουμε

μόνον

πως ταξιδεύουμε και

θέμα θέας καίτοι θα 'πρεπε να τίθεται

εν τούτοις δεν τίθεται

Τι εννοείτε υποθέτουμε; ούτε ότι
Ταξιδεύουμε δεν είναι σίγουρο;

Δυστυχώς ούτε αυτό, ακούστηκε
Η εξώκοσμη απόκριση, αν και

κατά κάποιο

τρόπο

είναι βέβαιο

Ποτέ δεν μας έμεινε κάτι άλλο στα χέρια
Ει μη η οπτική βεβαιότητα ενός ταξιδιού

που κινδυνεύει να χάσει το αξιόπιστο

της ύπαρξής του

Απ' το έτσι κι αλλιώς αμφισβητούμενο
Της ύπαρξης καθ' εαυτής,

Θέλετε να πείτε πως δεν υπάρχουμε
Και συνεπώς δεν υφίσταται ούτε ταξίδι

μέσω του τραίνου;

Ρώτησε με αγωνία πραγματική τούτη
Τη φορά ο ερευνών επιβάτης,

Δεν ξέρω, απάντησε η τρελλή φωνή,
Δεν ξέρω, δεν ξέρουμε

Δεν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχουμε
Δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν υπάρχουμε

Απλώς ταξιδεύουμε




************************************************************************
Παλαιότερο ποίημα, τροποποιημένο το οποίο θα συμπεριλαμβάνεται στην ενότητα "Το Όρος της Ομιλίας και η Νεκρά Θάλασσα" (ολοκληρωμένη).

ΚΙΝΗΣΗ ΥΨΗΛΗΣ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ

Ασφαλώς και δεν πρόκειται
Εμείς να αναζητήσουμε εδώ

μια διαφάνεια

επί των πεπραγμένων,

ομολόγησαν

Καθώς ευρίσκονταν μέσα στο
Κατάστημα των υαλικών που

Φάνταζαν τόσο εύθραυστα όσο
Άθραυστη φαινόταν η δικιά τους

σφοδρή

ηρεμία

Παρατηρούσαν μάλιστα τα
Είδωλα των προσώπων τους

Στις επιφάνειες των υάλων
Και διεπίστωναν ότι η αθρώα

παραμόρφωση

της εμφάνισής των

Τελείτο μέσα σε κοίλο εν πολλοίς
Και πωλητήριο σύμπαν, να μία

έλλειψη

λέγανε,

Παρατηρώντας τις κυρτωμένες
Απολήξεις ενός κατασιγασμένου

υαλικού,

Και αν και δεν αποζητούμε τίποτα
Πλέον στην δεδομένη προσφορά

του υλικού

της ζωής

Εν τούτοις αυτή η έλλειψη που
Ήσυχα φυγορροεί των σκέψεων

και των

βεβαιώσεων

Μας θέτει σε μια απρόβλεπτη και
Επείγουσα επιφυλακή, είπαν και

Συμμάζεψαν αμέσως τα χέρια τους
Μπροστά στο κίνδυνο να καταρρίψουν

το ετοιμόρροπο

κρανίο

ενός φωτιστικού,

Άλλωστε

Η πορεία μας γύρω από τον κόσμο
Μήποτε υπήρξε κάτι περισσότερο

Από μια ελλειπτική τροχιά αγνώστου
Υποκειμένου γύρω από αντικείμενο

σφαλιστό·

Φρονούμε δε ότι η επισύναψη του
Τόσο υάλου γύρω μας σε μία μάλλον

αδιαφανή

προοπτική

Της ζωής που μέλλει ερχόμενη ποτέ της
Να μην έλθει, μας περιτρέχει εν τέλει σε

μία

αφάνεια

του

Υπογεγραμμένου εαυτού μας, σ΄ένα
Κόσμο άγραφο που τόσο μειλίχια

είναι

αλήθεια

αφανίζεται

Σε παλιγγενεσία παραμόρφωσης που
Ωστόσο, λέμε, δεν τολμά κανείς να

την

Αναμορφώσει προς ίδιον όφελος, προς
Ίδιον νεκρό γράμμα του νόμου της ροής

της καθημερινής

της πλέον

ηχηρής σε θραύσεις χρόνου ζωτικού

Προς τι λοιπόν οι σκοτούρες για το
Προσδοκόμενο αποτέλεσμα αυτής

της

μεταμόρφωσης

σε αγοραστικό Θαβώρ;

Αμέριμνες και καθησυχασμένες
Ανίστανται και επικάθηνται εντός

Των κρυσταλλίνων σφαιρών που
Δεν φέρουν πρόβλεψη καμμία για

το

μέλλον

οι

Στρεβλωμένες μορφές των αργών
Ιερατικών προσώπων μας ωσάν

Φυσαλλίδες αναπνοής από δύτη
Έως τώρα άγνωστο σε θάλασσα

εσώτερη

και

αχαρτόγραφητη

Μα μέσα στ' αγριεμένα σιωπηλό ανά
Τους αιώνες κατάστημα των ανθρώπων

Διαπιστώνουμε ακόμα ότι ο πωλητής
Και ο διευθυντής δεν υπάρχουν, ώστε

Ουδείς θα μας

καλωσορίσει

Σ' αυτήν την τολμηρή και σίγουρη
Αποκάλυψη, η οποία ανεπαισθήτως

Μας εκύκλωσε στο τέλος ενός βίου
Που μόλις άρχισε, μπάζουν, λέγουμε

Από παντού νερά στερεά και οσαύτως
Ακινητοποιημένα μας κυκλώνουν ωσάν

μαγικοί καθρέφτες

χωρίς καμμιά μαγεία

επάνω τους,

Ιδού οι εαυτοί σας, λένε, με βρυχηθμούς
Που έρχονται σαν από λευκό τοίχο ήχου

Προσέξατε καλώς μην κάνετε καμμιά
Ζημιά, ξαναλένε με ψιθύρους σπηλαιώδεις

Και μόλις

ελάχιστα

διαφεύγουμε

Της συντριβής με καλή ανάκλαση των
Χειρών μας που στην απονενοημένη

και σωτήρια

Αποτροπή και επικάλυψη

του κόσμου

Φροντίζουν ωστόσο να αφήνουν
Ανοιχτό το ενδεχόμενο νέας αφής

πάνω στο

ημερήσιο

σκοτάδι

Σε μια ελπίδα τόσο κοντινή
Σε σημείο μόλις μίας ανάσας

επαφής

Τα διαφυγόντα θρύμματα

θρασύτατα να φανούν επιτέλους

στο πάτωμα



***********************************************************
Οι αναρτήσεις για την περίοδο άνοιξης-καλοκαιριού, θα είναι σποραδικές ανά μη τακτά χρονικά διαστήματα