Συγγνώμη για την ενόχληση, είπε ο
Επιβάτης στον διπλανό του, θα ήθελα
ν'ανοίξω λίγο
το παράθυρο
να δω τη θέα έξω από το τραίνο,
Δεν υπάρχει καμμιά θέα έξω, αντέτεινε
Ο άλλος, ματαίως θα το επιχειρήσετε,
δεν θα δείτε
τίποτα,
Λογικά αυτό δεν στέκει, επέμεινε ο
Πρώτος, ασφαλώς κάποιος χώρος
υφίσταται
Και είναι εύλογο να υποθέσει κανείς
Πως θα πληρούται αντικειμένων
φυσικών και τεχνητών
Άλλωστε είναι αδύνατον να νοηθεί ότι
Το τέρμα του υλικού μας χώρου είναι
εντός του τραίνου
και πέραν αυτού ουδέν,
Μην εξάπτεσθε, του είπε τότε ο
Συνομιλητής του, θα μπορούσε
βέβαια το τραίνο να είναι το πέρας
ωστόσο
Αυτή η εκδοχή απορρίπτεται όχι γιατί
Δεν είναι πειστική κάθε άλλο
αλλ'επειδή
δεν είναι απίθανη
Και όλοι γνωρίζουμε καλώς πως
Μόνον το απίθανο είναι πιθανό,
Τελικά γιατί δεν υπάρχει θέα έξω,
Αντίθετα με ό,τι διατείνεται η κοινή
λογική;
αγρίεψε ο αιτών επιβάτης,
Δεν ξέρω, ήταν η απάντηση,
Κανείς δεν ξέρει, υποθέτουμε
μόνον
πως ταξιδεύουμε και
θέμα θέας καίτοι θα 'πρεπε να τίθεται
εν τούτοις δεν τίθεται
Τι εννοείτε υποθέτουμε; ούτε ότι
Ταξιδεύουμε δεν είναι σίγουρο;
Δυστυχώς ούτε αυτό, ακούστηκε
Η εξώκοσμη απόκριση, αν και
κατά κάποιο
τρόπο
είναι βέβαιο
Ποτέ δεν μας έμεινε κάτι άλλο στα χέρια
Ει μη η οπτική βεβαιότητα ενός ταξιδιού
που κινδυνεύει να χάσει το αξιόπιστο
της ύπαρξής του
Απ' το έτσι κι αλλιώς αμφισβητούμενο
Της ύπαρξης καθ' εαυτής,
Θέλετε να πείτε πως δεν υπάρχουμε
Και συνεπώς δεν υφίσταται ούτε ταξίδι
μέσω του τραίνου;
Ρώτησε με αγωνία πραγματική τούτη
Τη φορά ο ερευνών επιβάτης,
Δεν ξέρω, απάντησε η τρελλή φωνή,
Δεν ξέρω, δεν ξέρουμε
Δεν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχουμε
Δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν υπάρχουμε
Απλώς ταξιδεύουμε
************************************************************************
Παλαιότερο ποίημα, τροποποιημένο το οποίο θα συμπεριλαμβάνεται στην ενότητα "Το Όρος της Ομιλίας και η Νεκρά Θάλασσα" (ολοκληρωμένη).
