Στο διάδρομο του κόσμου επικρατούσε
Συνωστισμός μεγάλος, πατείς με πατώ σε,
Είμαι εδώ και ώρα όρθιος,
Είπε ο γηραιός κύριος προσπαθώντας
Να κρατηθεί απ'τη χειρολαβή,
Και ουδεμία θέση καθισμένων βλέπω κενή
Ως εκ τούτου υποχρεούμαι να περάσω
το μεγάλο
αυτό
ταξίδι
Σ' ορθοστασία όχι ευχάριστη κι ακόμη
Ενοχλούμαι συνεχώς απ'τα σπρώξιματα
των
άλλων
Στ'απότομα φρένα και τις επιταχύνσεις·
Και μ' αυτές τις σκέψεις κατέπαυσε για λίγο
την εσωτερική του ένσταση
ενώ
Δεν έβλεπε ότι ήδη είχε φτάσει
Στον προορισμό του, κατεβείτε,
φώναξε τότε ο οδηγός,
τέρμα εδώ, δεν πάει άλλο
κατεβείτε,
Ο γηραιός κύριος κίνησε προς την έξοδο
Μάλλον ανακουφισμένος - εκεί ανέμεναν
Να τον παραλάβουν για τα περαιτέρω,
Λέω να μην κατέβω , είπε ξαφνικά,
άγνωστο για τι η αλλαγή διάθεσης,
λέω να μην κατέβω,
Όμως τον είχαν ήδη αρπάξει
**************************************************************
Παλαιότερο ποίημα, ελαφρώς τροποποιημένο εδώ, που "μετακινείται" στην ενότητα "Το Όρος της Ομιλίας και η Νεκρά Θάλασσα".
