Θα βάλουμε και εμείς, λέμε, ένα
Λιθαράκι σε όλο αυτό, δήλωσαν
κάποια
στιγμή
Και σφενδόνιζαν βότσαλα και
Πετραδάκια από την παραλία
προς τα νερά
της
θάλασσας,
Θα συνεισφέρουμε και εμείς το
Κατά δύναμιν, ότι η προσπάθεια
του
ενός
Λέγεται πως δεν αρκεί, ενώ το
Σύνολο ίσως αποδώσει εν τέλει
ένα
σύνολο
Και αν η θάλασσα εμπρός μας,
Λέγαν και συνέχιζαν να πετούν
βότσαλα
προς τα κει
ολοένα και περισσότερα,
Δύσκολα σε κάποιο οικοδόμημα
Παραπέμπει, εν τούτοις εμείς δεν
φταίμε,
Δεν τα κάναμε εμείς θάλασσα, έτσι
Ήταν εκ των προτέρων, προσέθεταν
ανακουφισμένοι,
Και ίσως όπως σημαντικώς θρυλείται
Πάντα τα πράγματα δεν ήταν παρά
μια
θάλασσα
στην αρχή της δημιουργίας
Σ'αυτήν βεβαίως την περίπτωση καμμία
Κτίση γέγονε ποτέ ει μη αυτά τα πάντα
μούσκεμα
λάμψαν
εν αρχή·
Όμως, να, με τις μικρές δυνάμεις μας
Ευελπιστούμε πως κάτι θα προκύψει
Από τον σφοδρό λιθοβολισμό των
Ήρεμων υδάτων που δείχνουν να
περιμένουν
εμάς
για άλλη μια φορά·
Και αν έχουν παραμείνει τα ίδια από
Τότε, εμείς ωστόσο ίδιοι πια μάλλον
δεν
είμαστε,
Είπαν και άρχισαν να σηκώνονται
Για να πάνε να φέρουν μπύρες από
την
καντίνα,
Είμαστε πλέον περισσότεροι των δύο
Πρωτοπλάστων, συνεπώς θαρρούμε
Πως η συλλογικότης είναι το κλειδί,
Τσιρίξαν ευχαριστημένοι, εξ άλλου
Ομολογείται όχι σπάνια, πως ό,τι ως
Άτομο λογίζεται είναι μοναδικό, άρα
Εμείς ως σκαπανείς μίας χρυσής και
Φρεσκοτάτης εποχής, με καχύποπτο
μάτι
ας βλέπουμε
Τις διεκδικήσεις τους ενός εκάστου·
Αν βότσαλα στη θάλασσα δεν πετά
Μηδέ εσθίετω από την καντίνα μας
Και εκ των κριμάτων αυτού ουδέ εν
παρά τω θερισμώ αφεθήσεται
στο τέλος του παραθερισμού,
Επιθυμούμε προφανώς το σύνολο
Να είναι μια προοπτική, όχι όμως
και
πραγματικότητα,
Ξεφύσηξαν με άγχος ενώ ψάχναν με
Τα μάτια τους μια ομπρέλλα ηλίου
κενή
καίτοι είχε συννεφιά
σαν μανιτάρι από πάνω τους,
όχι όμως και πραγματικότητα,
Ετυμηγόρησαν ξανά κι εκείνη τη στιγμή
Κάποιος κολυμβητής χτυπημένος από
βότσαλο
Μεταφερόταν τραυματίας στην ακτή,
Ο άνθρωπος αυτός, διεπίστωσαν τότε
κοιτώντας τον
με έκπληκτο βλέμμα,
είναι
Ο μάρτυρας μιας νέας περιόδου για την
Ανθρωπότητα, πρόκειται ασφαλώς για
μια έγκαιρη θυσία,
Αυτός
Ο άνθρωπος, ξανατονίσαν με έξαψη,
Είναι το αποτέλεσμα της μαγικής
συνάντησης
του λίθου
και του ατόμου
Η κρούση του ανθρώπου με την
Εποχή του, το πρώτο θύμα που
Ηρωικώς άνοιξε το κεφάλι του
Προς χάριν του μεγάλου έργου
της γενεάς μας
που είναι να γίνει,
Κσι ολοένα συγκεντρωνόταν πάνω
Από το αιμάσσον πρόσωπό του, ενώ
Η υπερσυσσώρευση των κουτιών
Της μπύρας στα χέρια τους ξέφευγε
Κατά πολύ σε κατάρρευσή τους στην
Άμμο τμηματικά· οι γάζες και τα ιώδια
Καθώς και τα αφρίζοντα κουτιά, δεν
Ξεχώριζαν κάποια στιγμή μεταξύ τους
Της μείζονος μεταλλικής διασάλευσης
Μπορούσαν ακόμα να διαφεύγουν τα
βότσαλα κι οι πέτρες
που επί μακρόν
συνέχιζαν να σφυρίζουν
Κατά τις εκτοξεύσεις τους προς τα νερά,
Ενώ στο κέντρο του συνωστισμού είπαν
Πως βρέθηκε ένα μπρελόκ με κλειδιά,
Κανένας ωστόσο δεν διεκδικούσε την
Νόμιμη κατοχή τους , ποιανού είναι
Αυτά τα κλειδιά, ρωτούσαν, κανείς
δεν μιλούσε,
Ξαναρωτάμε, λέγαν, αλλιώς θα τα
Πετάξουμε στη θάλασσα, όμως και
πάλι
κανείς
δεν απεκρίνετο,
Λέγεται πως τρομαγμένοι τα έθαψαν
Γρήγορα γρήγορα σπρώχνοντας με τα
πόδια τους
την άμμο
Στη προσπάθειά τους όμως αυτή να μην
Αναφανεί ουδέν κλειδί μπροστά τους
Γέμισαν με κονιορτό την παραλία, όλα
Κατέστησαν για λίγο διάστημα θολά και
καλυμμένα
εκτός
Απ' το τρεμάμενο χέρι του τραυματία
Που σαν άσκοπος χαιρετισμός και
επίκληση αμήχανη και ντροπαλή
ανά
τους αιώνες
Φαινόταν σαφώς πως κατευθύνετο
Προς παρακείμενο κουτί μπύρας
το οποίο αν και στο μέσον
της ταραχής
Παρέμενε στωικά άδειο στη θέση του
*********************************************************************
Το παρόν ποίημα είναι το πρώτο μιας εσωτερικής τριλογίας μέσα στην ενότητα "Θέατρο Σκιών", με τα υπόλοιπα δύο, "Η Ηλεκτρονική Εποχή των Πάγων" και "Η Σύγχρονη Εποχή του Παλαιού" να ακολουθούν.
