Ο Βελλεροφόντης γυρνούσε κατά
Κύματα εαυτού στην μεγάλη λίμνη
του
κόσμου,
Δριμύς φλεγέθων και ασύλληπτος
Φαέθων, μια ρήξη στη σκέψη του
θεού
σε χάνδακα
Μυστηρίου, εισερχόταν με σπασμική
Ορατή ακρίβεια επισωμάτωσης στις
Σιωπηλές ανταύγειες των παγωμένων
Νερών, επί της δε επιφανείας της
λίμνης
εγείρονταν
Οι στύλοι πυρός ως σε κρατήρα λυμένοι
Και αποτιμώμενοι εν προσευχαίς και
ικεσίαις
των εγκλείστων
του ζωικού Άδη,
Δεν ξέρω αν είμαι εγώ που σκότωσα
Τη Χίμαιρα, ακούστηκε κάποια στιγμή
η φωνή του
σα να έβγαινε
Από τους ταραγμένους θόλους πολλών
Ουρανών και από τα έγκατα πληθίων
βυθών του εαυτού του
και μόνον-,
Ή κρημνίστηκε από μόνη της, αυτή
Την κρούση δεν νοήσαμε καλώς,
ότι
επί
Του πανικού εκπεσόντος θεού εγένετο
Η επίμαχος Ιστορία των ανθρώπων
Και στην παραζάλη του αίματος έπνεε
Η ηδύνοια της προσάρτησης και της
μείζονος προσμονής
του έρωτα,
Πόσες φορές
το
Σώμα μου εταράχθη στους κλονισμούς
Αυτής της αιώνιας σπείρας, και πόσες
ο νους μου εκοιμήθη
Στις ηλιακές ακτές του νόστου
Αυτό καλείται η προσφορά του κόσμου
Όμως ήταν εκεί, το φωτεινό μας ίχνος
μπροστά
Στον μέγα σπόνδυλο της κτίσης, αιών
Που θηριοκοπείται στα ωμά γεγονότα,
λέγω πλέον
πως
Δεν ήμουν εγώ αυτός που σκότωσε
Τη Χίμαιρα, το αναγνωρίζω πρόθυμα
καθώς
Έργα και ημέραι ακόμη συντελούνται
Όμως ήμουν εκείνος που της στέρησε
την αλλοτινή της
αίγλη
Και ίσως αυτό να ήτανε ο θάνατός της
Πράγματι, όμως ιδού ακόμα μαίνομαι
με αυτήν
στην οροσειρά των ανθρώπων
Την εξ Ολύμπου θεσμική και γενομένη
Την εκ θνητών φυομένη στις εκτάσεις
ενός
αντικατοπτρισμού
ελεήμονος βασάνου
Την που σαν στρόφιγγα φωτιάς εξέτρεπε
Το πλήθος στην αγορά με σπινθήρες αφής
και ρίγους
ενώπιον του επερχομένου
θάμβους της ζωής
Όχι, κανείς δεν έφυγε ποτέ κι ούτε θα
Φύγει από το συνωστισμό των λόγων
και από τα μνήματα των ωρών
ποτέ κανείς δεν έστερξε
να λυθεί
Αυτό είναι χειρότερο και από αλήθεια,
Μα μήτε και τα έπη μας απέβησαν
οι δίοδοι του θέρους
καταμεσής του χειμώνα,
Δεν γεννήθηκαμε ποτέ, δεν πεθάναμε ποτέ,
Είμασταν από πάντοτε εδώ, κυνηγημένοι
από τον ουρανό
διωκόμενοι από την
ατελέσφορη γη
Δεν μπορέσαμε ακόμη να βρούμε τον
Λύσιο τόπο της σιγής και της όρασης
θερμής
των ενιαυτών
Ζήσαμε την κατακλείδα του θανάτου
Μεν, η δε αρχή του σκοτεινή μας έμεινε
ακόμη
Όμως
Σε αυτό το πεδίο όπου τόσο άσπλαγχνα
Οι θεοί μας έρριψαν ως πτώση αστραπής
σε αναβράζον χάος
λήθης
και ζωικού ιστού,
Εδώ ακριβώς θα εκτείνουμε πέπλα πάλι
Και πλόκαμους βαρείς για να κρυφθούμε
από την αμφίβολη δόξα
της ωραίας φυγής,
Ουρανέ, φώναξε μέσα από τα νερά ξανά
Ο Βελλεροφόντης, η φυλακή αυτή ποτέ
δεν θα σταθεί αρκετή
να με αναγκάσει
Την ύβρη μου να αποκρούσω για ένα
Τεμάχιο αγρού σ' αυτό το κόσμο, λέγω,
πως ακόμα και εσύ
αδυνατείς
να υπάρχεις έξω απ' τη δική μου φλόγα
Ότι καθώς θα είναι οριστικά
Που θ΄αποκτείνω αυτή τη Χίμαιρα
Ως τον κόσμο πλέον τον καθ' εαυτόν
και όχι
ως το φάσμα του δικού μου ύπνου
και μόνον
Τότε
Θα επιστρέψω κατά τη διάρκεια της
Νύχτας και τα φώτα της ημέρας θα
λάμψουν
μέσα σε αυτή
Και ουδείς θα δύναται να εννοήσει
Αν είναι μέρα ή νύχτα, αν υπάρχει
έστω και ένα λήμμα σκοταδιού
στα γηραιά τιμαλφή ζωής
θεών και ανθρώπων
νενεκρωμένων
********************************************************************
Όλες οι εικόνες που θα συνοδεύουν εικαστικώς την νέα ενότητα " Τα Απομνημονεύματα του Βελλεροφόντη" θα είναι από την ταινία του Werner Herzog "Lektionen in Finsternis" (1992).
