Μας απειλεί η μοίρα μονίμως με
Σαχ διαρκές τετελεσμένο άπαξ
από την γέννησή μας,
- ο θεός μέσα στην αιθάλη
του αλεξίμβροτου κόσμου,
Έλεγε ο Μόρφυ στο φάσμα του
Που ημίνεκρο στο καθρέπτη έστηνε
Τους πεσσούς της σκακιέρας
στην αρχαία ερημιά
της Νέας Ορλεάνης
Εκείθεν απογειώνονταν ξανά σε
Κύκλιο χορό και σε υστάτη πτήση
Αναγνωριστική με τα φώτα χαμηλά
Κι απόκρημνα ανάμεσα στις γραμμές
των ανθρώπων,
Αποδεκατίζοντας τα όνειρά τους
Κι ιδρύοντας διαδοχικά βασίλεια
σβηστά
επί των οστέων των επιθυμιών τους
Κατασιγώντας την προσμονή του
Μέλλοντος στην αχανή στοά του
ατελείωτου
παρόντος,
Είμαστε λίγοι αλλά καλούμαστε
Ακόμα Λεγεών, λέγανε οι φωνές
των πεσσών πάνω
στην ταφική αιωνοπραξία
της σκακιέρας
του κρυμμένου αρχοντικού
Ο Μόρφυ είχε αιφνιδίως γεράσει σαν
Τζάμι σκονισμένο στην αποθήκη ενώ
Το πλήθος γύρω του εφώναζε
ωσαννά
ωσαννά εν τοις εχθίστοις !
Καθώς τα γραφεία και οι υπηρεσίες του
Oυρανού είχαν παραλύσει σαν κουμπιά
Ξεκοιλιασμένα στο πέτο του γηραιού
Συμβολαιογράφου της γης Χαναάν
ενώ ο στρατηγός Scott
Έχανε μεν στο σκάκι, κέρδιζε ωστόσο
Στους καταγεγραμμένους νεκρούς,
Μην μου φέρνετε πλέον αυτό τον νεαρό
Μπροστά μου, έλεγε, είναι δαίμονας,
Είναι η μάστιγα της καθαρής σκέψης
Κοιμάται τη νύχτα στην Εδέμ και το
πρωί
επιστρέφει
Στη γη με την οδοντωτή φωτιά της νίκης,
Είν' ο εκπεσών άγγελος των πεσσών, ο που
μηδείς δύναται αυτόν
καθυποτάξαι
ει μη ο εαυτός του
Είναι ο στροβιλισμός του σοφού Κενού
Και η θαυμαστή ερημία των αγρών,
αυτός
ο λιγνίτης τρόμος
του αιώνα,
Έστω, λέγω, και αν κατόρθωσε η μοίρα
Να τον σφραγίσει σε εξηντατέσσερα
τετράγωνα
Αυτή
Είναι η φυλακή του, έλεγε ο στρατηγός,
Μα αυτή και η ελευθερία του και ακόμα
είναι ο ίδιος
ο ισχύων οιωνός της επερχόμενης
θλίψης,
Βλέπω εκείνους που θα 'ρθουν σε κατοπινές
Ημέρες, οι που δεν έχουν μήτ' ένα τετράγωνο
γης και μήτε ένα ρόμβο ουρανού
για να αστράψουν κατοχή
επ' αυτών
Είναι τόσοι πολλοί όσο απέραντο είναι και
Το αγνό κουρέλι φωτός που ολοφύρεται
στα κενοτάφια
κάθε εσώτερης σκέψης
του ανθρώπου
Μα η χώρα θα μεριστεί στα δύο όπως οι
Τεταγμένοι πεσσοί αυτής της σκακιέρας,
ότι η εμφύλια
λάμψη
ζωής
Διαρκεί όσο και η ανάσα του θανάτου
Διαρκεί όσο και η φυγή από την πλάση
κατά τη στιγμή της ταφής
του ζωντανού ανθρώπου
Αυτή είναι η Σικελική Άμυνα του Κόσμου
Όμως, είπε ο στρατηγός και φάνηκε να
βιάζεται
να μπει
σε μια τάφρο,
Ωστόσο ματ ακόμα ο θεός δεν με έχει
Βγάλει, διάολε, όχι, ο θεός ακόμη σε ματ
δεν με ενέταξε
Και φάνηκε να κλείνει από πάνω του
Την τάφρο με τα χέρια του σταυρωτά
σε θέση ικεσίας
όμως ήταν ο ίδιος όπως πάντα ήλιος
που συνέχιζε να τον τύπτει
οριστικώς
