Οι λιπόθυμοι των ανοιχτών κύκλων
Της ανθρωπότητας σηκώνονταν
το απόγευμα
από τον δρόμο
και περπατούσαν
Ανάμεσα στ'αυτοκίνητα, διένεμαν
Τον χρόνο και την εποχή στους
οδηγούς ενώ
κοιτούσαν αφηρημένοι
το παρακείμενο άπειρο
Ποτέ
Κατ'ευθείαν στα μάτια των ανθρώπων,
Κοιτάξτε κοιτάξτε να δείτε το λόφο
απέναντι,
επεσήμανε ο τροχονόμος
στους οδηγούς
ενώ απεμάκρυνε τα όρθια πτώματα,
Είχαν σωρευθεί μυριάδες πιάνα μαύρα
Σχηματίζαν μια μεγάλη διχαλωτή σειρά
Καθώς απλώνονταν στην υδρόγειο
Και παίζαν όλα μαζί από μόνα τους
Τα πλήκτρα ανεβοκατέβαιναν
σαν κροταλίες του θεού
στις ανηφόρες των ανθρώπων
Και οι ανάστατοι μελωδικοί ήχοι
Συνεπτύσσοντο με τις οχλαγωγές
των πόλεων
Σε κάθε γωνιά, σε δρόμο κάθε, στις στέγες,
Στις εισόδους των σπιτιών στις καφετέριες
υπήρχαν
πιάνα που μελωδούσαν
τον κόσμο
Οι περαστικοί τα κοιτούσαν μα
Απέφευγαν να παίξουν οι ίδιοι,
Αυτά τα πιάνα είναι οι κρότωνες του
Χαμού, σιγολέγαν, ας ελπίσουμε όχι
του δικού μας χαμού
αλλά των άλλων,
μνημόνευαν εξ ίσου,
Οι άλλοι ας δεχθούνε το βαρύ προμήνυμα
Όχι ωστόσο και εμείς· ο λόγος που σαφώς
το απευχόμαστε
Έχει να κάνει φυσικά
Με την άγνωστη έκταση της ταυτότητας
Έναντι της μαζικής οργιώδους ετερότητας
Οι άλλοι χρήσιμοι ας είναι πάντα στη ζωή
Αλλά στον θάνατο πιο χρήσιμοι ίσως·
Μπορούν ενίοτε από το βάρος μι'απειλής
Η που μπορεί και απειλή καθόλου να μην
είναι
να μας ξαλαφρώνουν,
Λέγαν και παρόλο που 'κλειναν τ'αυτιά τους
Για να μην ακούν τα πιάνα, τ' ακούγαν όμως
Την δε μουσική που χέετο στο σύμπαν από
Τα χιλιάδες πλήκτρα, την αποκάλεσαν
η τρίτη παρουσία
Αλλά δεν εμφανιζόταν ο παράδεισος
Ποτέ
Κι η κόλαση ωστόσο δεν φαινόταν
Να υπόσχεται αν όχι μια καλύτερη
ποιότητα θανάτου
Τουλάχιστον
ένα νέο αντικοινωνικό συμβόλαιο
Άνθρωποι και πιάνα συνυπήρχαν έκτοτε
Σε μια αμοιβαία καχυποψία
Και η ελευθερωθείσα μουσική δεν κατέστη
Δυνατόν
να συμφιλιώσει τα δυο στρατόπεδα
Ούτε όμως και να τα φέρει σε ρήξη
οριστική
