Εδώ θα κάτσουμε, είπαν και
Σηκώσαν λίγο τα παράθυρα
για να μπει ο αέρας
αλλά φάνηκε τοίχος
πάλι,
Μέσα στη κάμαρα δεν υπήρχαν
Έπιπλα, μήτε άλλη παρουσία
ανθρώπινη
-μονάχα
το κενό
Στον τοίχο ήταν αραδιασμένα
Πολλά κάδρα φτηνά, δευτέρας
διαλογής
που εικονίζαν
και αυτά
Ανθρώπους που έμπαιναν σε
Ένα άδειο σπίτι και ανοίγαν
τα παράθυρα
Και δίπλα τους, κάδρα στους τοίχους
Αμίλητα που φανερώναν και αυτά με
τη σειρά τους ξανά τα ίδια
σε άπειρη ακολουθία
και αχανή αλληλουχία,
Οι εικόνες αυτές, σκέφτηκαν φωναχτά
Οι άνθρωποι, είναι το μοναδικό
περιουσιακό μας στοιχείο
απ'ό,τι φαίνεται,
αποφαινόμενοι με ελαφρά κατάθλιψη,
Τι άλλο κατέχουμε, τούτο θα μείνει
Σκοτεινό εις τους αιώνες, είμαστε
μάλλον
η πρώτη γενεά
Που απέκτησε τα πάντα χωρίς να
Έχει τίποτα δικό της απολύτως
Δεν είναι σίγουρο καν ότι κατέχουμε
Τους εαυτούς μας, προσπαθούμε
Να το διαπιστώσουμε αυτό κοιτώντας
Μέσα στις μορφές που εικονίζονται σε
τούτα τα θλιμμένα φινιστρίνια
που απο τοίχο
οδηγούν σε τοίχο
Όμως το συμπέρασμα που προκύπτει
Αβιάστως είναι πως οι εικονιζόμενοι
Είναι εξ ίσου κτήτορες όπως κι εμείς
Χωρίς κανένα κτήμα, - ώστε λοιπόν
το θρυλούμενο
απόκτημα
δεν προσεκλήθη ακόμη·
Σε τούτο το Βιβλίο της Ζωής όπου
Eγράφησαν τα ονόματα 'παρχής
Του κόσμου, της δημιουργίας απαρχής,
Εντοπίζεται το όνομά μας πιθανώς
όχι όμως πια εμείς,
Είπαν, και σηκώθηκαν κουρασμένοι
Για να ξανακαθήσουν στο πάτωμα,
όχι πια εμείς,
Είπαν ξανά με ευχαριστημένη λύπη
Κατακαθήσαντες ανέτως ωσεί ίζημα
σε υάλινο σωλήνα εργαστηρίου,
όμως ευτυχώς, ούτε άλλος κανείς
