Αγαμέμνων, έλεγε η Κλυταιμνήστρα,
Δεν είσαι ποτέ στην ώρα σου μα
ποτέ,
Ορίστε οι καλεσμένοι σε περιμέναν,
Ήλθαν, φάγαν, ήπιαν, φύγαν, ζήσαν
και πεθάναν,
Δεν προλάβαν καν να σου ευχηθούν
Για την ονομαστική σου εορτή, μα
τι άνθρωπος είσαι συ
τέλος πάντων;
Η βασίλισσα είχε πράγματι αγανακτήσει
Δίπλα οι πυρσοί που κρατούσαν το
φως ανοιχτό
στο παλάτι
είχαν γείρει από την πολυκαιρία
Ενώ το ψυγείο αχοβολούσε κύματα
Αρκτικού ψύχους από την μισάνοιχτη
πόρτα του,
Δεν είμαι ποτέ στην ώρα μου, σκέφθηκε
Ο Αγαμέμνων, σάμπως να έχεις δίκιο
της είπε,
Ωστόσο κι η ζωή στην ώρα της ποτέ
Δεν είναι, ερευνάται κατά πόσο ο
περίφημος
ωρολογιακός
μηχανισμός της
Είναι ακριβής ή έστω προσεγγίζων την
Φθήνεια αν όχι την ακρίβεια, ή μάλλον
θα έλεγα αυτό:
Τα γεγονότα είναι της ώρας πάντοτε
Ωστόσο είναι οι άνθρωποι προσώρας
Ανέκαθεν· δεν μπορούμε να αιτούμε
Αξιώσεις ακινησίας από ένα κόσμο
ασταθή
Μα ούτε και εύσημα κινητικότητας
Από ένα κόσμο εξ ίσου παγιωμένο,
Λέγω εν τέλει Κλυταιμνήστρα, πως
Η Σκύλλα και η Χάρυβδη είναι μύθος·
Τα που στη πραγματικότητα υπάρχουν
Κι εκτελούν το ρόλο τους εξίσου άψογα
Είναι η στιγμή και η διάρκεια, δύο
Τα κρατούμενα, είπε ο Αγαμέμνων
και το μάτι του κατάστραψε,
εκ των οποίων όλοι οι άλλοι
υπόλοιποι κρατούμενοι,
Δύο τα κατακρατούμενα, επανέλαβε
Φωνάζοντας σα τρελλός ενώ ολοένα
Η Κλυταιμνήστρα άνοιγε πιο δυνατά
Την τηλεόραση καλύπτοντας την
φωνή του,
όλοι οι άλλοι κρατούμενοι, ξανάπε
πιο χαμηλόφωνα,
Καθώς ο ίδιος φρόντιζε να κλείσει
Την πόρτα του ψυγείου όσο πιο
καλά μπορούσε
που
Παρ'όλ' αυτά έχασκε μισάνοιχτη
