Λέγεται ότι ο Τρότσκι είναι στα Ουράλια
Αυτή τη στιγμή, είπε ο Λάμα καθώς
Παρακολουθούσε από το μοναστήρι του
Τις μάχες έξω από τα τείχη της Κρονστάνδης,
Και λέγεται ακόμη πως αφέθηκε εν λευκώ
Ο απλοποιημένος Τζερζίνσκυ να πράξει
όπως κρίνει
Τούτο σημαίνει φυσικά πως ό,τι θάλλει
Αργά ή γρήγορα θαμπώνει προς μια
Κατηφόρα της οπτικής της ψυχής, αλήθεια,
Έχεις σκεφθεί ποτέ σε πόσους ηλίθιους
θέλοντας και μη
στηρίζεται μια επανάσταση;
Ρώτησε ο Λάμα τον εξεγερμένο ναύτη που
Εκείνη τη στιγμή κοιμόταν μέσα σ' ένα
πολυβολείο,
Παράξενα πάντως μιλάς για Λάμα, είπε,
Καθώς ανοιγόκλεινε τα μάτια του, μισό
λεπτό
να σηκωθώ,
Μην με αποκαλείς έτσι, του είπε τότε ο
Θιβετιανός, ουδόλως προσδιορίζομαι
αν αυτό γινόταν
θα ήμουν κι εγώ ηλίθιος
όπως ο Τζερζίνσκυ
Μια δορυφορία της νύχτας γύρω από
Αμήχανους ήλιους· ο άνθρωπος ακόμα
δεν βρήκε
μέσα στους αιώνες
την χρυσή ισορροπία
Ανάμεσα στο φως και τους φωτιζομένους
Είναι μια σχέση πάντοτε στο τρόμο
ρυθμιζόμενη
Πιθανώς τόσο σοφά για να σκουριάζουν όλα
Κι έτσι ποτέ να μην εγείρονται οι αξιώσεις
του αιωνίου
επί του φθαρτού της γης,
Θέλεις να πεις λοιπόν,του είπε τότε ο
Ναύτης της Κρονστάνδης, πως είναι
η παρακμή
μιας επανάστασης
ένα γεωφυσικό φαινόμενο;
Μπορεί, του απάντησε ο θιβετιανός, δες
Μονάχα πόσο ξεπέφτει υποδειγματικά
στην πιο έγκυρη λάμψη της,
Εσύ πώς τα ξέρεις αυτά; πετάχτηκε ο
Ναύτης, μην και οι Λάμα υπήρξανε
ποτέ
σε
φωτεινά μπουντρούμια
όπως τα δικά μας;
Σου είπα, μην μου αποδίδεις κανένα
Τίτλο, είπε ο θιβετιανός και ξαφνικά
Άρχισε να φωνάζει -
Και φάνταζε η φωνή του σα να 'ρχοταν
Από απείρως μακριά και απείρως κοντά,
Είμαι εσύ, είμαι εσύ,
επανελάμβανε,
Είμαι η πιο βαθειά απελπισία σου
Κι η βιαστική σου έξοδος από την
Ιστορία
φευ σε Ιστορία πάλι
Είμαι η άχρονη σκιά σου σε χρόνο
Και αυτή καταδικασμένη, δες με,
Λες και με παράτησαν εδώ οι αιώνες
Στα υψίπεδα των αετών, οπού μπορώ
μονάχα
να περιμένω πότε
θα πετάξω
Ενώ εσύ το μόνο που περιμένεις δίχως
Να μπορείς αλλιώς να κάνεις, είναι η
πτώση
από τα υψίπεδα
του Τζερζίνσκυ,
Και κάγχασε ειρωνικά· αντιδρομούμε
Την κοινή της αναμονής μοίρα μην
υποφέροντας
πραγματικά,
Κατέληξε και χτύπησε με δύναμη το
Γκονγκ του μοναστηριού σα να 'θελε
Μ' αυτή τη κίνηση τέλος στο χρόνο
Να βάλει μια για πάντα,
Λάμα! του είπε ο εξεγερμένος, ένα
Φωτεινό δευτερόλεπτο αξίζει κατά
πολύ περισσότερο
από αιώνια αχανή δευτερολέπτα
μέσα στο φως!
Για να προσθέσει με κάποια δυσθυμία:
Όμως να χαρείς μην βαράς το γκονγκ
τόσο πρωί
άσε με να κοιμηθώ λιγάκι ακόμα,
Κι έγειρε ξανά στο πλάι, τους ήχους
Των αεροπλάνων που 'ταν δυνατότεροι
μηδόλως
προσέχοντας
