Κατά τις πέντε το πρωί οδήγησαν
Ολόκληρη την ανθρωπότητα με
ένα περιπολικό
στον τόπο του εγκλήματος,
Ορίστε, τους παρότρυναν, πείτε μας
Για τη ζωή σας, εμπρός, όπως έγιναν
τα πράγματα
ακριβώς,
Σας είπαμε, δεν το θέλαμε, ήταν σαφώς
Ατύχημα
δεν φταίγαμε εμείς,
αντέτειναν
και κραδαίναν τις ταυτότητές τους
Αρνούμενοι να τις χρησιμοποιήσουν
Ως τα φονικά όπλα για την επείγουσα
αναπαράσταση,
Σας το λέμε
και τώρα
Ούτε που καταλάβαμε πώς συνέβησαν
Όλα και πόσο γρήγορα τελειώσαν
Ούτε καν προλάβαμε να δούμε το θύμα
Μόνο για λίγο, -θα παίρναμε όρκο-,
νομίσαμε
πως είχε το πρόσωπό μας,
Μόνο για λίγο
Ναι, είχε τη μορφή μας , όμως σας
Επαναλαμβάνουμε, μην προσπαθείτε
να μας πείσετε
ότι 'μασταν εμείς οι ίδιοι
μην,
Λέγαν και κοιτούσαν πάνω έντονα
Μην και είχε ανατείλει ο ήλιος ήδη
όμως φως δεν ερχόταν,
Είναι κάτι που δεν το αποκλείουμε
Όμως να το δεχθούμε κιόλας η
Βιάση δεν υπάρχει, ίσως έχουμε
Χρόνια πολλά να ζήσουμε ακόμη
ίσως,
-προσπαθείστε να
μας καταλάβετε
Δεν φαίνονται όλα πάντα τόσο
Καθαρά, άλλωστε η ζωή από
μόνη της
ευδιάκριτη δεν είναι,
-πήραν βαθειά ανάσα-,
Φύγαμε γρήγορα έτσι κι αλλιώς
Δεν είμασταν εκεί να δούμε όλο
το τέλος,
Kαι χλωμιάσαν ξαφνικά
Πιθανώς από κάποια μάλλον
άκαιρη
συνειδητοποίηση,
Μα ίσως δεν είμασταν
Καν στην αρχή, ξεστόμισαν
σκοτεινιασμένοι
Ενώ ο ήλιος ακόμη
Δεν φαινόταν,
Εκεί δεν είμασταν ίσως
Ποτέ
ποτέ
Είπαν τρεμάμενοι και οδηγήθηκαν
Γρήγορα
πίσω
στο περιπολικό
