Δεν είναι εύκολη η απόφαση
Της εξέγερσης, έλεγε ο ναύτης
της Κρονστάνδης
Στον θιβετιανό Λάμα ένα μεσημέρι
Που πίναν μαζί καφέ στην παραλία
Παρατηρώντας τους λουομένους
Που ήταν ήδη ξέπνοες σημαδούρες
στα ανοιχτά
του μεσογειακού πελάγους
Οι αντηλιακές κρέμες και οι μάλλον
Παραπαίουσες ομπρέλλες κάναν
τον ήλιο
παρ'ελπίδα
ακόμη πιο αφόρητο,
Δεν υποφέρεται ποτέ ο ήλιος, αντείπε
Ο Λάμα, όσο και αν προσπαθούμε να
τον επισκιάσουμε
η δική του σκιά
είναι μεγάλη
Και δεν είναι άλλη από το νου μας
Αυτός είναι ένα λίθινο εργαλείο
που κατεργάζεται το σκοτάδι
με την ακρίβεια των ντροπαλών άστρων
και του θανάτου τη σιγή,
Μπορεί και να 'ναι έτσι , του είπε
Ο εξεγερμένος της Κρονστάνδης,
Θα παραμένει ωστόσο πάντοτε
Σκάνδαλο μέγα το πώς η εύρυθμη
ζωή
Καταπίπτει σε λεπίδες του αφανισμού
Και της ελπίδας μαζί σε μια απότομη
κλειστή
στροφή
Του αιώνα, σ'ένα πιθανώς παιδιάστικο
Πείσμα κι απ'τις δυο πλευρές που οράται
όμως
σε προοπτική εκατονταετηρίδων
Όσο πιο απαιτητική είναι η Ιστορία
Την δεδομένη στιγμή, όσο πιο βαρύς
είναι ο πέλεκυς
του τώρα ή ποτέ
Τόσο θα διαστέλλεται ο χρόνος των
Ανθρώπων που σύρθηκαν στη λάμψη
αυτή
την ελικοφάγο
Η εξέγερση δεν είναι παρά το πραγματικό
Ελιξήριο της αθανασίας, συμπλήρωσε
ο ναύτης της Κρονστάνδης
ενώ τελείωνε το καφέ του
και ετοιμαζόταν να βγάλει
Τα κλειδιά του αυτοκινήτου από τη τσέπη
Για να φύγει, εξαρτάται αγαπητέ, του
είπε ο Λάμα,
Μπορεί και να είναι το ελιξήριο κάθε
Καταναγκασμού, μπορεί να'ναι κι αυτό,
μην τ' αποκλείεις,
όμως
Μισό λεπτό, θα πληρώσεις εσύ ή εγώ;
Πάμε να φύγουμε, του είπε ο ναύτης,
Αρκετά πληρώσαμε έως σήμερα,
είπε
με ανέκφραστο πρόσωπο,
αρκετά πληρώσαμε,
Και τον τράβηξε παραπέρα στο χωμάτινο
Δρομάκι που οδηγούσε σε ένα αυτοκίνητο
με ξέσκεπη
την οροφή από πάνω,
Έμπα μέσα, είπε στον χαμογελαστό Λάμα,
Και του άνοιξε την πόρτα, μπες και
κατέβασε την ασφάλεια
Μας οφείλει μια φορά η Ιστορία να μας
Κινήσει από μόνη της, μας το οφείλει,
και νωχελικά
νωχελικότατα
ίσα που πατούσε το γκάζι
