Στο διάδρομο προσγείωσης της εποχής
Kατέφθανε συνεχώς ο ιδεατός κι ιδανικός
κληρονόμος
του εαυτού του
Δημιουργούσε μια κραταιά εργοφαντασία
Από μόνος του, εκκρίσεις ιδεών κι απόρροιες
αφορισμών
Που απετίνασσαν το υπέδαφος της σαρκός
Μες από τυφλούς σπασμούς γραπτής ύλης
Από τη κεφαλή του πηγάζαν αίματα
Ανακατεμένα με λέξεις που βυθίζονταν
στη νάρκη του μυαλού,
Είσαι ο πρωταγωνιστής, όμως δεν είσαι,
Έσταζε τα λόγι' αυτά μέσα στο νου των
Περαστικών από το δρόμο του, είσαι ο
Αίρων την φενάκη του κόσμου που δεν
βρίσκεις πάγκο πουθενά
για να την αποθέσεις,
Αυτοί σαστίζαν για λίγο και ρωτούσαν
Μέσα στον εγκέφαλό τους, για ποιον
τα λες τώρα αυτά
για σένα ή για μας;
Όμως ο εισβολεύς έκανε ότι δεν άκουγε
Και συνέχιζε, είσαι η εγκέλαδος απορροή
κάθε οράματος που ξεψυχά
παντού τινάσσοντας
πιτσιλιές αθανασίας
Και είσαι ακόμα η καλλικέλαδος καταρροή
Του ανθρώπου σε λέξεις τροπικές, είσαι μεν
ο νεκρός
που ξέχασε όμως να κλείσει το φως,
-που ξέχασε να κλείσει το φως-,
επανελάμβανε λαχανιάζοντας,
Μάλλον δεν είσαι στα καλά σου,του λέγαν
Οι περαστικοί καθώς επιχειρούσαν να του
απαντήσουν
από νου σε νου,
Η γενιά σου είναι τρελλή κι εσύ ακόμα
Λογικότερος όμως δεν βρήκες πουθενά
τη νύχτα να φαίνει
Το τρόπαιό σου είναι ξεμοναχιασμένο
τόσο,
Συνέχιζε πραγματικά απτόητη η φωνή,
Ενώ οι άνθρωποι απεφάσιζαν πως δεν
δεν θέλαν ν'ακούσουν άλλο
Και γυρνούσαν σπίτι τους να πεθάνουν
Φορούσαν τις πυτζάμες τους και αμέσως
ταριχεύονταν
ως σεσημασμένοι
μικροευδαιμονιστές,
Ας είναι ας είναι, μονολογούσαν, καθώς
Κλειδώναν τη πόρτα να πάνε να κοιμηθούν,
Τίποτε δεν φαίνεται απειλητικό ακόμα,
Λέγαν συσπειρωμένοι στο κέντρο της
Μαιευτικής πισίνας της δημιουργίας
Όμως να, το σκάνδαλο ήταν μια διπλή
αντλία
αψευδής
Μια τους απομυζούσε η Ιστορία
Και μια ο ασύστολος ποιητής
Θέλοντας να κρατήσουν τα πάντα για
Τον εαυτό τους, δεν κρατούσαν τίποτε
Και ιδού, είναι αλήθεια ότι
έσταζε το ποίημα
ωσάν ραδιενεργός βροχή
Πάνω σε όλους
Τους ακούσιους ευεργέτες
της γραφής
