Στις όχθες του μείζονος ποταμού
Των γενεών παρετηρείτο κατά
καιρούς
ένας
αφύσικος συνωστισμός
Οι εμφανιζόμενοι προέβαιναν σε
Μάλλον ηχηρές χειρονομίες όπως
οι εκριζώσεις των δένδρων
Και η εκτροπή κατά τόπους των νερών
Δια της κατασκευής φραγμάτων
ή ακόμα
Και σε απόπειρες προκλήσεως τεχνητής
Βροχής, οι υετοί σπάνιοι δεν ήταν εις το
εξής
Και η σύναξη διχονοιών δεν στερείτο
Οι συμφωνούντες μεταφέρονταν από
τη μια πλευρά
και οι διαφωνούντες
από την άλλη
Σε ελάχιστο χρόνο η περιοχή είχε
Σχισθεί σα χιτώνας σε δύο μέρη
Η επαφή ανάμεσά τους καίτοι δεν
Απεκλείετο, ήταν ωστόσο σπάνια,
Εργαζόμαστε σκληρά για ν'αλλάξει
Ο ρους των πραγμάτων, διεκήρυτταν
οι μεν,
Απεργαζόμαστε εξίσου σκληρά τα
Σχέδιά μας για να διατηρήσουμε
την ωραία επικράτεια
ως έχει,
δηλώναν οι δε,
Ποτέ ωστόσο ο ρους του μείζονος
Ποταμού ουσιαστικώς δεν άλλαζε
Και ποτέ τα διατηρητέα στη θέση τους
Δεν έμεναν, τι συμβαίνει, ρωτούσαν
και από τις δυο πλευρές,
Προς τι ο κόσμος δεν μπορεί ποτέ του
Τη κινούμενη ακινησία να διαφύγει;
γιατ' είναι τόσο
δραστήρια αδρανής;
Και γιατί η ρήξη
Αφομοιούται πλήρως από το χώμα
Των εποχών ωσεί πληγή από δέρμα
ανθρώπου;
Ενώ στα χαλάσματα των θηριωδών
Λέξεων ένα κορίτσι τοποθετούσε
την ημέρα και τη νύχτα
ανάποδα,
Είναι η κόρη του κόσμου , λέγαν, ή
Ερχόταν η μηχανική φωνή από το
πουθενά,
Σταματούσε πάντα την δημιουργία
Στους αιώνες να μπορέσει να παίξει
Ευρυλύτη λέγεται, ιδέστε πώς γυρνάει
Τις ροδέλες της δίπλα στα κούφια κτίρια
Ιδέστε πώς απλώνει χέρι στ΄ άδεια πτώματα
Στον ουρανό να τα φυτέψει, ιδέστε ακόμα
πώς
αντέχει την παιδική της ηλικία
ένα
Λεπτό σιωπής εξαργυρώντας σε καταρράκτη
Ύδατος πολλού που πάντα πέφτει ερήμην
του κόσμου,
Ευρυλύτη λέγεται
Και λέγεται ακόμα Ηωκάρη και Νυκτώπη
Οι άνθρωποι δεν την γνωρίζουν
Οι εποχές δεν αναλαμβάνουν την
ευθύνη της
Και ο παράδεισος διστάζει έως σήμερα
να την υιοθετήσει
