H Λινγκουάνα υπήρχε από πάντα
Από τη πρώτη στιγμή που άρχισαν
να συμβαίνουν
οι λέξεις
Η τροπική της έκταση ήταν ένα
Μυστήριο ανομολόγητο στους
εκτοπισμένους
Εικάζεται πως τα βράδια όλη η
Περιοχή ανέδιδε σύμφωνα και
φωνήεντα και συλλαβές
και τα κατεβίβαζε
ως ανθρώπους
Οι εκτοπισμένοι είχαν πάντοτε
Αμφιβολία, αν επρόκειτο για
έργο θεού
ή
κατάρας
Και οι σχηματισθέντες από τις λέξεις
Παίρναν αμέσως θέση ανάμεσα στους
εκτοπισμένους
Σιγουρεύονταν πρώτα
για το αρτιμελές τους
Και μετείχαν της τροπικής βλάστησης
Της Λινγκουάνα, τουτέστιν, παίζαν
σε ορχήστρες
Έβαφαν τους τοίχους στους ουρανοξύστες
Κοιμίζαν τα μωρά στις παραλίες και ακόμη
μετέφραζαν Σαίξπηρ,
Ιαλνταμπαώθ, φώναζε ένας εκτοπισμένος
Στον θυρωρό που κοιμόταν καταμεσής
του πεδίου των γεννήσεων,
Ιαλνταμπαώθ,
Αύριο θα έλθει ο θάνατος, φρόντισε
Να συγυρίσεις εδώ μέσα, βάλε και
κανά πίνακα
στα δένδρα
να ομορφύνει λίγο η ζούγκλα,
Ο θυρωρός έκανε ότι τον άκουγε αλλά
Συνέχισε να κοιμάται με τα μάτια
ανοιχτά
Ήδη στράγγιζε τον κόσμο απ' τις λέξεις του·
Η προοδευτική αφαίμαξη εκλήθη αιώνας
και
εξέλιξη
Οι δε εκτοπισμένοι έψαχναν να βρουν
Τα σπίτια τους και έβρισκαν μόνο τις
αναμνηστικές φωτογραφίες
των οικοδομών
σε χρόνο μέλλοντα,
Ιαλνταμπαώθ, συνέχισε να καλεί ο
Εκτοπισμένος, με καλέσαν γι' αύριο
σε πάρτυ,
Όμως απόψε θα κοιμηθώ γιατ' είμαι
Κουρασμένος, μπας και αντέξω το
αυριανό ξενύχτι,
Ωστόσο ο θυρωρός δεν σάλευε και πάλι
Σαν ατμώδης μούμια και με τα ίχνη
Μιας νοοτροπίας μη προβλέψιμης
Συνέχιζε να καταπίνει τον κόσμο
στον ήρεμο νοσταλγικό του ύπνο
