Νωρίς το απόγευμα οι πιστοί προσήλθαν
Στην λειτουργία στο καθεδρικό του Μύνστερ
Η συγκέντρωση τους άλλο σκοπό δεν είχε
Ει μη κάποιες αναμενόμενες στιγμές
Εξόδου απο την ιστορία με ήρεμο τρόπο,
Προϊούσης της ιεράς χρονοτριβής ωστόσο
Φλόγες φανήκαν να βγαίνουν από τα βιτρώ
Η αρπαγή ήταν αιφνίδιος και καθηλωτική
Καθόλου εγείρουσα
ανησυχία
συμφοράς,
Να οι φλόγες που βγαίνουν από το παράδεισο,
Είπαν οι πιστοί, της μεγάλης αποκαλύψεως
μηδόλως αποσπασθέντες
έστω για ένα στίγμα του χρόνου
Ενώ οι υαλώδεις μορφές αρχίζαν ήδη
Να συμμορφώνονται σε άλλα σχήματα
και άλλες λάμψεις,
Να το μυστήριο, ώστε υπάρχει,
ψιθύρισαν,
Η μεταβολή των εικονιζομένων υπήρξε
Συντριπτική, η όλη παράσταση δεν ήταν
πλέον άλλο
Από τους ίδιους, ο φλεγόμενος καθρέπτης
Φάνηκε σαφώς ότι ηγέρθη μέσα από τις
κατατονικές
ψαλμωδίες
των αιώνων
Και τις προσευχές εκατομμυρίων ανά
Τις κλιμακωτές εξόδους της ζωής,
Είμαστε εκεί για πάντα φυλακισμένοι,
Λέγαν εμβρόντητοι μπροστά στο
δικό τους
θέαμα
Πετρωμένοι και φωτοβολούντες με αύρα
Παιδική εντός του συμπαγούς αμειλίκτου
υάλου,
Είμαστε το φως εκεί και άλλο όχι,
δηλώναν χωρίς αμφισβήτηση,
Και η άνευ όρων υφαρπαγή τους απ' αυτήν
Την παρόρμηση του παραδείσου φάνταζε
αλήθεια
υβριστική
Ενώ με απροθυμία και με βαρειές κινήσεις
Θα 'πρεπε να διακόψουν την ιστορία τους
Να κλείσουν κάθε πόρτα στην ως τώρα ζωή τους
Να μεταβούν από θέληση μη ιδική των στην
επί καιρό προσδοκομένη από
τους ίδιους
λύση
Το ασύμφωνο ανάμεσα επιθυμία και στιγμή
Ελογίζετο μεγάλως ως κατάρα και νύχτα,
Αν δεν επέλθει η λύτρωση μετά το πέρας
Του αναγκαίου χρόνου ζωής που εμείς
προσδιορίσαμε
Ωσότου περαιώσουμε τα λίγα έστω απ'όσα
Θελήσαμε, καλύτερα να μην έλθει καθόλου,
είπαν οι τολμηρότεροι,
ενώ ο ύαλος τους αναρροφούσε στην
αιωνιότητα
Καθώς ακινητούσαν ολοένα μέσα στο φως
Καθώς το σπασμένο νευρικό χαμόγελο της
αναγκαστικής
ευτυχίας των
έδινε
μια σκληρή υπόσχεση επιστροφής
